Vroeger
“Als ik 10 ben, ben ik ‘tiener’, dat betekent heel wat, weet je wel”
Daarna: “Als je in groep 8 zit, dan ben je pas stoer”
Daarna: “Als ik op de middelbare zit, dan ben ik cool”
Daarna: “Als ik 16 ben, mag ik dran!! Dan ben ik de bom, jwz”
Daarna: “Op MSN; **-^^LaUrA^^-**MoNnE**-^^NTB-4evah**”
Daarna: “Als ik later volwassen ben en kinderen heb, dan ben ik een vrouw, en niet meer een meisje”
Ik voelde me altijd maar ‘dat meisje’. En daar waar ik me in mijn pubertijd eigenlijk het meest druk over maakte was mijn leeftijd, jongens, mijn bolle kont, en alle vetophopingen elders verspreid over mijn lichaam. Nu ik moeder ben maak ik me ineens druk over dingen waarvan ik vroeger gedacht zou hebben; “Als je je over zulke dingen druk kan maken, dan heb je echt issues en kun je beter naar een coach, psycholoog of psychiater, nee wacht: een klinische opname.
Ik had bijvoorbeeld in december echt wel een complete mental breakdown. Een dik drama, waar ik serieus(!) van wakker heb gelegen. Met huilbuien, schuldgevoelens en alles er op en er aan. Voor wie me niet kent: onze jongste zoon, Joep, is in juni 2019 geboren met een schisis. Wat is een schisis? Schisis is een gespleten lip of gehemelte en in sommige gevallen is zowel de lip, kaak als het gehemelte gespleten. Onze Joep heeft het hele pretpakket. Alles was open. (geeft niet, kunnen ze zo mooi maken, de techniek van tegenwoordig, ohh, ahh, komt allemaal wel goed). Afin. Joep kon niet aan de borst. Ik, met mijn goede gedrag en mijn trouwe Bertha42 kolfapparaat, hebben het een half jaar gered om Joep uitsluitend borstvoeding te geven. Toen waren we een weekendje weg. Superleuk, maar ook super ver. Drie uur rijden en, tromgeroffel…. De kolf ging stuk. Maar echt, stuk.
Stress en paniek alom! Ik via Marktplaats in de buurt tweedehands kolven gekocht. Maar omdat mijn toeschietreflex niet meer kwam, had ik ook syntocinon neusspray nodig. Lag ook thuis. Datzelfde huis, drie uur verderop. Ik met mijn oma in het stadje naar de huisartsenpost geweest, op zoek naar die verrekte syntocinon (want mijn borsten, die klapten uit elkaar!). Bij die huisartsenpost daar, zat ook een dienstdoende apotheek, maar die hadden het niet. Terwijl ik daar half huilend aan het bellen was met andere apotheken, kwam er een oma met kleindochter binnen met een gat in haar hoofd. De moeder van het meisje kwam er achteraan. Ze stapte binnen en viel flauw. Haar oma ontfermde zich over haar eigen dochter en het meisje zat daar met de theedoek over haar bloedende wond. De syntocinon was compleet naar de achtergrond verdwenen, eerst even naar het meisje, die begon te huilen, want mama lag daar op de grond. Eén en al hectiek. Waar maakte ik me ook alweer druk om? Oja, neusspray. Goed, mijn oma en ik hadden alle apotheken in de wijde omtrek gebeld en gingen met vol vertrouwen, goede moed en volle borsten op pad. We kwamen uit in Den Bosch. Eenmaal die neusspray in the pocket, zei mijn oma voorzichtig: “Zullen we ook een pak poedermelk meenemen voor de zekerheid?” “Poedermelk oma? Denkt u dat ik 6 maanden gekolfd heb om hem nu poeder te geven!? Wat als hij krampjes krijgt?! Wat als hij er van gaat spugen? Nee!!” *Mijn oma is nogal overtuigend…* Wij gingen dus met een handkolf, syntocinon neusspray en een pak poedermelk terug naar het huisje.
Nog nooit ben ik zo veel aan het kolven geweest. “Mama, zullen we kleuren?” Nee, mama moet kolven. “Mama, zullen we een spelletje doen?” Nee, mama moet kolven. Mama…” Dit heb ik twee dagen vol gehouden. En mijn melkopbrengst? Die werd steeds en steeds minder… Met schuine ogen heb ik nog even naar dat pak poedermelk gekeken. Het schuldgevoel wat er bij kwam kijken, was niet te doen! Ik voelde mij echt de slechtste moeder van het hele universum! Ik was inmiddels hele dagen aan het kolven met dat kuthandkolfje, want Bertha42 was opgestuurd ter reparatie. Het schuldgevoel ten opzichte van Joep dat hij kunstvoeding zou moeten drinken vond ik overweldigend. Aan de andere kant voelde ik me ook zo schuldig ten opzichte van Lotje en Noud (onze andere twee kinderen). Lot en Noud stonden zo vaak ‘on hold’ vanwege dat handkolven, dat wilde ik ook niet.
En toen was het zo ver. Joep kreeg het poedermelk dat bedoeld was voor kalfjes. En niet voor de homosapien baby’s. En wat denk je dat er gebeurde? Precies! Helemaal niets. Joep dronk het op. En dat was het moment dat het goed was. Daar, waar ik bang was dat Joep wit met zwarte vlekken zou worden en zou gaan loeien, daar gebeurde niets.
Natuurlijk weet ik in mijn hoofd dat kunstvoeding helemaal prima is. En dat er moeders kiezen voor kunstvoeding. Dat is ook helemaal prima. Maar vanwege zijn schisis heb ik er voor gekozen om voor hem alleen maar het aller- allerbeste te doen. Nu faalde ik. Ik was een slechte moeder, want ik had het maar een half jaar gedaan en niet kunnen volhouden tot na zijn gehemeltesluiting.
Als ik er aan terug denk. Jemig, we hebben hemel- en aarde bewogen dat weekend. Wat een paniek. Vroeger dacht ik natuurlijk. Boven je 30e, als je kinderen hebt, als je volwassen bent en alles op orde hebt, heb je geen issues en onzekerheden meer. Mijn conclusie is: ik had ongelijk. Ik ben nu een volwassen getrouwde vrouw. 31 Jaar oud, met drie kinderen en de boel op orde. Maar ik voel me vaak nog steeds dat meisje van 16. Maar nu met heel veel meer issues om me druk over te maken, dan 15 jaar geleden over die ene leuke jongen, en mijn dikke kont.
LAURA
