5 mei 2019
Kevin ging naar het werk. Ik besloot lekker te gaan rommelen in huis en wat schoon te maken. Ik merkte dat mijn buik weer strak ging staan en begon mij niet lekker te voelen. Ik appte mijn moeder en die appte terug dat ik even contact moest opnemen met de verloskundige. Ik heb eerst een uurtje geslapen in de hoop dat het weg zou trekken, want eerdere keren hielp dit ook. Helaas werd ik wakker en voelde ik me nog steeds slecht. Ik belde de verloskundige en ik mocht gelijk langskomen. Het hartje klonk goed. Mijn bloeddruk was te hoog, terwijl deze de hele zwangerschap te laag was. Ik was in amper drie dagen tijd 3 kilo aangekomen (aan vocht). WOW! Ik tikte gewoon de 100 kilo aan. Ze stuurde mij door naar het ziekenhuis voor wat uitgebreider onderzoek. Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis werd ik aan de CTG en bloeddrukmeter gelegd. De bloeddruk bleef te hoog. Na overleg kwam de arts terug en vertelde ze dat ze mij wilde opnemen, zodat ze mij konden inleiden. Dit was iets wat ik absoluut niet wilde. Ik begon te huilen. Ik vroeg of ik niet gewoon naar huis mocht met de belofte het rustig aan te doen. Dit mocht niet. Ze wilde geen risico’s nemen. Ik belde Kevin op het werk en vertelde hem het verhaal en vroeg hem naar huis te komen. Ik mocht gelukkig wel nog even naar huis om zelf mijn spulletjes bij elkaar te pakken. Ik heb even gedoucht, gegeten en ben toen samen met Kevin terug gegaan naar het ziekenhuis. Man, wat was ik teleurgesteld zeg. Die thuisbevalling kon ik mooi vergeten.
Dezelfde avond werd er een ballonnetje ingebracht om de baarmoedermond rijper te maken. De volgende ochtend was deze er niet uit gevallen en dat betekende niet veel goeds. Ze vulden het ballonnetje bij en die middag rond 14.00 uur viel het ballonnetje er wel uit. Ik was blij. Dit zou betekenen dat de bevalling ingeleid zou gaan worden en het niet lang meer zou duren voordat we ons eerste kindje mochten verwelkomen. Maar niets was minder waar. “Sorry mevrouw, we doen vandaag veder niets. Als we nu gaan beginnen, in de kans groot dat u vannacht bevalt en dat is niet handig in verband met de bezetting.” “SAY WHAT!?”, dacht ik. En het grappige is (not) in al die tijd dat ik daar verbleef vanwege de hoge bloeddruk is hij geen één keer nogmaals opgemeten. De volgende ochtend kwamen ze om 08.00 uur mijn vliezen breken en brachten ze het infuus in voor de weeënopwekkers. Al snel kwamen de weeën op gang, wat ik goed kon hebben. Wat ik minder goed kon hebben, waren alle slangetjes en banden om mijn buik. Echt vrij bewegen zat er niet in. Rond 12.00 uur kwamen ze kijken hoeveel centimeter ontsluiting ik had. Ja, 5 centimeter! “Nou Fauve, als je zo doorgaat heb je rond 18.00 uur jouw kindje vast”, zei de verpleegkundige. Rond 16. 00 uur kwamen ze terug. Na het toucheren zeiden de artsen dat ze even moesten overleggen. Ze liepen weg en Kevin en ik keken elkaar aan. “Zou het dan zover zijn? Zou het al 10 centimeter zijn?, zeiden we tegen elkaar. Ze kwamen terug met een andere gynaecoloog en die wilde ook nog even toucheren. “Sorry Fauve, je hebt nog steeds 5 centimeter”, zei de gynaecoloog. Bah, wat een domper. Ze schroefde de hoeveelheid weeënopwekkers op. Vanaf dat moment kwamen ze zo vaak achter elkaar, ademruimte was er niet. Na lang overleg en heel veel tranen, besloten we voor een ruggenprik te gaan. Ik kon niet meer. Na een uur was er nog niemand die mij daar voor kwam ophalen. Het bleek dat de arts een spoedklus had. Of ik anders een pijnpompje wilde!? Ja graag! Rond 19.30 uur kreeg ik het pijnpompje en wat een opluchting was dat. Ik voelde alle weeën heel goed, maar kon tussendoor wel op adem komen. Soms iets te… Kevin moest mij er regelmatig aan helpen herinneren om te ademen. Om 20.45 uur kwamen ze met het nieuws dat de arts zover was om mij een ruggenprik te geven. Ik keek Kevin aan en zei dat ik die niet meer wilde. Kevin stelde voor dat ze even zouden kijken hoeveel mijn ontsluiting nu was. Tada, 10 centimeter! Ik heb toen nog tot 21.30 uur moeten wachten met persen. Wachten op een arts die bij mijn bevalling kon zijn. En toen mocht ik persen. Ik wilde dit doen zoals geleerd bij de yoga: met veel geluid en op mijn tempo. “Een open mond is open vagina”, was mij verteld. Maar nee hoor. “Fauve, mond houden! Tanden op elkaar, kin op de borst en persen”, werd tegen mij geroepen door de arts. “Maar zo heb ik het niet geleerd”, zei ik toen. “Nu moet je naar mij luisteren Fauve”, zei de arts. Oke, zij zijn de “deskundigen”. Na 15 minuten persen was daar om 21.46 uur onze prachtige gezonde dochter Charlie.
FAUVE
