Terwijl de meeste van ons overspoeld worden met informatie omtrent het coronavirus, zitten veel gezinnen in spanning af te wachten op het verslag van Donner, dat donderdag aanstaande gepresenteerd zal worden.
Ook ik (Eefke) heb aan den lijve mogen ondervinden hoeveel fouten er zijn gemaakt op de afdeling toeslagen. Naarmate er meer over bekend werd, des te meer ouders hun verhaal durfden te doen. Ik mag nog van geluk spreken. De materiële schade is dan nog een peulenschil vergeleken met de pijn die de meeste van ons hebben geleden. Ik las in de VRIENDIN een stuk van een moeder die moest vechten om haar kinderen terug te krijgen. Vol verbijstering en met tranen in mijn ogen realiseerde ik mij dat ik echt niet de enige was.
De belastingdienst heeft jarenlang stug volgehouden dat het aan mij lag, en ook mensen in mijn directe omgeving twijfelden aan mijn verhaal. Ik begrijp de twijfel, maar voelde mij tegelijkertijd zo eenzaam, ongehoord en onbegrepen. Het voelt nu ook heel onrealistisch dat de belastingdienst hun fouten toekent. Ik had de afgelopen tijden ook echt even nodig om mijn hele waarheid te rekalibreren. Toen ik mijn eerste kindje kreeg, studeerde ik nog, dus ik maakte destijds graag gebruik van de toeslag. Nadat ik netjes de proefberekening had gedaan, en een begroting had gemaakt, concludeerde ik al snel dat ik het aan kon vragen. Het kon net, maar na drie maanden gebruik te hebben gemaakt, bleek ik veel minder te krijgen, dan dat er bij de proefberekening stond (800 euro in plaats van 1400 euro). Ik belde direct de belastingdienst. Dit kon niet kloppen. Ik kon niet stoppen met de opvang, want dat zou einde studie betekenen, wat gelijk staat aan studieschuld. We gingen nog zuiniger doen en hadden het financieel niet breed. Wat ik overigens niet heel vervelend vond, want ik was tevreden met mijn gezinnetje. Op vakantie gaan, dat was gewoon een overbodige luxe. Maar al snel kreeg ik aan het eind van het jaar ook nog een aanslag. Ik moest een heel groot bedrag terugbetalen. Dat hebben we domweg terugbetaald, in de veronderstelling dat ze het bij de belastingdienst beter wisten dan wij en zo tobde we een hele lange tijd door.
In 2014 kregen we de schrik van ons leven, toen we ineens een terugvordering van 100.000 euro op de deurmat kregen. Ik moest maar even aantonen dat ik ingeschreven stond bij de schoolinstellingen en al mijn inkomsten en afschriften doorsturen. Het aanleveren van bewijs was niet het grootste probleem in ons geval, een bezwaar opstellen evenmin. Maar het feit dat ze telkens alles kwijtraakten, niet ontvingen, waardoor ik weer een hele zee aan ‘’dreigbrieven’’ ontving, en telkens alles overnieuw moest sturen, was vreselijk. Dat heeft mij zoveel energie gekost en ik ben ook echt dankbaar dat mijn vader mij daarbij heeft geholpen. Vaak kreeg ik het telefonisch voor elkaar. Soms lachten ze mij gewoon uit of de verbinding werd verbroken. In 2015 hadden we dan eindelijk een punt bereikt dat er nog ‘’maar’’ 12.000 euro openstond. Dat nam ik voor lief, we waren ten slotte al zo lang bezig. En een echt duidelijk overzicht, kreeg ik toch niet.
Na een oproep van Kristel de Waal op Hart van Nederland (2014) heb ik al mijn gegevens doorgestuurd en zijn mijn gegevens ook bij B.O.I.N.K terechtgekomen. Toen ik niets meer hoorde, nam ik aan dat het wederom aan mij lag. Na de geboorte van mijn derde kindje nam ik mij voor om zo snel mogelijk weer aan het werk te gaan, om mij schuld af te kunnen lossen. Ik vroeg een persoonlijke betalingsregeling aan. Door de grote schuld, konden ze geen menselijker voorstel doen dan 500 euro per maand aan aflossing. “Afijn”, dacht ik, “weigeren kan toch niet”. Hoe we het moesten gaan doen wisten we ook niet, maar ach. Drie kinderen naar de opvang en fulltime werken was zwaar. Vooral toen ik erachter kwam dat ze de kinderopvangtoeslag in beslag hadden genomen, en ook dreigde mijn loon in beslag te nemen.
Door een samenloop van omstandigheden bezweek ik en kreeg ik een burn-out. Het gedrag van de belastingdienst werd mij teveel. Hoe konden ze verwachten dat ik zoveel zou aflossen per maand? Ik verdiende het minimum en ze eisten een bedrag gebaseerd op het drievoudige van wat ik verdiende. Ik werkte mijzelf dus in korte tijd, nog verder de schulden in. Het leek zo zinloos en uitzichtloos, dat ik steeds verder zakte in een depressie. Ik ben erg dankbaar voor de hulp die ik heb gekregen van de voedselbank en de kledingbank. Het waren maar een paar weken, maar het was wel even nodig.
Eind 2018 had ik weer wat draagkracht hervonden en ben met de beste intenties contact gaan zoeken. We zijn langs geweest bij het kantoor in Utrecht, waaruit later bleek dat er van de hele afspraak niets in het systeem te vinden was. Er werd beslag gelegd op een werkauto, de enige bron van inkomsten. En vanaf toen was ik er echt helemaal klaar mee. Ik wil graag betalen, maar ik weiger mijzelf de verdoemenis in te werken en heb er toen voor gekozen om alles uit handen te geven aan een accountant. Kort daarna kwam het verhaal in het nieuws van andere gedupeerden. Ik dacht: “Zie je wel! Ik ben niet gek!” Maar de onzekerheid die ik nu ervaar in de aanloop naar de presentatie van het verslag is moeilijk. Ik blijf bang. Bang dat het nog jaren duurt voordat het dossier gesloten word. Bang dat dit nog meer schade aanricht, niet alleen bij mij, maar de toekomst van mijn kinderen. Inmiddels zijn we qua inkomsten vrij stabiel, maar de inhaalslag die wij door het hele domino-effect moeten maken is onbegrijpelijk. Nogmaals, ik hoef niet zozeer naar een all-inclusive hotel op de Bahama’s (ook al kan ik het nu wel gebruiken), maar de vrijheid om je kind op een sport te doen. Tja, die ruimte is er niet. Sportfondsen zijn er enkel voor de mensen die onder een bepaald inkomen zitten en daar vallen we helaas buiten.
Ik hoop in ieder geval dat er donderdag een uitspraak word gedaan, zodat veel van de gedupeerden weer even kunnen ademhalen. Dat er gehoor wordt gegeven, dat men ook weer even zonder zorgen kan gaan slapen. Ben jij ook een gedupeerde, en wil jij ook je verhaal kwijt? Laat een reactie achter in de comments of vul het contactformulier in op www.eefkep.nl.
EEFKE
