Met mijn hart die ik in heel mijn lichaam voelde kloppen keek ik angstig naar het schermpje op de zwangerschaps test. Jeetje wat duurt zoiets lang. Ik kijk naar de grond en grijp naar mijn hoofd. Er spoken zoveel angsten en vragen doorheen. Wat als ik… Nee dat kan niet! Ik kijk nogmaals naar de test die ik niet durf los te laten. Een plusje. Met dubbele gevoelens kijk ik nogmaals angstig naar het schermpje van de test. “Heb ik de test wel goed uitgevoerd. Ik kan toch niet weer zwanger zijn?!, denk ik. “Hoe dan?! Mijn zoontje is nog geen 8 weken oud. Ik heb net een kind uitgepoept. Mijn wereld staat op haar kop. En mijn man, hoe ga ik het hem vertellen. Ons kindje is namelijk niet makkelijk. Hij slaapt niet en huilt veel. Hoe gaan we dit doen? Kan ik wel zorgen voor twee baby’s!? Hoe ga ik het mensen om ons heen vertellen?“ We zijn weer zwanger. Desondanks voel ik me ook gelukkig, want ik draag weer een wondertje in mijn nog blubberende buik van mijn vorige zwangerschap. Ik kijk naar mezelf in de spiegel en houf mijn buik vast. Ik pak mijn zoontje die ligt te gillen in zijn bed en pak hem stevig vast. “Je wordt grote broer Lloyd”, fluister ik. Hij huilt verder en vol ongeloof huil ik met hem mee.
“Schat waar wilde je het nu over hebben?”, roept mijn man als hij binnenkomt. Shit, helemaal vergeten dat ik in al mijn emoties een appje naar hem had verzonden. “We moeten praten”. Ik begin te zweten en ik draai de verwarming uit. “Uhm, moet dit nu of zullen we het er straks over hebben?”, vraag ik nog met een lach op mijn gezicht. En voor ik het weet heb ik er al uitgefloept dat ik weer zwanger ben. Het was stil in huis. Doodstil. Zelfs Lloyd huilde niet en die momenten waren vrij bijzonder. Sterker nog hij keek ons met grote ogen aan. “Tja”, zegt hij, “we zien wel hoe we dat gaan doen”. We zien het wel? “Jij zegt altijd maar we zien het wel. Hoezo, we zien het wel? Wil je het wel of niet?”, zeg ik. “Dit kindje wordt ook wel groot”, zegt hij zonder enige emotie. Er viel nogmaals een stilte. “Leuk voor Lloyd, want dan zit er niet zoveel leeftijdsverschil tussen. Bel de verloskundige maar”. Hij pakte mijn hand vast!. “Lieverd, we gaan dit samen doen. Alles komt goed”.
Zwetend en zenuwachtig zit ik in de wachtkamer van de verloskundigepraktijk samen met mijn man. En natuurlijk loopt de verloskundige voorbij die tijdens mijn bevalling nu 12 weken geleden aanwezig was. Shit. Ze loopt naar haar werkruimte en kijkt door het raam van de wachtkamer. Ze loopt hierna door. “Gelukkig, ze heeft ons niet gezien”, zeg ik. Dan loopt ze terug en ziet ze ons zitten. Natuurlijk komt ze de wachtkamer binnen. Ik voel de zweetdruppels over mijn rug glijden. Mijn god, waarom heb ik die veelste dikke trui aan? “Wat doen jullie hier”, vraagt de verloskundige verbaasd. “Tja, wat doen wij hier?”, herhaal ik door al mijn zenuwen. Gelukkig zit manlief naast me. Hij pakt mijn hand en begint te praten. “Wat leuk! “, zegt ze! “Twee kindjes zo kort op elkaar, dat heeft ook veel voordelen!” Ik staar naar de muur en ik kan alleen maar denken aan hoe zwanger ik me weer voel. De hormonen gieren door mijn lichaam. Het ene moment is iedereen leuk en aardig en het andere moment daar kan ik maar beter niet over beginnen. “We wachten eerst de echo maar af en dan zien we het wel”, zeg ik. Waarom zeg ikn ou zoiets stoms? De hele zwangerschap bij Lloyd was ik bang voor een miskraam. Nu weer die angst misschien? Ben ik bang dat er niks zit? Bang dat er geen hartje klopt? “Mevrouw Eggink, u mag meekomen”. Eindelijk!
Eenmaal binnen in de echoruimte stelt de echoscopist wat vragen. “Zo”, zegt ze, “12 weken geleden bevallen van je eerste kindje? Zou je dat nu wel doen zo snel?”, zegt ze. “ZOU JE DAT NU WEL DOEN? Hallo, het zit er al in”, denk ik. Dit is dus zo’n moment dat je iemand wel wat aan kan doen. Ik kon haar wel afschieten. Maar goed ik probeer netjes te blijven, want die echo wilde ik maar al te graag. “Ga maar liggen en doe je shirt omhoog, dan gaan we kijken.” Ik sprong op de bank en trok snel mijn shirt omhoog. De koude gel kwam op mijn buik en daar kwam het echo apparaat. Ik voel mijn hart kloppen door heel mijn lijf. “Gefeliciteerd mevrouw, er is een kloppend hartje te zien. U bent wel verder dan u had dacht”. “Wauw, verder? Hoe dan? “, dacht ik nog. Tja, dat is eigenlijk ook niet zo moeilijk te raden. En ik maar denken aan de mensen die beweren dat je seksleven verandert met een kind. Toch ben in gedachten heel ergens anders. Ik voel me meteen weer zo verbonden met dit kindje. Weer zo verliefd. Het is zo kort geleden, maar het is weer zo nieuw. “Heeft u nog vragen mevrouw?” “Nee”, zeg ik, “ik ben net 12 weken terug bevallen – wat u net zo goed wist te benoemen – dus alles is me nog erg duidelijk!”, antwoord ik. We lopen de echoruimte uit. Dat hebben we weer gehad. Hand in hand lopen we samen terug naar de auto. Beiden zijn we stil maar het voelt goed!
DEMI
Check mijn Instagram met beide jongens hier!
