Angsten. Het is denk ik iets wat iedere moeder herkent. Als je kind maar niks overkomt… En als hij maar niet gepest wordt… Dit is één angst van mij. Senn is vorige week begonnen op de basisschool. En sowieso vond ik dit echt een mega grote stap. Mijn kleine kindje is ineens vijf dagen van huis. Hij heeft nu ook voor een deel zijn eigen leven. Momenten waarbij ik niet altijd meer aanwezig ben. Momenten dat kindjes lelijke dingen kunnen zeggen of nare dingen kunnen doen en waar hij dus voor zichzelf zal moeten opkomen. Nu ben ik altijd al wel een moeder geweest die hem zelf liet proberen problemen met andere kindjes op te lossen. Heel bewust. Dat vind ik belangrijk. Als een andere kindje iets van hem afpakte en Senn ging huilen, dan legde ik hem uit dat hij moest zeggen dat dat niet mocht en moest hij het weer terug nemen. Ik greep niet direct in als een ander kindje iets deed bij hem wat niet leuk was. Meestal keek ik eerst hoe hij zelf met de situatie omging. Heel moeilijk vond ik dit, maar ik deed het toch. Gewoon omdat ik geloof dat hij daar zelf het meeste van leert. En dat hij daar het meeste aan heeft. Vooral als ik niet altijd om hem heen ben. Zoals nu. Nu hij naar de basisschool gaat.
Ik heb hier altijd al veel over nagedacht. Over andere kindjes die vervelende dingen doen. En zo zijn kinderen nou eenmaal. Dat gebeurt. En ik denk dat iedere moeder dat raakt, als je ziet dat andere kindjes niet leuk doen tegen de jouwe. Maar bij mij is dat denk ik nét iets meer aanwezig.
Ik heb vroeger zelf echt een rot tijd op de basisschool gehad. Ik heb het er nooit leuk gehad. Ik was altijd dat meisje dat als laatste werd uitgekozen met gym. En ik werd nog niet eens uitgekozen. Ik bleef als laatste over. En het team dat mij had zei dan hardop: ‘Oh neeeeee, wij hebben Claudia’. Waarom ik gepest werd? Geen idee. Het enige wat ik kan bedenken is dat ik altijd al iemand ben geweest met een duidelijk eigen mening. En ik was niet bang om die te laten horen. Ik was geen meeloper. Misschien dat kinderen dat niet goed konden hebben? Leraren hebben er ook nooit goed bij geholpen. Ik weet nog dat ik in groep 7 en 8 een leraar had die in oudergesprekken tegen mijn ouders had gezegd dat op het moment dat er iets gebeurde ik dat moest aangeven. Nou, dat heb ik één keer geweten. Er werd toen weer eens over mij geroddeld en briefjes doorgegeven. Ik ben toen midden in de les opgestaan (het was doodstil) en heb gezegd: ‘HOU NOU EENS OP! IK VIND DIT NIET LEUK!’. Waarop mijn meester zei: ‘Claudia, je moet eerst je vinger opsteken en niet zomaar mijn les doorbreken.’. Ik werd wel eens uitgenodigd voor kinderfeestjes. En ik had wel eens een vriendinnetje in de klas. Maar meestal was ik degene waar iedereen de pik op had. Het was gewoon echt geen leuke tijd. Als ik ooit een uitnodiging voor een reünie zou krijgen, zou ik hem in de prullenbak gooien.
Op de middelbare school was ik vastbesloten dat dit mij niet weer ging overkomen en dat is gelukkig ook niet gebeurd. Behalve toen ik van middelbare school wisselde (ik deed een theateropleiding en deze was niet wat ik ervan verwachtte) kreeg ik weer te maken met pesters. Ik was toen een jaar of 15 of 16 en zag toen veel beter waar de kinderen op de basisschool vroeger waarschijnlijk moeite mee hebben gehad bij mij. Het werd mij zelfs letterlijk verteld: ‘Als je met ons om wilt gaan, kan je niet met hun omgaan’. Dus ik moest kiezen, want als ik tot het ‘populaire groepje’ wilde behoren, dan kon ik niet omgaan met mensen uit het ‘gothic groepje’. Ik stond hier totaal niet achter en ben dus gewoon weer mijn eigen gang gegaan. Omgaan met wie ik wilde en niet meelopen met de menigte. En, niet bang om mijn eigen mening te laten horen. En ja hoor, weer het zelfde liedje. Ik werd weer gepest. Alleen dit keer stond ik al zoveel sterker in mijn schoenen, gelukkig. Ik trok me er niks van aan. Maar leuk was het niet. Natuurlijk niet. Oude gevoelens kwamen weer boven, alleen wist ik nu beter hoe ik daar mee om kon gaan. Maar ik kan me dat nare en eenzame gevoel ook nog steeds herinneren. En ik moet er niet aan denken dat mijn kinderen dit kan overkomen. Soms denk ik wel eens, wat kan ik doen? Ik kan ze niet beschermen, helaas. Het is de harde wereld waarin ze opgroeien. Ik kan er alleen maar voor zorgen dat ik ze leer om goed voor zichzelf op te komen en ze leer hoe ze met vervelende mensen om kunnen gaan. En feit is, die vervelende mensen heb je en hou je. Je hele leven lang. En ik hoop dat ze niet gepest zullen worden, maar ook al is dat niet zo, ze zullen geheid negativiteit en tegenslagen op hun pad krijgen en dat zijn ook de lessen in het leven, waar je, jammer genoeg van moet leren.
CLAUDIA
