Al ruim zeven jaar ben ik samen met een echte man-man, zo eentje die met zijn handen moet werken, maar ook het liefst in de buitenlucht, daar met allerlei gereedschap en kraantjes werkt waarvan ik de naam geen eens ken, en het liefst zo vies mogelijk thuis komt. Een man die altijd óver de vuilniszakken heen stapt, in plaats van ze even oppakt….. En zijn baardje ook laat staan. Ohja, hij zit ook iedere avond met z’n hand in z’n broek, want ‘dat zit ontspannen’. Of wijdbeens, want anders ‘plakt ie’. En niet uitgepraat raakt over voetbal, ook geen enkele wedstrijd kan missen, maar over zaken die er toe doen bijzonder kort is. En ja, ik houd ervan, die echte mannen. Maar ik begrijp soms ook geen zak van ze. Misschien moet ik daar ook maar overheen stappen (net zoals hij dat met die vuilniszakken doet). Vijf jaar geleden kregen we een zoontje, Noud. En je betrapt die jongetjes er direct op, al zijn ze nog zo klein, genoeg testosteron aanwezig.
“Wat is dat eigenlijk, testosteron?”, vraag ik me af. Ik zoek het op. Testosteron is een geslachtshormoon. Het is een samenstelling van testis (Latijn voor teelbal) en steroide (Bron: Wikipedia). “Jaja,we lezen verder”. Testosteron wordt ook wel het machohormoon genoemd. Dit hormoon hangt samen met competitie en dominantie. Kijk! Dat komt meer in de buurt.
Werkelijk álles is een wedstrijd. Dat begint met wie de snelste en de grootste en de sterkste is, en verandert op een gegeven moment in ‘wie het meeste bier kan drinken’ of ‘wie de meeste vrouwen kan scoren’. Daarnaast komen kleine jongetjes ook altijd vies thuis, houden van jongs af aan van vuur(werk) en hun piemel en praten er ook graag voluit over. En dat stoeien of het liefst eigenlijk gewoon slaan en schoppen… Ik zal het nooit gaan begrijpen. Als het allemaal maar zo hard en zo snel mogelijk gaat.
Vorig jaar was ik opnieuw zwanger van een jongetje*. Ik werd direct omgedoopt tot echte jongensmama en we zouden een mannengezin worden. Dolgelukkig was ik ermee, want ook ik raakte inmiddels langzaam gewend aan al die mannelijkheid. In de modder stampen, voetballen, al die auto’s en treinbanen waar je thuis overheen struikelt, torens bouwen met blokken en lego en een kind naar school brengen in een ridder-, Spiderman-, Batman-pak. Ik draai er mijn hand niet voor om. En nee, ik ben absoluut niet ouderwets, want mijn zoon mag zéker met poppen spelen, nagellak op of uit een roze broodtrommel eten, maar het zit er blijkbaar al vroeg in. Die echte jongensdingen. En ik houd ervan.
Toen wilden we een huisdier, het werd een kitten. En uiteraard moest dit een kater zijn. Want een huisdier moet ons testosteronniveau tenslotte ook op pijl houden. En ook hij ligt iedere avond al net zo wijdbeens op de bank, krabt aan z’n zak en komt altijd vies thuis.
Zo bleven we een mannenhuishouding, met mijn man, 2 jongetjes* en een kater. Nu, ruim een jaar na de geboorte van ons tweede jongetje, mocht ik opnieuw zwanger raken. En drie weken geleden was daar het moment, de geslachtsecho. Mijn man dacht direct weer een piemel te zien (het heeft blijkbaar ook een soort van iets stoers en mannelijks, dat een man jongens kan maken). Maar ik had me iets verder verdiept in het verschil tussen een jongen en meisje in de vroege zwangerschap. En er waren drie streepjes te zien… HET IS EEN MEISJE!
Jawel, ik ben zwanger van een dochter. Ik ben niet meer alleen, er wordt nóg een vrouw toegevoegd aan ons mannengezin. Wat een heerlijk idee! Ik ben niet langer een boys_mom meer (mijn Instagram naam tot drie weken geleden), maar de naam d.rietje is ontstaan. Rie, zoals veel mensen mij verkort noemen, en nu al trotse mama van drie. En stiekem ben ik al wat roze in huis aan het halen.
* ons tweede kindje, zoontje Joep, is één dag na zijn geboorte overleden.
RIANNE (lekker loeren!? Klik hier op haar Instagram)
