Tienerzwangerschap: Ik was 14 en zwanger, ik ben nu 26 en mijn zoon is 12

Ik was 14 toen ik mijn toenmalige even oude vriendje voor het eerst op kamp zag

Weken later voegde hij me toe op MSN en vele chatsessies en een aantal maanden verder, kregen we ‘verkering’. Van onschuldig handjes vasthouden, rond de school lopen, ging het na drie maanden over tot serieuze aanrakingen. We waren kinderen en deden maar wat. Drie maanden hierna resulteerde dit in het uitblijven van mijn menstruatie. Het weekend bleven we bij mij thuis, omdat ik altijd veel last had tijdens mijn menstruatie. Die kwam alleen niet. Mijn cyclus liep zo ongeveer op de minuut af regelmatig, dus ik wist al snel dat er iets niet klopte. De eerste dag al dacht ik: “Dit is foute boel”.

We leefden gewoon verder alsof er niks aan de hand was

Mijn ‘schoonouders’ waren extreem gereformeerd. Er hadden al vele drama’s bij hem thuis afgespeeld tussen zijn moeder en ons. Bijvoorbeeld wanneer hij mij een kusje gaf of de keer dat ze condooms vond in zijn kamer. Helemaal overstuur belde ze dan mijn moeder. Die op haar beurt toen nog opgelucht adem haalde dat we het in ieder geval veilig deden. Al deze drama’s hebben er grotendeels voor gezorgd dat we absoluut doodsbang waren om het te vertellen. Ik voelde me emotioneel gezien niet veilig om het aan zijn ouders te vertellen. Natuurlijk keek ik er ook niet naar uit om het aan mijn ouders te vertellen. ‘He pap en mam, ja ik ben 15, maar ik ga jullie nu al opa en oma maken. Yeah, hang de slingers maar uit.’ Nee, dit vond ik zeker ook spannend, maar ik vertrouwde erop dat mijn ouders achter me stonden.

Ik had nogal wat ondergewicht en het enige wat ik merkte was dat ik langzamerhand een ‘normaal ’postuur kreeg en dat ik extreem moe was

Ik hoorde opmerkingen als: ‘Eindelijk begint Melody een beetje figuur te krijgen.’ Ik kromp dan van binnen ineen, want ik wist wel beter. Totdat mijn opa kwam te overlijden en ik een nette broek nodig had voor de begrafenis. Mijn moeder vond het wel heel vreemd dat ik opeens van het afzakken van maat 34 naar een 36 was gegaan. Een paar dagen later was de begrafenis en die avond kwam mijn moeder bij mijn bed. Ze vroeg me: ‘Wanneer is de laatste keer dat je ongesteld bent geweest?’ Ik antwoordde: ‘Dat weet ik niet.’ Waarop mijn moeder voorstelde of het misschien een idee was om morgen naar de dokter te gaan. Ik kreeg een dikke kus en knuffel. Later kwam mijn vader naar boven en was emotioneel. Hij is zelf uit een tienerzwangerschap geboren, maar is toen afgestaan. Mijn vader zei me die avond dat wat er ook gebeurt, zij altijd voor me zouden klaar staan.

De volgende ochtend deed ik een test bij de dokter, die uiteraard positief was

Twee dagen erna konden we terecht bij de verloskundige. Ik kreeg een echo en ik keek voor het eerst naar mijn baby op het scherm. Ik weet nog precies wat ik dacht: ‘Wauw, leeft dit echt in mijn buik?’ Ik was instant verliefd. Volgens de berekeningen was ik al 16 weken en 4 dagen zwanger. Mijn vader stelde voor om die avond mijn schoonouders te bellen. Ze reageerde met: ‘Dat had ik al voorspeld. Ze zaten steeds met elkaar op de trampoline.’ Je begrijpt natuurlijk wel dat op de dag van vandaag de grap blijft: “Hou je kinderen uit de buurt van een trampoline, daar krijg je kinderen van”.

Het weekend daarop gingen we met ze praten en ze hadden het bijna alleen maar over de kerk en een vereniging van bescherming voor het ongeboren kind

Waarop ik alleen maar dacht: “Mijn kind loopt toch geen gevaar?”. Na nog een week thuis, ging ik weer naar school. Ik was vrij populair, maar leerlingen vonden mijn onverwachte lange afwezigheid verdacht. Die vrijdag vroeg één van mijn populaire vriendinnen bij het uitstappen van de bus: ‘Ben je zwanger?’ Ik vertelde haar de waarheid en vroeg nadrukkelijk om het niet verder te vertellen, want maandag zou ik het in de klas vertellen. Toen ik die maandag op school kwam, staarde iedereen naar mijn buik. Ik ging van populair meisje naar het genegeerde meisje. Ik ging een eenzame schoolperiode tegemoet. Mijn ‘hartsvriendin’ zei na een tijdje: ‘Ik ga in de pauzes niet meer bij je staan hoor. Iedereen negeert je en ik voel me dan verplicht met je te praten. Ik wil graag bij een groepje staan.’ Dit kwam als een klap in mijn gezicht. Pauzes duurden eeuwig en ik ging uit schaamte om alleen te zitten, meerdere keren naar het toilet.

Mijn familie reageerde gelukkig goed

Mijn gelovige oma zei: ‘Het is natuurlijk niet goed, maar hier heb je wat spullen en geld.’ Ik kreeg bijna mijn volledige babyuitzet van haar. Van het verzamelen van de uitzet genoot ik enorm en ook van de bezoekjes aan de verloskundige. Meer en meer voelde ik de liefde voor dit wezentje in mij. Het geslacht hoefden we niet te weten. We voelden gewoon dat het een jongen was en of dit uiteindelijk zo was, zal wel bij de geboorte blijken.

Op straat ben ik een aantal keer vervelend na geroepen

‘Een kind die zwanger is? Wat een schande!’, riep een man mij. Ik zat Havo 4 en eigenlijk was mijn zwangerschap behoorlijk goed getimed. Ik kreeg namelijk automatisch verlof, zodat ik met 7.5 maanden zwangerschap thuis kon blijven. Het was namelijk zomervakantie. Vier weken voor de uitgerekende datum kreeg ik ’s nachts krampen in mijn buik. Deze krampen kwamen op den duur om de paar minuten. Mijn moeder belde de verloskundige en die kwam al snel langs. Na een praatje over voorweeen, wilde ik haar de deur weer uitlaten. Onderweg naar de deur, kreeg ik weer een kramp. Toen zei ze: ‘Nou meid, ga toch maar liggen, want dit ziet er toch wel uit als een echte wee.’ Ja hoor, 3 centimeter ontsluiting. Op naar het ziekenhuis. Ik kreeg een groeiecho en wat andere onderzoeken. Het zou erom spannen of en hoelang hij in de couveuse zou moeten verblijven. Ik was bang en teleurgesteld. Ik wilde mijn kindje na de geboorte eigenlijk alleen maar bij me hebben.

Maar tijdens de onderzoeken liepen mijn weeën achteruit en uiteindelijk helemaal stil

Na een nachtje slapen en aan alle banden te hebben gezeten, mocht ik naar huis. Mijn moeder nam me vervolgens overal mee naartoe. Ze durfde me niet meer alleen thuis te laten. “Wat nou als de baby komt?” Ik was er zelf eigenlijk vrij rustig onder. Ik liet het maar op me afkomen. Ik maakte me ook niet druk over de bevalling.

Eén dag voor de uitgerekende datum werd ik vroeg in de ochtend wakker en voelde direct: “Het is begonnen!”

Ik ging naar mijn moeders slaapkamer en zij heeft meteen de verloskundige gebeld. Ik kreeg al gauw steeds heftigere en sneller op elkaar volgende weeën. De verloskundige was er om 4:50u. Ze deed inwendig onderzoek. Ik dacht bij mezelf: “Nou voor minder dan 5 centimeter ontsluiting doe ik het niet”. Wat denk je!? 7 Centimeter! Dat gaat wel heel snel in een uur tijd. Nog geen half uur later zat ik op 10 centimeter en mocht ik beginnen met persen. Ik wist niet wat me overkwam. Ik dacht: “Mijn onderlichaam gaat nu uit elkaar barsten”. Op den duur zei ik: “Mama, ik wil niet meer!” “Nog even volhouden”, zei ze tegen me, “als je denkt dat je niet meer kan, dan is het er bijna”. Na welgeteld 6 minuten persen, kwam mijn zoon ter wereld. Helemaal gezond. Jinan, mijn grote trots, mijn kind. Hij dronk bijna direct bij me en de kraamverzorgster zei: “Jullie zijn natuurtalenten, zo makkelijk gaat dat”. Trotser kon je mij niet maken op dat moment.

Ik ben een week voor het einde van de zomervakantie bevallen

Na vier weken ben ik weer terug naar school gegaan. Het examenjaar van de Havo. Nog steeds werd ik grotendeels genegeerd op school, maar dat maakte mij niet uit. Ik wist waar ik voor leefde. Ik maakte mijn eigen rooster. Ik leverde geregeld briefjes in voor van alles en nog wat. Tandarts, huisarts en noem maar op. Ik zorgde dat ik zoveel mogelijk thuis was om te zorgen voor Jinan. We zaten een keer in de aula en hadden het over ons huiswerk. Ik vertelde dat ik het best veel leerwerk vond en dat ik dat allemaal moest combineren met mijn baby. Een leerling zei toen: “Waar maak jij je druk om? Je moeder zorgt toch gewoon voor je kind?” Deze opmerking stak in mijn hart.

Mensen dachten dat ik mijn baby aan mijn moeder overliet en ik een zorgeloos tienerleventje had

Dit was absoluut niet het geval. Ik zorgde zelf voor mijn baby en daarom deed dit zo’n pijn om te horen. Mijn schoonmoeder heeft ook veel nare opmerkingen gemaakt. Als ik thuis kwam en zij had opgepast, zei ze: ‘Kun jij nu oppassen?‘ Oppassen? Het is mijn kind! Ik paste niet op, ik zorgde voor mijn baby, en zíj paste op. De opmerkingen en oordelen van andere mensen deden pijn, maar ik liet mij hier niet door beïnvloeden. Ik richtte mij op Jinan en op onze toekomst. Ik haalde mijn diploma en Jinan groeide als kool. 12 Jaar later is hij nog maar een halve kop kleiner dan ik.

‘Being a young parent means we met a little early. But it also means I get to love you a little longer. Some people said my life ended when I had a baby, but my life had just begun. You didn’t take away my future, you gave me a new one.’

MELODY