Mijn naam is Nicole Gardenier, 34 jaar oud en woonachtig in Lisse. Sinds drie jaar ben ik samen met mijn lieve vriend Kevin. Wij hebben elkaar via internet leren kennen en bleken uiteindelijk zelfs uit hetzelfde dorp te komen. Kevin vertrok, tijdens onze periode van daten, voor een maand naar Curaçao (waar hij ook geboren is) en haalde mij over om ook een paar dagen over te komen. Dit beviel zo goed, dat hij al snel bij mij kwam wonen.
Wij delen een gezamenlijke passie voor sporten. Hij trok mij mee in de wereld van crossfit en ik hem in de wereld van het kickboksen. Al snel waren we vijf keer per week aan het sporten. Sporten is overigens nog steeds een grote passie en iets waar wij altijd tijd voor vrij zullen maken.
Op 22 juli 2019 veranderde ons leven compleet en werden wij een trots gezin met de geboorte van onze drie prachtige meiden: Mae, Ivy en Nova. Via instagram zijn er veel vragen binnen gekomen. In diverse blogs zal ik proberen al deze vragen te beantwoorden.
Zoals je kunt zien, lijken ze qua uiterlijk totaal niet op elkaar en dat is qua innerlijk ook niet anders. Elke dame heeft een eigen gebruiksaanwijzing.
Ons grote avontuur begon op 4 januari 2019 met een positieve zwangerschapstest. Wij waren reeds een half jaar bezig met hormoonstimulatie. Enige tijd daarvoor was ik gestopt met de pil, maar helaas bleef mijn menstruatie uit. Hierdoor zijn wij vrij snel door de huisarts doorverwezen naar het Spaarne ziekenhuis in Haarlem. Gelukkig bleek dat wij allebei kerngezond zijn, alleen had mijn lichaam een klein beetje hulp nodig in de vorm van hormoonstimulatie. We begonnen met hormoonpillen (Clomid). De eerste poging leverde helaas niets op. Bij poging twee en drie was er sprake van overstimulatie* en moesten we de poging staken. Na drie pogingen met de pillen, zijn we overgestapt op hormooninjecties. De eerste poging met de injecties duurde lang en was redelijk slopend. Zeker omdat deze eerste poging niet zou slagen voor mijn gevoel en ik dat ook constant zei. Voor mijn gevoel zou het pas de volgende poging raak zijn. Nergens op gebaseerd, maar het was gewoon een gevoel. En dat gevoel bleek uiteindelijk nog terecht ook. Met Oud en Nieuw hebben wij nog een vuurpijl de lucht ingeschoten en de wens gedaan dat we in 2019 toch echt graag met z’n drieën zouden willen zijn. Op 4 januari mocht ik een test doen en deze sloeg al heel snel positief uit. Nog enigszins twijfelachtig hebben we gelijk nog twee keer getest. Alle drie waren (natuurlijk) positief. Direct het ziekenhuis gebeld en op 22 januari stond de eerste echo gepland. Vol spanning gingen wij die dag naar het ziekenhuis. Al snel riep de echoscopiste er iemand bij tijdens de echo. Natuurlijk schrokken wij direct, maar ze verzekerde ons dat er wel een kloppend hartje te zien was. De gynaecoloog bevestigde wat de echoscopiste ook al zag: drie kloppende hartjes! Wat er dan allemaal in je hoofd om gaat, is bijna niet te beschrijven. Mijn vriend kon nog aardig nuchter blijven, ik niet! De tranen stroomden al snel over mijn wangen en ik heb diverse malen gezegd: ‘Dit kan niet, dit wil ik niet’.
Direct werd er een afspraak ingepland met de gynaecoloog en kwam ook het onderwerp selectieve reductie op tafel. We kregen ook het advies om het in ieder geval aan onze ouders te vertellen, zodat we erover konden praten. Daar ging ons plan om het met 12 weken aan iedereen te gaan vertellen. Vanaf dat moment verliep alles anders dan normaal. Na diverse gesprekken met elkaar en onze ouders, hebben wij besloten om er toch gewoon voor te gaan. De artsen gaven aan dat ik een sterk lichaam had en natuurlijk waren er risico’s, maar die durfden wij wel te nemen. Elke paar weken stond er een afspraak in het AMC gepland voor een echo. We werden alle vier nauwlettend in de gaten gehouden. Elke keer weer was het spannend. Ik moet eerlijk bekennen dat ik op dit moment echt jaloers kan zijn op iedereen die zwanger is van een éénling (zonder problemen) en kan genieten van de zwangerschap. Want ik durf nu wel toe te geven dat ik dat totaal gemist heb. Door de diverse afspraken in het ziekenhuis en extra onderzoeken, maar ook door alles wat snel geregeld moest worden (ik moest rekening houden met bedrust van 26 weken) heb ik die kans niet gehad. Maar wie weet komt die kans ooit nog, zeg nooit nooit.
Een ander issue: de namen! Hoe verzin je drie leuke meisjesnamen die ook nog mooi bij elkaar passen? Het bleek al snel dat dat erg lastig was. We hadden uiteindelijk een lijstje met 10 namen, maar die pasten weer niet allemaal bij elkaar. Oh, en we wilden de meiden ook een tweede naam geven en vernoemen, dat maakte het nóg lastiger. Mijn vriend begon de laatste weken erg nerveus te worden. Zelf riep ik de hele tijd: ‘Dat komt wel goed, straks weten we het ineens’. Voor de proefdruk van het kaartje moesten we namen doorgeven. Nog steeds twijfelden we, maar we hebben maar iets doorgegeven. Toen ik de namen zo zag staan, dacht ik gelijk: ‘Nee, dit is het niet’. Dus de namen hebben we omgegooid en gelijk mutsjes besteld met de namen erop. Zo nu konden we niet meer terug! Tot op de dag van vandaag zijn wij erg blij met de namen. En vinden dat de namen ook goed bij de meiden passen. Baby 1 moest Mae worden, de grootste van het stel. Baby 2, de pestkop die constant in mijn ribben zat en zich moeilijk op de echo liet zien, werd Ivy. En baby 3, de rustigste, werd Nova.
Op 22 juli zijn de meiden geboren in het LUMC in Leiden (32+3) met een geboortegewicht van 1530, 1291 en 1270 gram. Gelukkig zonder al te veel problemen. Mae heeft helemaal geen ondersteuning bij de beademing gehad en Ivy en Nova nog geen twee dagen. Ze moesten vooral een beetje groeien en aansterken. Op donderdag 22 augustus mocht Mae mee naar huis. Ivy en Nova (inmiddels overgeplaatst naar het Spaarne Gasthuis in Haarlem) moesten nog een paar dagen blijven. Dus elke dag gingen wij met zijn drieën naar Ivy en Nova toe. Gelukkig mochten zij een kleine week later ook naar huis. Vanaf woensdag 28 augustus waren we eindelijk samen en kon ons nieuwe avontuur beginnen. Een groot voordeel was dat de meiden al een soort ritme hadden vanuit het ziekenhuis. Al was het daar handig dat ze alle drie na elkaar de fles kregen. Dat hebben wij gelijk veranderd in alle drie tegelijk. Op dat moment zaten we nog op 8 flessen per dag (van 45 ml). Dus elke drie uur (ook ’s nachts) moesten de meisjes de fles krijgen. Een heftige periode, maar wij vonden het zelf goed te doen. Ik begon zelf aardig op krachten te komen en we kregen er steeds meer handigheid in. De meiden drinken alle drie in een voedingskussen (zie foto 3). We merkten al vrij snel dat dit voor hun rust gaf en dat ze zo ook het beste dronken. Het was alleen altijd even puzzelen wie als eerste klaar was, want drie baby’s te gelijk voeden is één ding, maar drie tegelijk laten boeren, is ons niet gelukt. Gelukkig hadden ze alle drie een ander tempo en met passen en meten, lukte het ons. Alle kraamvisite planden we in op het moment dat de meiden de fles kregen, handig voor ons en leuk voor de visite.
Ondertussen zat onze relatie wel op een dieptepunt. Na een maand in het ziekenhuis te hebben gelegen, voelde mijn vriend zich vooral verzorger en waren we totaal niet meer gelijkwaardig. Natuurlijk was er ook bijna geen tijd voor elkaar. Gelukkig zagen we dit heel snel in en zijn onze ouders opgeroepen om op te passen. De eerste keer gingen we een avondje samen weg naar de bioscoop en twee weken later even samen uit eten. Even heerlijk weer partners zijn in plaats van alleen maar papa en mama. Natuurlijk waren we er daarmee niet en blijft het lastig om tijd voor elkaar te vinden. Eenmaal per week passen opa en oma een avond op, zodat wij samen kunnen sporten. Even los van huis en samen actief bezig zijn. Het blijft elke week weer puzzelen want de meiden krijgen ten allen tijde voorrang. Binnenkort gaan we lekker samen een nachtje weg. Even echt tijd voor elkaar, zonder te hoeven zorgen. Een dagje shoppen en waarschijnlijk thuis komen met nieuwe kleertjes voor de meiden.
NICOLE (wil je lekker loeren op haar Instagram klik dan hier)
