Ik was net 22 jaar oud en hoogzwanger van onze dochter. Gelukkig net helemaal gesetteld in ons eigen huis. Een paar maanden hiervoor woonden wij namelijk beiden nog bij onze ouders. Het was een snikhete lente, waarbij ik helemaal klaar was om onze baby te verwelkomen. Ik was 5 dagen ‘overtijd’. Mijn voeten waren zo groot als die van een zeekoe en ik was 22 kilogram zwaarder.
Even een hele leuke update vanaf de bank. Gister ben ik bij de verloskundige geweest en ze zei dat ze me met 41,1 weken gaan strippen, aanstaande maandag dus… Later in het gesprek zei ik dat ik de baby eigenlijk amper had gevoeld die dag dus stuurde ze ons door voor een CTG-scan. Ik heb een uur aan dat apparaat gelegen en blijkbaar vond mevrouw dat wel wat, want ze werd weer helemaal wakker gelukkig en toen heeft ze nog tot laat in de avond lekker geschopt!
Vannacht werd ik om 3:30 uur wakker en voelde ik wat nattigheid. Ik was al een tijdje ‘incontinent’, dus ik dacht: “Het zal wel…” Om 4:00 uur moest ik naar de wc, toen zag ik dat heel mijn boxer nat was met daarbij de gezellige slijmprop. YES! Toen kon ik niet meer slapen en kreeg ik een soort menstruatie achtige pijn in mijn onderbuik, rug en heupen. Ik ben beneden op de bank gaan liggen met een boterham met Nutella en warme chocomelk. Om 7:30 heb ik gelijk de verloskundige gebeld en alles verteld. Ze verwachtte niet dat mijn vliezen waren gebroken. Ze kwam om 8:45 uur langs en ja hoor, er zat een barst in mijn vliezen! Dat betekende dat als het vandaag of vannacht niet op gang zou komen, ze me sowieso morgenochtend vroeg zou gaan inleiden. Hopelijk komt het vanzelf op gang en mag ik snel ons meisje in mijn armen houden. Ik kan niet wachten. Nu heb ik wat voor-weeën, maar helaas niet regelmatig….
Ik heb Bernard naar zijn werk gestuurd, want ik dacht eigenlijk dat ik de volgende ochtend pas zou worden ingeleid omdat de bevalling nog steeds niet op gang kwam. Om 10.00 uur had ik mijn moeder aan de telefoon. Ik vertelde haar alles. Ze reageerde eigenlijk hetzelfde als toen ik als 12-jarige vertelde dat ik voor het eerst ongesteld was geworden. Ik zei: “Mam, zal ik anders nog even gaan stofzuigen? Dan wek ik misschien de weeën op?” Toen sprak ze mij streng toe dat ik lekker moest blijven liggen. Dat deed ik.
Om half 11 vroeg Ber op de Whatsapp: “Gaat het?” Toen zei ik: “Nou, nu begint het toch wel een beetje pijn te doen hoor!” Hij was om 11:45 uur weer thuis en had vrij genomen. We gingen even douchen en daarna heb ik mijn weeën op de wc opgevangen. Dat was het enige wat nog een beetje lekker zat. Ber belde de verloskundige om 12:30 uur, want nu trok ik het echt niet meer. De weeën werden sterker. Ik lag huilend op bed met de gedachte dat ik waarschijnlijk nog maar 2 centimeter ontsluiting zou hebben, want dat lees je overal. Ik wilde pijn medicatie! Dit was te heftig! De verloskundige was er uiteindelijk pas om 13:45 uur, wat een eeuwigheid leek te duren. Toen ze ging voelen zei ze: “Nou, je doet het heel goed. Je hebt 7 centimeter.” Wow, 7?! Ber vroeg: “Moeten we nu naar het ziekenhuis”. “Dat lijkt me heel verstandig”, antwoordde ze..
We waren om 14:30 uur in het ziekenhuis. Ik had al super erge persdrang en vroeg dus of ik naar de wc mocht. “Nee, liever niet”. Ik zeurde door dat ik echt nodig moest, haha. Ik mocht uiteindelijk op de po. De verpleegster zei: “Je vliezen moeten gebroken worden (omdat er alleen nog een scheur in zat), maar we moeten op je verloskundige wachten, anders pik ik haar werk. Daar was ik flink geïrriteerd om! De verloskundige liet nog even op zich wachten. Ze was er pas om 15:30 uur. Zo irritant. Maar oke, toen ze kwam had ik al 9 centimeter ontsluiting. Ze brak mijn vliezen en ik mocht gelukkig gelijk al mee persen. Wat fijn was dat! Ik was helemaal van de wereld… Ik heb nog de raarste dingen gezegd, zoals “kijk mam ik heb een leuke broek gekocht voor Ber!” Ik had m’n voet op de zij van mijn verloskundige. Ik voelde haar maag knorren waarop ik vroeg: “Heb je honger?” Iedereen lag in een scheur, haha!
Na een klein uurtje persen om 16:58 uur was ze er dan, onze mooie Sophia! Met een score van 9! Ze dronkk gelijk aan mijn borst, die knapperd! Ik had een klein scheurtje aan de binnenkant, maar voor mijn gevoel was ik compleet uitgescheurd, hahaha! Dan heeft die perineumolie toch zijn werk gedaan. De verloskundige had de dag voor de bevalling Sophia in mijn buik op 3200 gram geschat, maar ze was 3750 gram. Een lekkere flinke dame! Om 19:30 uur mochten we naar huis. Ik kon niet lopen en ik had nooit verwacht dat het erna zoveel pijn zou doen. Later bleek dus dat mijn stuitje was gefrixeerd (gebroken). Ik wist niet eens dat dat kon gebeuren. De artsen zeiden dat dat kon komen doordat ik vrij klein ben, zij in verhouding groot is en dat de bevalling super snel is gegaan.
Thuis aangekomen kwam er een kraamhulp die vrij dwingend zei dat Sophia in haar eigen bed MOEST, terwijl ik haar graag bij mij in bed had. De seconde dat ze de deur uit was, hebben we Sophia gepakt en nooit meer los gelaten. Niks eigen bed! Wij doen het op onze manier! De vrijdag daarop was de kraamzorg (een andere gelukkig) voor het laatst. Dat vond ik echt vreselijk. Ik kreeg erge last van angstaanvallen, gelukkig had Ber de week daarop vrij genomen en konden we lekker aan onze heerlijke baby wennen. Nu is het alsof ze er altijd al is geweest!!! Ik ben helemaal verliefd op haar. Ze groeit echt super goed. Het gaat allemaal zo heerlijk vanzelf.
MIRIAM
