Ik heb in mijn vorige blog verteld hoe mijn PTSS is ontstaan. Wil jij dit lezen?! Klik dan hier voordat ik verder vertel wat voor invloed het heeft op mijn gezinsleven.
Dit jaar 2020 zijn Jeffrey en ik 7 jaar getrouwd en zijn wij 10 jaar samen. Je zou denken genieten van mijn gezin, het verleden achter mij laten, ik heb tenslotte toch therapie gehad. Helaas zal mijn PTSS mij altijd blijven achtervolgen en zal ik mijn ups en downs houden. Mij is altijd verteld dat er periodes zouden komen waarin ik mij niet zo sterk zou voelen. Voor mij was deze eerste periode na de geboorte van mijn zoon 10 maanden geleden. Genieten van mijn verlof heb ik gedaan, maar toch voelde ik een soort van onrust in mijzelf opkomen. De druppel was een dagje naar Oberhausen winkelen (dat wil iedereen toch). Na ongeveer een uur merkte ik dat ik mijzelf ongemakkelijk begon te voelen en moest huilen. Waarom? Dat kon ik zelf eigenlijk ook niet zeggen. Dit soort momenten kreeg ik vaker en blijkbaar sliep ik erg onrustig waarbij ik huilde en schreeuwde in mijn slaap volgens Jeffrey. Omdat mijn verlof nog 4 maanden duurde wist ik dat dit het moment was om terug te gaan in therapie, omdat ik veel te bang was dat dit wel eens een probleem zou kunnen worden voor mijn werk.
Na twee sessies bij de psycholoog kwam naar voren dat mijn eigenwaarde erg laag was en dit ten gevolge van de geestelijke mishandeling in mijn vorige relatie. Ach ja, nog een stempel erbij. Door de negatieve woorden die ik destijds te horen heb gekregen van mijn ex waren die grotendeels ook waarheid gaan worden voor mijzelf. Dat ik lelijk ben, niemand van mij houdt, niemand om mij geeft. In het bijzijn van anderen vroeg hij mij weleens om goed om mij heen te kijken wat een mooie vrouwen er waren en dat ik daar toch nooit aan kon tippen. Nu ik dit schrijf doet het eigenlijk nog steeds pijn. Een vriendin zei weleens: “Ach, doe niet zo raar je bent een mooie vrouw”. Hoe ondenkbaar dit misschien klinkt: ik geloofde het niet. Te vaak heb ik gehoord in die jaren wat er allemaal niet goed was aan mij waardoor de positieve punten moeilijk bleven hangen. Helaas werkt het menselijk brein ook zo, dat negatieve herinneringen makkelijker op te halen zijn dan positieve. Om deze reden heb ik veel geschreven in een positief dagboek op advies van de psycholoog. Dit kon echt van alles zijn: lekker hebben gekookt, mijn haar zat mooi, goede daad verricht, lieve moeder zijn. Zoals je waarschijnlijk al aan voelt komen waren de positieve punten over mijzelf erg lastig voor mij om te bedenken. Winkelen zag ik als een straf, omdat ik dan naar mijzelf moest kijken en andere vrouwen zagen er toch altijd leuker uit dan ik. Ook zat ik thuis huilend op bed voor mijn kledingkast omdat er niks in lag waarin ik mijzelf fijn voelde. En ja, ook mijn dochter heeft mij wel eens zien huilen. Gelukkig niet vaak, want daar zorgde ik wel voor. Een kind mag zijn of haar ouders best een keer zien huilen. Weten dat grote mensen ook wel eens verdrietig zijn en dat verdriet tonen geen schande is. Maar een enorme huilbui kon ik niet uitleggen, omdat ook ik die niet altijd heb begrepen.
Ook voor Jeffrey is deze periode lastig geweest. Hij gaf zelf aan zich machteloos te voelen. Hij zag dat ik mij niet prettig voelde en zag mij huilen, maar kon niks doen. Hij vroeg mij ook: ‘Wat kan ik voor je doen?’. Daar had ik ook geen antwoord op. Wist ik maar dat als hij iets deed, ik mij beter zou voelen en mijn zelfvertrouwen omhoog schoot. Complimentjes gaf hij mij wel, wat het voor hem ook moeilijk maakte om te horen dat dit mij weinig deed. Wat het soms nog wat moeilijker maakte, is dat Jeffrey geregeld weg was voor zijn werk als militair. Zo ook na de bevalling was hij 5 weken weg geweest. Is deze periode was er weinig contact mogelijk, wat het voor ons allemaal moeilijk maakte. Jeffrey wilde er voor mij kunnen zijn, maar dat ging niet. Met hulp van de psycholoog, familie en vrienden zijn ook deze 5 weken helemaal goed gekomen. Mijn psycholoog zei: “Niemand is elke dag vrolijk. Dat zou veel te vermoeiend zijn. Het belangrijkste is dat je na een dagje jezelf rot te hebben gevoeld, weer door kan en jezelf beter voelt.”
Als ik dit zo schrijf lijkt het bijna of ik alleen maar op een zwarte wolk overal naar toe drijf, maar dat is gelukkig niet zo. De grote zwarte wolk na mijn bevalling is voornamelijk op komen zetten door hormoon schommelingen waardoor de PTSS klachten weer de kans kregen boven te komen drijven. Na 5 sessies (5 weken) voelde ik mijzelf stukken beter. Zeker heb ik zo nu en dan wel een dagje dat ik mij rot voel, maar ja dit heeft iedereen wel eens toch? Sinds november 2019 heb ik een nieuwe baan op de spoed eisende hulp en volgende maand start ik met mijn opleiding tot spoedeisende hulp verpleegkundige. Dit geeft mij veel positieve energie. Ik ervaar op het werk een prettige sfeer om te werken en om mijzelf te kunnen zijn. Uiteindelijk is je werk toch ook een groot deel van je leven. Jeffrey is bezig met een opleiding om uiteindelijk te stoppen bij defensie en meer thuis te kunnen zijn. Niet omdat dit van mij moest, maar omdat hij merkte dat hij te veel miste thuis, zeker van de kinderen. Mijn verleden mag en zal mijn toekomst niet in de weg staan. Ik zal niet opgeven tot mijn litteken (PTSS genaamd) bijna weggevaagd is. Heb ik spijt dat ik hulp heb gezocht? Nee, dit heeft mij sterker gemaakt en verder laten komen met mijn leven. Heb ik mij ervoor geschaamd? Ja, ik dacht dat ik mij hiervoor moest schamen. Maar dit is natuurlijk de grootste onzin. Doorgaan en negeren zou mij waarschijnlijk meer problemen hebben gegeven en dan zou ik mijn ervaringen mijn leven laten overnemen.
Zorg voor jezelf en voor iedereen om je heen!
Liefsss
WILMA
