Mijn gedachten gaan uit naar alle mama’s die dit meemaken en een kindje verliezen. Wat zijn jullie sterk. Mijn verhaal loopt goed af. En wat ben ik daar dankbaar voor! Ik schrijf voor Kids en Kurken onder andere om mijn ei kwijt te kunnen. En man, wat lucht dat op! Na dit verhaal opgeschreven te hebben, voel ik me een stuk opgeluchter. Schrijven helpt!
Begin januari ontdekte ik dat ik opnieuw zwanger was. Wat waren we blij! Onze dochter was inmiddels 2,5 jaar oud en we waren toe aan een tweede kind. We hadden ons aangemeld bij de verloskundepraktijk in het kinderziekenhuis in onze stad. Daar is onze eerste ook geboren. Zij hebben een verloskunde polikliniek, wat je een soort van voorrang geeft bij bevallen in dat ziekenhuis. Bij onze eerste dochter zijn we daar fijn begeleid. De beste zorg was binnen hand bereik. We mochten al snel komen voor een echo, met 8 weken checkten of het hartje klopt. En dat deed het! Wat fijn! Ontzettend blij en opgelucht naar huis.
Met 10 weken nog een echo, de zogenaamde termijnbepalingsecho. Deze werd in ons ziekenhuis twee keer gedaan. Met 8 en met 10 weken. Zonder spanning gingen we naar de verloskundige. Het hartje klopte mooi. We waren benieuwd of de termijnschatting nog klopte. We lieten onze oudste bij opa en oma en gingen snel. In het ziekenhuis werden de echo’s niet gedaan door de verloskundige. Je ging eerst naar de echoafdeling en daarna naar je afspraak bij de verloskundige of gynaecoloog. Het hartje klopte mooi. Maar toch werd de echoscopist wat stiller. Ze vroeg of we even mee wilden kijken naar het nekje. Ze liet de nekplooi zien. Deze was te dik. Ze bewoog met de muis over het scherm en nam de diameter van de nekplooi op. Ze noteerde de dikte. Daarna vroeg ze of ik me toch wilde uitkleden. Ze wilde ook nog een inwendige echo. In het omkleedhokje bekroop me een angstig gevoel. Het was niet goed. Haar gezicht stond zorgelijk. Wij probeerden te achterhalen wat er dan niet klopte. Ze zei niet veel. “De mogelijkheden kunnen besproken worden met de verloskundige straks”, zei ze. “Wat de vervolgstappen zijn, wat het betekent”. Wij snapten het niet. Ondanks dat we al bijna 3 jaar ouders zijn, wist ik niet dat een verdikte nekplooi niet goed was. Ik dacht wel meteen aan syndroom van Down, maar verder niet. De echografist vertelde dat alles boven de 2.5 millimeter te dik is. Wij zaten op 3.5. Het was niet megaveel, maar het was niet goed. Ik kleedde me aan, trillend. Ze zag het, gaf ons een beker water en ging de verloskundige halen. Zij nam ons direct mee naar haar kamer, geen overvolle wachtkamer om te gaan zitten. We mochten meteen doorlopen. Ze nam alle tijd. Vroeg wat we wilden. Wij wilden sowieso al de NIPT afnemen, die was bij onze oudste nog niet voor iedereen beschikbaar. De verloskundige vond dit verstandig.
De NIPT-uitslag kwam gelukkig heel snel en deze was goed. Ik werd gebeld door het ziekenhuis op weg naar de onderwijsstaking in Den Haag. Wat was ik opgelucht! Ondertussen deden we een geslachtsecho en zagen we dat we nog een meisje mochten verwachten. Bij de verloskundige bespraken we de positieve NIPT. Maar omdat de nekplooi nog steeds verdikt was, vond zij toch dat we ook naar andere mogelijkheden moesten kijken. Een verdikte nekplooi was namelijk alleen waar te nemen tussen12 en15 weken. Daarna slonk het. Ook bij kindjes die wel iets hadden. Dat het bij ons baby’tje maar niet weg ging, kon de verloskundige niet verklaren. “Het kan ook zijn dat hij of zij gewoon een dikke nek heeft. Toch willen wij het zeker weten”. We merkten dat de onzekerheid continu in je hoofd zat. Na een pittige eerste zwangerschap, was ik zo vast beraden te gaan genieten van deze zwangerschap. En nu zat ik continu in onzekerheid en stress. Ik had een paar opties: vruchtwaterpunctie om te zoeken naar oorzaken van de verdikking. Bijvoorbeeld een chromosoomafwijking, een DNA afwijking, een syndroom of een stofwisselingstoornis. Een vruchtwaterpunctie is invasief. Met een holle naald prikt de dokter in de buik, naar de baarmoeder en haalt vruchtwater weg uit de baarmoeder. Er bestaat een kleine kans op een miskraam, doordat de vruchtzak kan scheuren. Ik kon ook niks doen.
Enigszins verward gaan we naar huis. We waren net zo opgelucht door de positieve NIPT uitslag. Naast de punctie krijgen we ook een uitgebreide 20 weken echo, een zogeheten GUO (Geavanceerd Ultrageluid Onderzoek) waarbij alles wordt onderzocht met betrekking tot lichamelijke afwijkingen. Deze echo staat gepland als ik 19 weken zwanger ben. De uitslag komt twee weken later. Dit betekent dat als de uitslag echt niet goed is, we nog 3 weken de tijd hebben om een keuze te maken over het voortzetten of afbreken van de zwangerschap.
De echo is heftig. Op de echo zie je de naald je baarmoeder binnen gaan. Je ziet dat het kindje niet in de buurt is. Er is een arts voor de prik, een echografist voor de echo en een verpleegkundige voor de steun. Het voelt heel prettig dat er zoveel mensen op je letten. Mijn man is erbij en daarna wordt er bij ons beiden nog bloed afgenomen. Mochten ze iets vinden, dan vergelijken ze dat met ons bloed. Soms is het een “afwijking” die één van de ouders ook heeft, en dan weten ze gelijk in hoeverre dit heftig is of niet. We gaan naar huis om te wachten. De echo is de week erop. Die gaat ontzettend goed. Ze zien niets wat zorgen baart en de nekplooi heeft eindelijk normale proporties aangenomen. Op naar nog meer goed nieuws.
En dan twee weken later komt inderdaad op de afgesproken tijd het telefoontje. Er is NIKS aan de hand met onze dochter. Ze hebben niks kunnen vinden en ze wordt 100% gezond bevonden. Er valt een last van onze schouders. Ik ben 22 weken zwanger en heb 12 weken in spanning en onzekerheid geleefd. Tuurlijk heb ik wel degelijk genoten. Maar bij ieder schopje, bij ieder krampje, bij iedere afspraak gaat er van alles door je hoofd. Ik heb me heel groot gehouden. Ik probeerde zo bewust wel te genieten van de zwangerschap. We deden gewoon een geslachtsecho en een genderreveal. Maakten gewoon een kamertje en deelden de naam alvast. Terwijl we eigenlijk al die tijd niet zeker wisten of ons meisje gezond was en geboren mocht worden.
Het was heel zwaar. Ik heb de zorgen en het verdriet gewoon niet toegelaten. Niet de hele tijd. We gingen gewoon door. Ook voor onze oudste. Wel ging ik niet meer alleen naar een afspraak van de verloskundige. We gingen extra op controle en werden gehoord toen we, vanwege een geplande keizersnede, naar de gynaecoloog overstapten. Ik ben ontzettend blij met alle techniek en wetenschap van tegenwoordig. Als er wel iets aan de hand was geweest met onze dochter, dan hadden we dat al voor de geboorte geweten en had ze wellicht niet onnodig hoeven te lijden.
Met 39 weken en 4 dagen wordt door middel van een geplande keizersnede onze dochter Rori geboren. Kerngezond. Met gewoon een dikke nek. Het heeft er toch best ingehakt. Ook de kraamperiode was hierdoor anders. Ik twijfelde veel over haar gezondheid en was heel alert. Na 5 weken werd Rori opgenomen met een virale hersenvliesontsteking, veroorzaakt door het ENTERO virus. Ook dit heeft er behoorlijk ingehakt. Nu ik dit verhaal zo opschrijf, merk ik pas hoeveel het met me doet en heeft gedaan. Dat er nu een gezonde, blije baby is, daar ben ik zo ontzettend dankbaar voor.
KELLY (klik hier om op haar Instagram te neuzen)
Mijn zwangerschap is 13 weken, kun je ongeveer zien of de baby een jongen of een meisje is?
Hey jullie zijn toppers en vechters! Ik heb ontzettend veel bewondering voor hoe je het hebt doorstaan. Ik hoop dat alles nu goed is en dat jullie van elkaar genieten! Heel veel liefs en warmte voor jullie! <3