Voordat ik zelf kinderen kreeg, had ik er een bloedhekel aan; kinderverjaardagen. Zoveel herrie (in het gemiddelde apenverblijf kun je elkaar beter verstaan), één grote gribus bende met een explosie aan speelgoed en taartresten all over the place. En dan heb ik het nog niet eens over die stank die af toe in je neus dringt als er weer ergens een kind onder je neus verschoond wordt en die ongezellige moeders waarmee je geen woord kan wisselen omdat ze continu druk zijn met kijken of hun kind de andere kinderen wel in leven laat. Wat wellicht ook niet echt hielp, is dat ik toen nog regelmatig op stap ging en vaker mét dan zonder kater op zo’n feestje verscheen…
Nu is dat helemaal anders, nauwelijks stapavonden meer en kinderverjaardagen zijn nog steeds niet mijn hobby, maar het scheelt dat het nu mijn eigen kinderen zijn die de grootste herrie en rotzooi maken en ik moet tegenwoordig zelf ook voortdurend achter ze aan om te kijken of ze de boel wel heel laten. Dus ik zit niet langer, verlegen om een praatje, voor me uit te staren en bij te komen van al dat gekrijs en geschreeuw.
Laatst was het weer zo ver. We waren uitgenodigd voor een feestje op een zaterdag die eigenlijk al veel te vol stond gepland. Ik sprak af dat mijn man thuis zou blijven, omdat de jongste van 1 jaar dan gewoon rustig haar middagslaapje kon doen en ik zou naar de verjaardag gaan met Jackie, de oudste van 3. Die moet eigenlijk ook nog slapen tussen de middag, maar die vindt zelf tegenwoordig dat dat niet meer per se nodig is. En, eerlijk is eerlijk, zo kwam het dus wel goed uit, aangezien we daarna weer andere afspraken hadden staan. Nou is het vaak wel zo, dat eens we dan een stukje gaan rijden, Jackie in slaapt valt. Dat moest ik zien te voorkomen, aangezien ze dan echt mega chagrijnig is als ze dan weer wakker wordt. Vandaar dat ik op zo’n moment alles uit de kast haal (zingen, klappen, heel veel vragen stellen en ga zo maar door) om dat te voorkomen. We waren net op pad en werden ingehaald door een of andere snelheidsduivel. Jackie vroeg me wat dat was. Ik legde uit dat het een auto was die heel hard reed, maar dat wilde ze niet geloven. Het was een draak. Die roze vuur spuugt. Oké, ook goed, wat jij wil. Ik twijfelde al inderdaad… Vervolgens komen we langs het sportcentrum. “Hier sport papa”, wordt er vanaf de achterbank geroepen. “En mama”, antwoord ik. “Nee alleen papa, anders zijn wij alleen thuis”. Wat een redenatie weer. Ik houd mijn mond en we vervolgen onze rit. En daar gaat het fout. Shit, ik moet mijn mond niet houden, ik moet vragen afvuren, haar wakker houden en nu heb ik al veel te lang niks gezegd. Ik kijk achterom en ja hoor, daar ligt ze super lief te slapen. Nou ja, ‘alle slaap is meegenomen’ stel ik mezelf gerust, maar ondertussen houd ik mijn hart nu al vast voor het moment dat ze wakker wordt. Of nog erger: ik haar wakker moet maken.
Als ik de auto geparkeerd heb, wacht ik nog zo’n 10 minuten, omdat ik het gewoonweg niet over mijn hart kan verkrijgen haar wakker te maken. Oh ja en ik maak 100 foto’s van mijn sleeping beauty. Ik kan immers eindelijk de portretmodus van mijn iPhone een keertje gebruiken, want normaal zit ze geen seconde stil als ik een foto van haar wil maken. Voorzichtig wek ik haar uiteindelijk en, inderdaad, het drama vangt aan. Gelukkig is Jackie heel chantabel en doet ze alles voor taart (die ze vervolgens nooit op eet), dus – mits ik haar draag- wil ze met me mee naar binnen. Precies zoals ik al verwachtte, zegt ze na twee happen taart dat ze haar buik vol heeft en ze gaat lief met de Lego spelen. Op een gegeven moment zie ik haar gehurkt zitten boven de Legostraat en gehurkt betekent in Jackies geval; daar wordt gepoept! Het is inderdaad raak (ja ja, als het dadelijk weer lekkerder weer wordt, gaan we wel weer verder met de zindelijkheidstraining). Fuck, luierdoekjes vergeten! Dit staat voor een moeder van jonge kinderen ongeveer gelijk als zonder telefoon de deur uit gaan. Die dingen zijn onmisbaar! Gelukkig zijn er genoeg mama’s die mij binnen no time van meer dan genoeg doekjes kunnen voorzien. Ik besluit even te ontsnappen uit de chaos en wil bovendien ook niet dat de rest kan meegenieten van deze intense geurbeleving, dus ik neem Jackie mee naar boven om te verschonen. “Mama, ik wil hier blijven”, zegt Jackie, “het is hier zo lekker rustig en stil”. Haha een kind van d’r moeder! Maar als de luier eenmaal verschoond is, lokt het Lego paradijs van beneden toch wel weer, dus we keren terug naar het krioel en geschreeuw.
Wanneer we vertrokken zijn van de verjaardag en op weg naar het restaurant waar we de volgende afspraak hebben, roept Jackie dat ze moet spugen. “Zoveel taart heeft ze toch niet op”, denk ik bij mezelf. Maar aangezien ik verder niks van spuugzakjes bij mij in de auto heb liggen (die liggen natuurlijk weer net allemaal in de auto van mijn man) en die klote luierdoekjes ook nog eens vergeten ben, besluit ik hier wel direct serieus op in te gaan. “Moet je echt spugen Jackie? Want dan moet mama hier stoppen”, vraag ik terwijl we op de snelweg rijden. Wanneer ze met ja antwoordt, besluit ik meteen de vluchtstrook op te draaien (sorry politie) en houd ik haar vast zodat ze kan overgeven in de berm. Ze laat een witte fluim uit haar mond sijpelen, waarop ze vervolgens triomfantelijk roept dat ze gespuugd heeft. “Zie je mama, ik moest spugen; wit spuug”. Oké, ik moet vanaf nu af aan dus blijkbaar een duidelijk onderscheid gaan maken tussen ‘spugen’ en ‘overgeven’. Ik besluit verder niet boos te worden om die ‘ witte spuug actie’, omdat ik stiekem vooral opgelucht ben dat ze niet echt heeft moeten spugen. Ik maak haar echter wel duidelijk dat mama niet zomaar de auto kan stoppen. Dan bedenk ik me dat ze het eigenlijk ook wel heel goed gedaan heeft op de verjaardag. Terwijl sommigen de boel bij elkaar krijsten of op de bank voor de PlayStation hingen, heeft Jackie super zoet in haar eentje met de Lego zitten te spelen en heb ik er vrijwel geen omkijken naar gehad. “Jackie wat ben jij lief geweest net op de verjaardag. Ik ben trots op jou”, zeg ik haar. Waarop ze antwoordt: “Dankjewel mama, maar ik heb wel de hele Lego straat kapot gemaakt”. Dussss….
ILSE (op Ilses Instagram koekeloeren?! Klik hier!)
