Er zijn veel dingen waar we over kunnen twisten in het leven maar één ding staat bij mij als een paal boven water. Wij vrouwen zijn het sterkste geslacht. En nu zijn er misschien heel veel mannen die deze blog lezen en zich meteen aangevallen en beledigd voelen… Weekje ruilen? Ik garandeer je dat je ons daarna op je blote knieën smeekt om weer te wisselen. Aan de super vrouw die dit leest, deze blog is voor jou! Ja echt, dus ook voor jou!
Wij vrouwen kunnen streng zijn voor onszelf. We zien overal op sociale media de moeder die 7 weken na de bevalling weer het lijf heeft van een supermodel, kinderen die lachen in de camera (hoe dan?) en perfect gestylde en opgeruimde huizen. Misschien niet helemaal realistisch, toch? Ik denk dat het gros van ons graag een pondje minder zou willen wegen, onze kinderen regelmatig achter het behang wil plakken en we vaker op een blokje lego staan dan eigenlijk nodig is. Maar juist deze vrouwen, you rock! In mijn ogen mogen jullie echt wat liever voor jezelf zijn. Sinds je moeder bent, is er zoveel veranderd! Je kan opeens niet meer ziek zijn. Je kan niet meer uitslapen en elk kleine beetje me-time moet opeens zorgvuldig gepland worden. En zonder zeuren (oke, misschien met een gezonde dosis tegenzin), sta je elke dag weer paraat om het beste te doen voor je gezin!
Wanneer je man zijn erfenis aan het verdelen is omdat hij met ‘griep’ in op de bank ligt weg te kwijnen, sta jij met koorts de vloer te dweilen omdat een kind net niet de wc wist te halen. Ondertussen boen je de chocopasta van de muur en pak je de schooltassen van de kinderen in. Op wonderbaarlijke wijze weet je jezelf ook nog in schone kleren te hijsen en een stijltang door je haar te halen. Wacht, dat shirt was toch schoon? Vijf minuten geleden nog wel. Shit. Omkleden weer? Nee geen tijd meer voor. Rennend trek je de kinderen naar buiten. ‘Wie als eerste bij de auto is!’ Elke dag ga je het gevecht met de autostoel weer aan. Met veel gevloek lukt het je om iedereen weer in de gordel te hijsen. Goed iedereen vast, net op tijd. Snel weg. Aargh!! Heb je de stijltang wel uit gedaan?! De rest van dag werk je of maak je het huis weer netjes, leg je een koud washandje op het hoofd van je wederhelft, maak je de nodige kilometers om je kinderen overal te brengen en op te halen, de taxiservice maakt doorgaans minder kilometers dan jij, heb je voor iedereen gekookt en kan je uitgeput toch nog met liefde je kinderen op bed leggen! En dat is dan een gewone dag! Dan hebben we het nog niet eens over die ene week in de maand. Die ene week waarin we vroeger met een kleedje op de bank konden liggen en urenlang konden bingwatchen met chocola en ijs. De week waarin ik opeens begrijp waarom iemand zich bij een bepaalde groep aansluit en met een vrachtwagen op een groep mensen inrijdt. (Gek genoeg zijn het toch meestal mannen die zoiets doen. Iets met griep?) Zelfs in die week push je jezelf om door te gaan. Misschien ben je er zelfs al wel aan gewend dat die kleine dreumes soms opeens met tampons in zijn neus door de kamer loopt en dat je maandverband al regelmatig voor andere doeleinden gebruikt is door je kleuter? I feel you.
Hoe dan ook, je doet het maar wel. Of je nou een nacht goed hebt geslapen en fluitend wakker wordt of dat je weer zo’n waardeloze nacht hebt gehad en je je voelt alsof een kudde olifanten over je heen is geparadeerd en je de hele dag wilt janken. Of je de dag begint met koffie, misschien zelfs een theetje of om 7 uur al verlangt naar wijn. Yep, 7 uur, in de MOR-GEN. (Ik heb ze gehad.) Je doet het maar mooi, je staat er weer! Voor dag en dauw. Door weer en wind.
En ondanks alles heb je sinds je moeder bent, jezelf leren kennen. Heb je grenzen verlegd. Bergen beklommen. Angsten overwonnen. Je weet hoe sterk je bent. Je bent de spil van je gezin. Er zijn kleine oogjes die naar je opkijken en die daar een vrouw zien staan waarbij elke andere superheld vervaagd. En als je het even niet zo ziet en je het gevoel hebt dat je faalt als moeder en als vrouw? Fuck it. Je doet je best. Je probeert en je leert. Morgen is er weer een dag! En weet dat er ergens op de wereld, in het kleine dorpje Ermelo, iemand is die sowieso al respect heeft voor je dat je die koter(s) op de wereld hebt gezet. Want allemachtig, wat was dat een werk! You got this shit!
Liefs,
JOELLE (klik hier om op haar Instagram te koekeloeren)
