“Hoe is het nou eigenlijk om te emigreren?” Een veelgestelde vraag die ik de laatste tijd vaak krijg. En eerlijk, ik kan er niet echt een goed antwoord op geven. Het is gewoon een beetje gek, onwerkelijk en vreemd. Gelukkig leven we in een tijd waarin we veel contact kunnen hebben met het thuisfront, waardoor de afstand minder lijkt. Daarnaast doen we volop leuke dingen, waardoor het lijkt alsof we heerlijk op vakantie zijn.
De eerste week stond voor ons vooral in het teken van dingen regelen. Visum aanvragen, spullen voor ons appartement halen, bankpasjes aanvragen, zorgverzekering doornemen, etc. Veel “gedoe” dus, waar mijn hart nou niet per direct sneller van gaat kloppen. Ik ben gewoon niet zo goed met dat soort dingen, ik heb andere kwaliteiten zullen we maar zeggen. Gelukkig heb ik een fijne man die juist heel goed is in regelzaken, dus heeft hij hierin het voortouw genomen. Dit moest anderzijds ook wel, want de cultuur is toch wel even anders dan ik gewend ben. Mijn man “onderhoudt” mij, ik ben dus letterlijk “housewife”, dit staat op al mijn papieren, documenten en ik heb zelfs een bankpas voor ladies. Ik wist niet dat het bestond, maar het staat toch echt op mijn bankpas. De eerste week moest ik het één en ander regelen voor het aanvragen van mijn visum. Ik moest bloed laten prikken, een röntgenfoto laten maken en wat vingerafdrukken achterlaten. Mijn man moest mee om alles goed te keuren, er werd ook eigenlijk niet tegen mij gesproken, ik mocht alleen alles ondergaan. Dit is dus zo’n typisch geval van cultuur verschilletje. Overal waren aparte wachtkamers, mijn man mocht me ergens afzetten en vervolgens mocht hij niet verder meelopen en moest ik het dus zelf uitzoeken. Eerst mocht ik even wat bloed inleveren. Ik heb een hekel aan naalden, daarnaast vind ik bloedprikken echt vreselijk (omdat ze iets uit mijn lijf halen, vind ik gewoon een gek idee) en het was dit keer ook nog eens bij iemand die mijn taal niet sprak. Maar ach, het hoort erbij, dus dan doen we het maar. Het was zo voorbij (gelukkig) en stelde niet veel voor (al was de verpleegkundige wel met het verkeerde been uit bed gestapt naar mijn idee, want het was nogal een grijns). Na het bloedprikken mocht ik door voor het volgende onderzoek, de röntgenfoto. Voordat ik dit onderging kreeg ik een vragenlijst, waarop ik moest tekenen dat ik niet zwanger zou zijn. Ik begrijp dat ze dit moeten vragen, begrijp me niet verkeerd. Maar om die hele wachtzaal vol te hangen met grote posters met daarop zwangere vrouwen met een groot kruis erdoor vond ik persoonlijk een beetje overdreven. Nou is mijn mening hierover wellicht een beetje gekleurd, maar kom op. Je hoeft het er op zich niet zo hard in te wrijven dat ik NIET zwanger ben, dat weet ik al jaren. Anyway, na even wachten kreeg ik een mooi blauw schort aan en mocht ik door naar de kamer waar ik binnen no time ook weer buiten stond. Na helemaal goedgekeurd te zijn was het tijd om ons te gaan richten op het wonen in Dubai. Mijn man moest meteen de 2e dag dat we hier waren aan het werk en ik mocht mezelf dus gaan vermaken. Hier heb ik overigens geen problemen mee, ik verveel me vrijwel nooit en vind het heerlijk om alleen te zijn. De afgelopen tijd heb ik me dus ook meer dan prima vermaakt.
Toen we naar Dubai vertrokken was ik wellicht een beetje naïef wat betreft onze kinderwens. Ik dacht, als we daar zijn kunnen we het even “opzij” zetten en is het even tijd voor onszelf ipv de continue drang om ouders te worden. Tot het moment dat we in Dubai aankwamen en ik al heel snel merkte dat we ook hier dagelijks geconfronteerd worden met onze onvervulde wens. Ook hier krijgen we zwangerschapsaankondigingen, zijn (in mijn ogen) overal zwangere vrouwen, is Dubai enorm ingericht op kindvriendelijkheid, komt er zelfs op de radio reclame voor IVF (met daarbij succesgarantie, hoe dan?!) en ga zo maar door. Laatst ging ik wandelen met een groepje vrouwen, want tja je zo nu & dan toch even contacten leggen met mensen. Daar hoorde ik al snel dat een aantal vrouwen zwanger waren, of net bevallen. Het ging dan ook bijna non-stop over kinderen, bevallen en alles daaromheen. Nadat we klaar waren met wandelen voelde ik me al een beetje leeg gezogen, toen ik bij ons appartementencomplex aan kwam en ik daar de lift instapte stond er een stralende trotse moeder met een dubbele kinderwagen. Hierin lag een klein baby’tje waar ze vol trots mee communiceerde. Op dit soort momenten raakt dit mij zo hard, dan zou ik zó graag zelf achter die wagen willen staan. Dus ook hier blijven de klapperende eierstokken sterk aanwezig, wat natuurlijk volkomen logisch is.
Nu ik alle tijd en rust heb, aangezien ik op dit moment werkeloos ben en dus alle tijd heb om na te denken en alles op een rijtje te zetten, merk ik dat ik moe ben. De rust doet me ontzettend goed, ik voel me fijn, rustig en relaxed. Maar ik voel ook dat mijn brein en lijf dingen aan het verwerken is. Ik slaap onrustig en voel me hierdoor soms moe en uitgeput. Maar dat is helemaal oké, dat hoort erbij en ik ben dankbaar dat ik de tijd en ruimte krijg om dit te kunnen toelaten. Sinds afgelopen oktober hebben we geen behandelingen meer gehad. Ik kan jullie vertellen dat de rust me goed doet, maar toch kriebelt het weer om te beginnen. Ik ben gewoon niet zo goed in die pauzes nemen. We zijn dan ook stilletjes aan het kijken hoe dingen hier werken omtrent IVF. Dat betekent niet dat we binnen nu en een maand gaan starten met behandelingen, maar het betekent wel dat we langzaam aan het kijken zijn welke opties er hier zijn, hoe het zit met eventuele kosten, wat reviews zijn van bepaalde klinieken en dergelijke. We zien wel wat het wordt. Het is fijn te weten dat hier mogelijkheden zijn, zodat we hopelijk niet 2 jaar stil hoeven te staan. Wat zou het welkom zijn wanneer we over een aantal jaar met zijn drietjes terug naar huis kunnen. Maar helaas kunnen we niet in de toekomst kijken, dus genieten we van elk fijn moment dat we met zijn tweetjes beleven.
Liefs,
MANOUK (klik hier voor haar Instagram)
