Een jaar dat voorbij is gevlogen, maar toch ook zo langzaam aan ons voorbij is gegaan. Een jaar waarin zoveel is gebeurd, altijd met Noah* in ons hoofd, hart en als een engeltje op ons schouder.
4 Januari 2019 begon geheel onverwachts de bevalling bij een zwangerschap van 23+1 weken. Dagen lang heb ik gevochten om ons gezonde, levende mannetje in mijn buik te houden. Hem te beschermen voor de buitenwereld, niet wetende dat mijn baarmoeder eigenlijk helemaal niet het beschermende huisje was dat wij dachten. Dagen lang acute bedrust in het ziekenhuis met mijn benen in de lucht, medicatie om mijn baarmoeder rustig te houden en uiteindelijk ook weeënremmers. Maar dan toch, een jaar geleden, was het moment daar dat een infectie in mijn placenta sterker was en koos mijn lichaam ervoor om mijn leven niet op het spel te zetten. Midden in de nacht op 8 januari 2019 werd onze Noah* geboren. Oorverdovend stil. Met zijn perfecte lijfje en zijn beeldschone gezichtje heeft hij ons stapel verliefd gemaakt, maar tegelijkertijd ook intens verdrietig. Wij mochten hem niet mee naar huis nemen zoals wij in gedachten hadden. In gedachten zouden wij een voldragen, gezond en bovenal levend kindje een paar maanden later mee naar huis nemen.
Het is nu één jaar geleden dat wij ons meest kostbare ‘bezit’ zijn verloren. Eén jaar die eigenlijk grotendeels bestond uit rouwen, opnieuw ons leven opbouwen waarin wij een weg moesten vinden om hier dagelijks mee te kunnen leven en nieuwe mensen leren kennen die je (willen) begrijpen. Ik ben ‘vrienden’ verloren, maar ik heb ook zoveel nieuwe, lieve mensen leren kennen. Mensen die mij hebben geholpen om in te zien dat er echt betere tijden zouden komen, dat er dagen zouden komen dat ik niet zou gaan huilen, mensen die geen cliché opmerkingen gaven, die mij in mijn waarde lieten. Noah* zou niet willen dat ik elke dag intens verdrietig zou zijn. Huilen is niet erg, maar ik durf wel te zeggen dat ik nu een jaar later het enigszins weer op de rit ben.
Op 2 mei 2019, de uitgerekende datum van Noah*, ben ik dezelfde achternaam als mijn man en Noah* gaan dragen en zijn wij op ‘huwelijksreis’ geweest naar het prachtige eiland Zakynthos. Een dag na terugkomst had ik een lotgenoten bijeenkomst en is er iets kleins ontstaan wat inmiddels, in positieve zin, uit de hand is gelopen. Stichting Het Sterrenboekje. De stichting draag ik elke dag met trots met mij mee. Als ik het erover heb, dan straal ik (heb ik mij door anderen laten vertellen) en op de momenten dat ik mij verdrietig of paniekerig voel ga ik aan de slag met alle pakketjes die er gemaakt moeten worden voor de ouders die ook hun kindje(s) moeten missen. Dit alles is ontstaan uit naam van onze Noah* en dat maakt dat ik dit zo graag blijf doen. Bezig zijn met de stichting is voor mij therapie. In plaats van dat ik de luier van Noah* verschoon, met hem speel of hem eten geef, ben ik samen met mijn team bezig om alles in orde te krijgen voor meer dan 1300 pakketjes. Naast de stichting ben ik ook weer volledig aan het werk in het ziekenhuis. Ook dit is niet zonder slag of stoot gegaan. Ik heb in de zomer een gigantische terugval gehad en zat ik tegen een burn out aan. Nadat ik een maand volledig thuis heb gezeten, ben ik weer gaan opbouwen op een nieuwe werkplek en dat gaat zo ontzettend goed! Er zijn absoluut dagen geweest dat ik het helemaal niet trok, maar ik had altijd in mijn achterhoofd dat Noah* mij niet in zak en as zou willen zien en dat liet mij snel weer omhoog krabbelen.
Speciale dagen zoals Moederdag, Vaderdag, onze verjaardagen, kerst, maar vooral Oud en Nieuw waren heftig. De ene keer was de aanloop moeilijker dan de dag zelf en met kerst was er een incompleet gevoel. Het plekje/stoeltje voor Noah* was leeg. Die leegte voelde ik ook van binnen. Het jaar daarvoor fantaseerden wij van ons mannetje in een fout kerstpakje, gooien met eten (omdat dat mag op zulke dagen), zijn eerste kerstcadeautjes…. Maar nee, niets. Geen gebrabbel, geen foute kerstfoto’s, alleen maar leegte. Wij hebben Noah* zo veel mogelijk betrokken met kerst. Op kerstavond, bij m’n moeder, hebben wij zijn urntje meegenomen en op Eerste en Tweede Kerstdag hebben wij bewust stil gestaan bij het moment dat wij een kaarsje voor hem aanstaken. Een kaarsje om hem nog dichterbij ons te brengen. Oud en nieuw ging het tot 00:00 uur goed. Op Oudejaarsdag hebben wij de sleutel ingeleverd van ons huis. Een prachtige afsluiting van 2019, vonden wij. Wij waren al sinds januari vorig jaar op zoek naar een nieuwe woning omdat er voor mijn gevoel een vloek in dat huis zat. Een miskraam, een stil geboorte en ik heb mij nooit volledig ‘thuis’ gevoeld daar. In oktober is het ons dan tóch nog gelukt om een huis te kopen (JEEJ!). Ik dacht dat ik Oud en Nieuw goed zou ‘overleven’… 00:00 uur gingen de kranen open. Het jaar van Noah* was ineens afgesloten. Het keiharde besef dat het écht bijna één jaar geleden is, kwam hard binnen. Het voelde alsof ik meer dan ooit verwijderd was van mijn laatste fysieke contact met hem. Zo ver weg…. Eén jaar zonder het allermooiste wat ik ooit heb gezien. Eén jaar lang een nieuwe leven met een rauw randje.
En nu: kijken wij heel erg uit naar onze nieuwe woning. Een nieuwe start, nieuw dak boven ons hoofd, een plek waar wij gelukkig willen zijn en hopelijk nieuw en gezond leven mogen ontvangen.
CARINA (bekijk hier haar Instagram)
