9 Februari 2020 een jaar, een jaar voorbij zonder jou. Het blijft bizar en misschien nog steeds wel onwerkelijk. Soms heb ik het gevoel dat ik je binnenkort weer zie. We hadden een gecompliceerde relatie. Door alles wat we al vanaf mijn geboorte hebben meegemaakt, hadden we een echte haat-liefde-verhouding. Wij konden niet mét en niet zonder elkaar. Soms zagen we elkaar een paar jaar niet. Zodra het dan weer hersteld was, was onze band ijzersterk en haalden we op onze manier toch die verloren tijd in.
Na meer dan 2,5 jaar geen contact liet je in oktober 2018 weten dat je ging verhuizen. Ik had nooit verwacht dat dit onze laatste herinniging zou zijn. We zouden het rustig aan doen, en pas vanaf januari 2019 weer echt elkaar zien. Ook zaten jullie in een verhuizing van het nieuwe huis en bleek je vaak ziek te zijn. Helaas werd dit door de dokter elke keer afgewimpeld met een griepje en kreeg je telkens antibiotica (je wilde al 1,5 jaar gecheckt worden, maar de huisartst vond dat niet nodig, SCHANDALIG!). We hielden wel wekelijks contact via whatsapp en dat was fijn. Dit liep goed tot de nacht van 11 december 2019. Drie gemiste oproepen van mama (want zo heb je altijd en nog steeds in mijn telefoon gestaan). En toen ging de telefoon nog een keer. Het was rond 2:00 uur. Je vertelde me dat je in het ziekenhuis lag en dat het niet goed was. De grond zakte onder mijn voeten vandaan. Mijn moeder die me beloofd had, toen m’n vader in 2002 overleed,104 jaar zou worden. Haar kon niks overkomen. Ze moesten haar beter maken! Ze was tenslotte nog maar 44 jaar oud. Diezelfde dag ben ik nog naar je toe gegaan in het ziekenhuis. Niet de herreniging die ik wilde na 2,5 jaar geen contact. Niet op deze manier en niet op deze plek.
De weken die volgden waren een rollercoaster. Een tijd vol verdriet en pijn. En diep van binnen wist ik al dat dit absoluut niet goed was. Dit bespraken we ook samen, want één ding deed je altijd: je vertelde me vrijwel alles. Ik was je oudste dochter, je eerste kind. Je kind die je kreeg toen jezelf eigenlijk nog een kind was. In de 7 zeven korte weken waarin we wisten dat je ziek was en uiteindelijk kwam te overlijden, bespraken we alles. We hebben veel dingen uitgepraat. Onze gevoelens erbij besproken. Dingen waarvan we spijt hadden en anders hadden moeten doen. We hebben in deze zeven korte weken onze band weer ijzersterk gemaakt.
8 Februari 2019 ben je vanuit het ziekenhuis naar huis gebracht. In jouw vertrouwde omgeving nam je die avond afscheid van ons. Met nog zo intens veel kracht (niet fysiek, jouw lichaam was op) in de vorm van liefde en eigenwijsheid. Die hebben we tot aan het einde mogen voelen en lief hebben.
Nu is het al een jaar, een jaar zonder jou. Ik heb nog steeds veel vragen, en soms weet ik niet goed wat ik voel: boosheid, verdriet, pijn, maar ook haal ik leuke herrineringen naar boven. Je was nou eenmaal knettergek, en humor had je wel. Niet iedereen begreep dat, maar dat zal wel een familiekwaaltje zijn, aangezien oma, mijn tante, broertje en zusjes dit ook hebben. Zo kunnen we naast het gevoep van verdriet en de pijn ook enorm lachen om jou. Daarom zullen we jou op deze dag dan ook speciaal eren. We zullen aan je denken. We zullen samen zijn zoals jij dat graag had.
Ik hou van jou
Je oudste dochter
MICHELLE
