Sommige dingen weet je zeker. Ik wilde moeder worden. Geen twijfel over mogelijk. Tot je er op je 23e per toeval achter komt dat dat niet vanzelfsprekend gaat zijn.
Een eierstokontsteking gooide roet in het eten. Deze was zo ernstig, dat de vruchtbaarheid verloren kon gaan. Gelukkig vals alarm en groen licht om aan onze kinderwens te werken. Tot mijn vriend een check kreeg. Foute boel! IUI en IVF werden meteen uitgesloten. We gingen zo snel mogelijk het ICSI-traject in. De wereld zakte even onder je voeten vandaan. Wat nu? “We gaan ervoor. Wij kunnen dit”. De eerste behandeling verliep prima. Weinig last van de hormonen en zelfs de punctie vond ik goed te hebben (dit is voor veel mensen anders, bleek achteraf). We kregen een telefoontje vanuit Tilburg dat er negen eicellen zijn en er uiteindelijk drie embryo’s uitgekomen zijn. Prima eindstand laten we ons vertellen.
De eerste terugplaatsing kon gepland worden. Super spannend! Ook de terugplaatsing ging prima en we reden vol goede moed naar huis. Tot er drie dagen later een brief van het ziekenhuis binnen kwam waarin stond dat de rest van de embryo’s niet door gedeeld zijn en de kleine erwt in mijn buik dus de enige kans is uit deze poging. Het feit dat dit met een brief aan je verteld wordt sloeg mij echt tegen de grond en zorgde ervoor dat alles positiviteit even de deur uit ging. Toen ik dat weekend ook nog ongesteld werd leek alles verloren. Komt heel overdreven en heftig over als je dit traject niet kent, maar geloof me het voelt alsof het nooit goedkomt!
Toch ga je op de automatische piloot door en plan je de tweede poging zonder bij te komen van de eerste. Je wil zo graag, dus al het verstand lijkt gevlogen! De tweede poging verliep dan ook precies hetzelfde. Het enige verschil was dat ik nu tegen overstimulatie aan zat en het lichamelijk echt heel zwaar was. Eén embryo om terug te plaatsen en die verloor ik een week na de terugplaatsing. Deja vu!
Na twee jaar besloten we een pauze in te lassen. Op mijn 18e opende ik met mijn ouders een kledingzaak en deze is in de tussentijd uitgegroeid naar twee kledingzaken. “Alle focus op de winkels en we zien wel waar het schip strandt”, dacht ik. Tot er een klant in de winkel kwam die me vertelde over een kliniek in Elsendorp. “Zou dat wat zijn?” Ik heb het meteen opgezocht na het werk en een afspraak gemaakt. Ik merkte dat er weer een beetje hoop kwam! Wat een heerlijk gevoel! Na de vakantie konden we gelukkig meteen terecht bij de nieuwe kliniek. Een hele andere vibe en aanpak dan in het ziekenhuis. OMG, ik voelde me zelfs weer een beetje mens in plaats van patiënt. Ze deden alle onderzoeken opnieuw en kwamen er vrij snel achter dat bij mij het één en ander ook niet goed zat. Mijn lichaam reageerde niet op hormonen, maar stootte ze juist af. Dat verklaarde een hoop! We hebben een nieuwe plan van aanpak gemaakt en gingen daarnee aan de slag. Ondertussen was ik 27. Ik had volgens de experts mijn leeftijd mee.
De nieuwe poging verliep heel anders. Ik kreeg nieuwe hormonen die mijn lichaam wel accepteerde en dat heb ik geweten! En thuis ook, haha. Ik bied er nog regelmatig mijn excuses voor aan. Ik was niet de allergezelligste in die tijd. Laten we het daar op houden! Vier eicellen en drie embryo’s werd de eindstand. Maar ook hier gebeurde weer hetzelfde. Er was maar één embryo die door wilde delen. Nu werden we alleen netjes persoonlijk ingelicht met uitleg. Toch was de teleurstelling groot. “Je hebt er maar één nodig”, hoorde ik de dokter nog zeggen. Meteen ging de knop om en dachten we: “Ja, zo is dat! Eén is genoeg! We gaan vol voor deze!”
De dag van de terugplaatsing gingen we met een grote glimlach naar binnen. Alles was zo anders dan in het ziekenhuis en zoveel persoonlijker. “Drie keer scheepsrecht”, hoopten we. Met die gedachte plaatsten ze de laatste embryo van onze laatste ICSI-poging terug. Na vijf jaar 1000 tranen van spanning en 300 slapeloze nachten was het eindelijk de dag van een positieve test. Hartstikke zwanger! Wat een ongeloof en wat een geluk. “We gaan zo genieten van deze zwangerschap!”, riepen we. Dat liep een beetje anders dan gedacht (zoals alles lijkt het wel, haha) maar dat lees je verder in mijn volgend stuk: mijn bevallingsverhaal.
KIM
