Het begint op maandag 4 november om 9.00 uur. Ik lag een uurtje aan de monitor om de baby te volgen. Ik was 39 weken en 5 dagen zwanger. Na een uurtje kwam de assistent gynaecoloog om een echo te doen. Daarop zag de dokter dat je naar schatting 4,1 kilo zult worden. In een gesprek met de dokter besloten we om woensdag een ‘vetertje’ te gaan plaatsen zodat ik donderdagochtend fris en met een klein beetje voorsprong kon beginnen aan de bevalling. Mijn plan op natuurlijk te bevallen was toen al verloren, en erg vond ik het niet (aan die 4 kilo denkend).
Woensdagavond komen papa en ik aarzelend aan op materniteit. Het is druk. Na een uurtje worden we geïnstalleerd en krijg ik om 22 uur het ‘vetertje’, iets wat de baarmoederhals moet doen verminderen. Om 00.30 uur schiet ik wakker van krampen in mijn buik. “Is dit hoe echte weeën voelen?” Ze beginnen goed en wel te komen, iets wat niemand had gedacht. Om 5 uur ben ik moe en heb ik pijn. De douche brengt alleen tijdelijke verlichting. Wat een lange en vermoeiende nacht. Ook papa is moe, die heeft de hele nacht lieve dingen gezegd en over mijn rug gewreven. We hebben ook geluk, want er ligt slechts één andere mevrouw die haar eigen vroedvrouw heeft. Om 8 uur breekt mijn water ergens bovenaan, want er loopt slechts af en toe iets uit. De dokter breekt ze dan volledig. Hierna komen de weeën snel, iets wat enorm veel pijn doet. Zeker na geen slaap en een moeilijke nacht, besluiten we al snel voor epidurale te gaan. Wat een opluchting. Als de uren voorbijgaan worden ook de centimeters groter. Hoogstwaarschijnlijk komt ons kindje nog vandaag ter wereld!
Als we 8 centimeter hebben bereikt, doet het hartje het af en toe wat minder. Op zich niet erg, maar de dokter is toch ongerust en plaatst een STAN. Een draadje op het hoofd die ons rechtstreeks zegt hoe het met de kleine is. Het woord keizersnee valt en uit voorzorg krijg ik al een OK jasje aan. De laatste 2 centimeter doen moeilijk en komen slechts na vier uur. Net wanneer je maraintje op bezoek komt, zijn we eindelijk bij 10 cm. De vroedvrouw zegt dat ik mag duwen als er een wee is. De vraag is alleen hoe? Ik voel de druk, ik voel de kracht, maar dit is erg moeilijk. Ik duw en duw tijdens een wee, maar voel dat dit niet lukt. Doe ik het mis? Het hartje begint het weer moeilijk te krijgen. De dokter komt rond 18.25 uur en besluit om de zuignap op het hoofdje te zetten om zo de bevalling te helpen. Na een paar keer proberen blijkt ook dit niet te lukken. Ondertussen is de kinderarts er, just in case. Na wat een eeuwigheid lijkt, zegt de dokter: ‘Liesbeth, je moet beter duwen, anders wordt het een keizersnee’. Ik duw alsof mijn leven er vanaf hangt. Twee gynaecologen trekken en sleuren aan de baby met de zuignap. Twee vroedvrouwen duwen keihard mee op mijn buik. Zo ontzettend pijnlijk, zo ontzettend vermoeiend. Papa staat naast me en ik hoor de schrik in zijn stem. Toch is hij degene die niet wil opgeven en blijft hij dingen in mijn oor zeggen. Na heel wat pijnlijk sleurwerk, ben ik letterlijk op. Ik ben al bijna 24 uur wakker met enkel wat boterhammen achter de kiezen. De vroedvrouwen en dokters doen hun best, maar er komt niets van vooruitgang. Na 10 minuten besluit de dokter dat het een keizersnee wordt. De kleine moet eruit. Ze is in nood en heeft zuurstof nodig.
Dit stuk is net zoals in de films. Ik word kapot teruggelegd op mijn bed, niet wetend wat er allemaal gebeurt. Iedereen loopt weg en ik blijf achter bij de vroedvrouw. Zij vertelt mij, ondanks de paniek en chaos, wat er allemaal zal gebeuren. Ik word op het bed gelegd, krijg duizend vragen en een masker op mijn mond. De enige vraag die ik heb is: ‘Is mijn baby oke?’ De dokter wil al snel snijden, maar na een paar keer prikken blijf ik herhalen dat ik de pijn voel. De pijn van een mesje op mijn vel. Ze kan en wil niet langer wachten en begint aan de keizersnee. Ik was enkel verdoofd met mijn epidurale, maar helemaal niet genoeg om open gesneden te worden. Ik roep dat dit pijn doet, dat ik dit allemaal te goed voel. Ergens hoop ik dat ze me helemaal in slaap doet, zodat ik die pijn niet meer moet voelen. De dokter zegt dat je er zo dringend uit moet, dat ze toch zal moeten verder gaan. Ze snijdt een tweede keer. Ik word al snel kotsmisselijk door de pijn die er niet beter op wordt. Ik begin te roepen, krijsen van de pijn. Paniek neemt me helemaal over. De vroedvrouw en papa, elk langs de kant van mijn hoofd, blijven tegen me babbelen. Wat moet dit ook voor hem moeilijk zijn. Na dit moment ben ik het kwijt. Ik denk dat ze me suf gespoten hebben, want er is een stuk dat ik niet meer weet. Mijn kleintje wordt geboren om 18.52 uur. Hij wordt snel nog even op mijn borst gelegd voor skin to skin contact. Ik kan alleen maar bedenken dat hij oke is. Dat hij hier is. Dat hij gezond is. De kinderarts neemt hem mee voor onderzoek samen met papa. Je weegt 4,4 kilo.
Het volgende dat ik weet is dat ik in een ruime kamer lig, de recovery. Ik heb ontzettend veel dorst en ril ongecontroleerd. Het voelt alsof ik geen controle meer heb over mezelf. Stilaan kom ik tot mezelf en besef ik wat er net is gebeurd. Wat een emoties. Ik ben in de war en een wrak. Papa vertelt me trots dat hij 54 centimeter is. Een reusj! Je past er nooit door via een natuurlijke bevalling. Zijn hoofdje is veel te groot en zou nooit door mijn geboortekanaal passen. Iets wat ze op voorhand nooit konden weten. Dankzij je hartje die het liet afweten, hebben we erger kunnen vermijden. We rijden samen naar neonatologie waar onze zoon ligt, dit omdat hij hoofdje veel schade heeft opgelopen door de zuignap. Hij wordt op de borst gelegd en alle emoties komen los. Dit beeld is ook voor papa te veel en we storten in bij elkaar. Ik had dit nooit gekund zonder je papa. Hij was echt een rots in de branding, een echte held voor mij. Ik weet zeker dat hij ook altijd de held van ons zoontje zal zijn.
Ik heb deze nacht niet veel geslapen. Veel pijn, veel verdriet en teveel emoties. Het zal nog even duren voor mijn lichamelijke wonden genezen zijn, maar nog langer om die in ons hoofd te doen helen. Wat hou ik van mijn zoon ‘kleine’ Levi. Always
LIESBETH
