Toen ik 36 weken zwanger was, kregen we een laatste echo, om te kijken hoe ons meisje in mijn buik lag. De verloskundige vertelde dat ze met haar kontje naar beneden zat en met haar beentjes omhoog. Haar voetjes voor d’r gezichtje. “Huh? Ligt ze in een stuit?”, vroeg ik verbaasd. Dat had ik niet verwacht! Tijdens de controles bij hadden ze gezegd dat ze haar hoofdje onder in mijn buik voelde, en ze zelfs al wat was ingedaald! “Dit wordt dus een keizersnede!”, zei ik geschrokken. Want ik wist meteen dat ik niet op de natuurlijke manier wilde bevallen van een stuitligging. Gelukkig was mijn partner het hier helemaal mee eens. De verloskundige verwees ons door naar de gynaecoloog in het ziekenhuis. Daar hadden we eerst een gesprek met weer een andere verloskundige om ons te wijzen op alle gevaren van een keizersnede. Haar leek het beter om wel op de natuurlijke manier te bevallen en ik had het gevoel dat ze mij dit echt wilde opdringen. Het was een erg nare sfeer, maar we bleven bij onze keuze en de keizersnede werd gepland op vrijdag 29 november 2019.
Die dag kwam steeds dichterbij en het voelde fijn om precies te weten wanneer ons meisje zou komen! De dag van te voren had ik veel moeite met lopen en erg last van mijn buik. Ik zei nog tegen mijn vriend: “Het is maar goed dat ze morgen komt, want volgens mij wil ze er uit!” We gingen lekker vroeg naar bed, omdat we zo goed mogelijk onze rust wilden pakken voor de grote dag. Ik viel heel snel in slaap, maar om 23:00 schrok ik wakker. Ik dacht: “Ik heb weeën!” Na een uurtje wist ik het zeker en belden we het ziekenhuis. We konden gelijk al komen. De weeën kwamen nog niet zo snel op elkaar. Ik maakte nog rustig het bed op en verschoonde de kussenhoezen voor we gingen. Het ziekenhuis lag op een half uur rijden van onze woonplaats en in de auto kwamen de weeën ineens om de 5 minuten! Ze waren nog goed te handelen en gelukkig was er zo laat in de avond bijna geen verkeer op de snelweg. Er hing een gezellig sfeertje in de auto. Mijn vriend en ik maakten grapjes en zongen mee met de radio. We gingen samen op een spannend avontuur!
Eenmaal bij het ziekenhuis was de sfeer nog steeds heerlijk relaxed! Ik werd naar een verloskamer gebracht en mocht op bed gaan liggen. Ze sloten me aan op een apparaat om de weeen te monitoren, maar ik moest ineens zo naar de wc! “Hoh, wacht even”, zei de verpleegster, “eerst kijken of je al ontsluiting hebt!” Dat was 2 centimeter dus ik mocht nog wel naar de wc (Het waren dus geen persweeen, want dat schijnt ook te voelen alsof je naar de wc moet!). Weer terug in bed werden het infuus en de catheter aangelegd. Het infuus prikken lukte niet in één keer (ook niet in 2,3 of 4 keer) en de catheter was even onprettig, maar het was allemaal nog prima te doen. De weeën werden steeds heftiger. Ik was klaar voor de ruggenprik! Mijn vriend werd in een kek overalletje gestoken en liep met een ziekenhuiswiegje achter ons aan naar de OK. Ik lag op het bed en werd het hele ziekenhuis door gereden. Omdat het midden in de nacht was was er verder niemand te bekennen! Er was een soort gedimd licht in de gangen en de klapdeuren stonden allemaal dicht. Toen ik op dat bed door één van die openklappende deuren werd geduwd dacht ik: “Het is net of ik droom! En in een soort spookhuis zit!”
Op de OK stond een heel team voor ons klaar! Na de ruggenprik tilden ze me op de operatietafel met een heleboel felle lampen erboven en werd ik aan nog meer vreemde apparaten aangesloten. Het was zo bijzonder! Ik had echt het gevoel dat ik droomde. Al die mensen stonden hier klaar voor ons. Midden in de nacht! Het was zo spannend en ik begon een beetje zenuwachtig te worden. Gelukkig werkte de ruggenprik snel en goed en mocht mijn vriend (die tijdens de ruggenprik even apart moest) er ook weer bij komen. Met hem en twee hele lieve verpleegkundigen die de mooiste foto’s hebben gemaakt op onze telefoons, kletsten we gezellig over koetjes en kalfjes. Een beetje afleiding was zo fijn! Tot opeens aan de andere kant van het doek klonk: “We hebben nu haar kontje beet en ze komt er zo uit!” Dat wilden we wel zien! Het doek ging naar beneden. Daar was onze baby! Ons meisje, Nore! Ze was geboren! Ik keek door een plastic folie dat tussen ons in zat, en zag mijn baby voor het eerst. Het gevoel was onbeschrijfelijk. Het leek nog steeds niet echt. Net een droom of een film! Ze namen haar mee naar een andere ruimte voor een klein standaard onderzoek, maar onze dochter was perfect gezond! Gelukkig kwam mijn vriend snel terug met ons kleine meisje in zijn grote armen. Ze legden haar op mijn borst en wat was ze mooi! Nore Hannah van der Weide, 48 centimeter en 3200 gram. Wat zijn we intens dankbaar en gelukkig!
NIENKE
