Daphne: “Ik was zwanger, en ik had ruim 2 dagen niet geplast”

‘Hyperemesis Gravidarum’ – Het is een stuk minder chique dan het klinkt.

Daar zaten we, mijn vriend en ik, op de vloer van ons toilet

Niet de meest romantische plek om erachter te komen dat je voor het eerst ouders wordt, maar het maakte het niet minder speciaal. Het moment dat ik erachter kwam dat ik in verwachting was van ons eerste kindje is – zonder twijfel – het meest bijzondere moment in mijn leven geweest. Afgelopen jaar hebben we fantastische reizen gemaakt, onze bruiloft gepland en nu was ik ook nog eens in verwachting. 2019 kon niet meer stuk en ik kon niet wachten tot 2020!

De eerst weken kon ik de zwangerschap goed verborgen houden, want ik had geen zwangerschapskwaaltjes

Ik voelde me eigenlijk totaal niet zwanger en alles was hetzelfde als daarvoor. Het besef kwam een klein beetje toen ik op de eerste echo een ‘vlekje’ zag met een kloppend stipje erin wat het hartje was. Daarnaast was het onwijs leuk om het geheim samen te delen, zonder dat de rest van de wereld er iets vanaf wist. Ik kon niet wachten om bij 12 weken al onze lieve familie en vrienden te verrassen op een unieke manier met kerst. Ik had het he-le-maal bedacht. Ik had kerstballen gemaakt met de echo erin en ik was onwijs benieuwd naar alle reacties.

Toen ik rond de negen weken was, werd alles anders

Ik voelde me extreem moe en uitgeput en ik begon met overgeven. ‘Hoort er allemaal bij’, dacht ik. Al vond ik het wel gek dat ik de eerste weken nergens last van had. Ik hield me voor dat het rond de twaalf weken allemaal beter zou worden en zocht er niks achter. Maar het werd zo erg, dat ik mijn zwangerschap niet tot twaalf weken meer geheim kon houden. Ik werd in één week tijd zo ziek dat ik mijn werk moest bellen dat ik niet kon komen. De eerste keer deed ik dit nog onder het mom van ‘ja, ik denk een griepje’, maar bij de derde keer ziekmelden, moest ik wel open kaart spelen tegenover mijn manager en collega’s. Dit hield ik niet vol zo. Nadat ik op mijn werk weer vier keer boven het toilet had gehangen, liep ik het kantoor van mijn manager binnen. ‘Ik moet je wat vertellen’, zei ik. Waarop zij zei: ‘je bent zwanger!’. Ergens luchtte het zo erg op dat het hoge woord eruit was, maar aan de andere kant was ik verdrietig. Dit was niet de manier waarop ik dit wilde vertellen. En mijn ouders wisten het nog niet eens! Ik had mij die bekendmaking zó anders voorgesteld.

Het was een week voor kerst en ineens ging ik heel hard achteruit

Ik kon al dagen mijn bed niet uit en ik gaf 15 tot 20 keer per dag over. Elk mini-slokje water wat ik dronk, kwam er met dezelfde snelheid weer uit, ik kon niet meer plassen en al mijn ribben deden zeer. Ik kon niet meer. Ik was op. Er was niets meer van mij over en ik begon me zorgen te maken om de baby. De verloskundige kwam. Het hartje van de baby konden we goed horen. ‘Daar hoef jij je geen zorgen om te maken’, zei hij. Een hele opluchting. Ik dacht nog altijd dat het erbij hoorde. Ik was bijna bij de twaalf weken. Dan werd het vanzelf beter. Maar hoorde ik dit nu goed? Hoorde ik de verloskundige op de gang tegen mijn vriend zeggen dat hij een tas moest gaan inpakken, omdat de kans groot was dat ik een nachtje moest blijven logeren. Waar had hij het over? Moest ik naar het ziekenhuis? Ik brak. Ik had het goed gehoord. Een halfuur later lag ik in een ziekenhuisbed aan een infuus. Hoe ik daar gekomen ben, is volledig langs mij heen gegaan. Zo ziek was ik. Na 24 uur mocht ik naar huis. Mijn vocht was weer op pijl en ik kon dus weer plassen. Dit kon ik al twee dagen niet meer. Ook mijn vitaminen waren aangevuld en de baby was goedgekeurd. Met een tasje medicijnen en wat goede moed zijn we naar huis gegaan. Gelukkig kwam alles net voor kerst goed.

Thuis ging het precies drie weken goed

Ik redde het die weken – net aan – om halve dagen te werken. Als ik thuiskwam, was ik niets meer waard en sliep ik tot de volgende ochtend. Ondanks de medicijnen begon het overgeven weer en ik was inmiddels 4 kilo afgevallen. Binnen nog geen 24 uur was ik weer terug bij af. Weer kon ik niet meer plassen. De tweede opname volgde. Hetzelfde liedje: infuus, vitaminen en medicijnen. En ook de derde opname – in 15 weken zwangerschap – volgde snel. Tijdens deze opnamen werd de conclusie getrokken: Hyperemesis Gravidarum. Dit maakte mij ontzettend verdrietig. En nu? Wat betekent dit precies? Ik zocht me suf op internet, want in bed liggen was het enige wat ik kon. Maar ik kon niet vinden wat ik zocht. Wat ik vooral las, was wat het inhoudt. Nou geloof mij, dat weet ik wel! Ik was juist opzoek naar persoonlijke verhalen of een pagina waar ik herkenning kon vinden. Onvindbaar.

Inmiddels mag ik al even niet meer werken en zit – lees lig – ik al een aantal weken thuis

Nu ik een aantal weken verder ben, begin ik langzaam te begrijpen waarom er geen ervaringen te vinden zijn op internet. De ervaringen zijn namelijk mega gênant en confronterend. Want eerlijk is eerlijk… Wie gaat er nu vertellen dat je zeven zetpillen per dag bij jezelf mag toedienen om een paar uur op de dag je bed uit te kunnen? Nee, niemand natuurlijk! En wie gaat er in geur en kleur vertellen dat je seksleven totaal stil komt te staan? En dat je alleen maar chagrijnig kunt doen tegen je partner. Ja die partner die alles, maar dan ook alles, voor je doet. Waarom doe ik zo tegen hem? En dat je je sommige dagen een beetje neerslachtig voelt, omdat de hele wereld doorgaat en jij al 470339616762 uur in bed ligt? En wie vertelt er nu eerlijk dat het super moeilijk is dat je niet mag werken en je je daar schuldig over voelt? Ik kreeg zelfs deze reacties: ‘Als je zwanger bent, ben je niet gehandicapt’ en ‘Iedereen is misselijk in het begin, het is even doorzetten’. En ook niemand zegt eerlijk dat je de mensen die zeggen ‘geniet van je zwangerschap’ wel voor hun bek wil slaan. Oh, en daar heb je dan meteen nog iets om je schuldig over te voelen: je geniet niet van je zwangerschap terwijl dat de mooiste tijd van je leven moet zijn als je alle insta-mommy’s moet geloven. En zo kan ik nog wel eventjes doorgaan.

Genoeg negativiteit

Ik besloot dat ik dan nog zo keihard van mijn roze wolk getrapt kon worden door Hyperemesis Gravidarum, maar dat ik niet zielig gevonden wil worden en niet negatief wil zijn. Dan duren negen maanden namelijk erg lang. Ik besloot er het beste van te maken en dat bracht mij hier. Ik schrijf deze blog, omdat ik zelf iets miste toen ik de diagnose kreeg. Ik miste een pagina waar ik persoonlijke verhalen en ervaringen kon lezen. Ik zocht herkenning, een plek waar ik kon ‘praten’ met vrouwen die hetzelfde doormaken of meegemaakt hebben. Het is namelijk niet alleen de diagnose, maar het zijn vooral de (uiteenlopende) gevolgen die het zo moeilijk maken. En dat is precies waar ik graag gehoor aan wil geven. Ik wil mijn meest gênante verhalen en momenten met jullie delen, zodat anderen wél de herkenning kunnen vinden die ik niet kon vinden. Uiteindelijk doen we het voor iets ontzettend moois, maar voor nu is het gewoon kut en dat is oké.

DAPHNE