Ik ben Clenn, man van Ilja en papa van Emma*. Ik ben 30 jaar en barbier. Ik ga af en toe mijn ervaringen delen over het verlies van onze dochter die ernstig ziek was. Hoe ik het ervaar om een vrouw te hebben die nu zwanger is van onze tweede dochter. Hoe ga ik om met een vrouw vol hormonen in combinatie met het verlies?
Tja, waar ga ik in deze blog beginnen? Er is zo onwijs veel gebeurd in drie jaar tijd dat ik dat eigenlijk niet weet. Laat ik dan maar beginnen met het feit dat er over het algemeen wordt verwacht dat de man in een gezin de steunpilaar is. Iemand waar op gebouwd kan worden en waar het hele gezin op terug kan vallen. Ook bij ons is dat zo. Ik heb drie jaar lang moeten knokken voor Emma en Ilja. Met de ziekte van Emma, in het ziekenhuis, op werk en ook daar buiten mensen tevreden houden. Ik moet zeggen, dat ging vanzelf. Nachten lang in het ziekenhuis geweest om Emma te troosten en Ilja te ondersteunen. Rond 5 uur ‘s nachts ging ik toch maar naar huis en moest ik mijn twee vrouwen achter laten in het ziekenhuis. Om 7 uur ging de wekker weer en moest ik werken. Je kan je afvragen; “Waarom ga je werken?” Jouw dochtertje ligt in het ziekenhuis! Nou geloof me, ik was veel liever daar gebleven, maar als je dochter om de drie dagen in het ziekenhuis ligt, kan je gewoon niet iedere keer blijven. Er is helaas geen enkele baas die dat toe laat. Ik moest dus mijn tijd heel goed verdelen. Ik ging vaak in mijn pauze op een neer naar het ziekenhuis om te kijken hoe het daar ging. Vaak trof ik Ilja aan die er helemaal doorheen zat, moe van alle nachten doorhalen en het niet kunnen slapen in een ziekenhuis. Soms baalde ik daar van, dan dacht ik: “Joh hop, schouders eronder en gaan”. Maar ik wist donders goed dat dat niet werkt als je kindje daar in het ziekenhuisbedje ligt.
Dus zei ik opbeurende dingen tegen Ilja in de hoop dat ze weer meer energie zou krijgen. Ik sta zelf heel positief in het leven kijk overal met een positief gevoel naar. Dus ook als Emma voor de zoveelste keer in het ziekenhuis lag, pikte ik de positieve puntjes eruit en deelde dit met Ilja. Maar dat heeft wel moeten groeien.
In het begin toen Emma ziek werd moest er veel geregeld worden. Er kwam in één keer een leger aan mensen die ons ging ondersteunen en ik zelf heb een soort sociale angst. Als ik in een ruimte kom met mensen die ik niet ken, sla ik dicht. En ja, toch ben ik al 12 jaar barbier en ontmoet ik elke dag mensen. Hoe hou je het voor mogelijk?Zo kwam er dus ook maatschappelijke hulp vanuit het ziekenhuis. Echt vreselijk vond ik dat! Moest ik elke keer gaan vertellen hoe het met mij ging en wat ik er allemaal van vond. “Ja boeiend”, dacht ik, “laat mij lekker gewoon mijn ding doen. Bemoei je er niet mee!” Maar ook Ilja vroeg elke keer aan mij hoe het met mij ging en vond het moeilijk dat ik geen emotie toonde. Ik was gewoon heel gesloten en dat vond ik wel best eigenlijk. Ik was er toch gewoon voor Ilja en Emma?” Ik sta klaar waar dat moest, dus laat mij lekker met rust en mijn emoties ook!” Maar uiteindelijk ben ik wel veranderd. Ik ben open geworden en praat over alles. Ik uit mijn emotie steeds meer en ik merk dat Ilja dat heel prettig vindt. Dus ook daar ondersteun ik haar veel meer in. Ik ben er achter gekomen dat als je een hele moeilijke tijd achter de rug hebt, of er midden in zit, je af en toe best je stoere macho imago even mag laten zakken! Ook mag meehuilen en zeggen dat je het moeilijk vindt. Daarna pak je jezelf weer op, trek je je stoere macho pak weer aan en ben je weer de steunpilaar waar je gezin op kan bouwen!
CLENN
Mannen zijn inderdaad de steunpilaar. Maar soms moet die ook ondersteund worden. Dapper van je, dit zo te schrijven.