Mijn bevallingen zijn nooit spontaan opgang gekomen. Beide keren ben ik ingeleid. De eerste zwangerschap omdat ik behoorlijk over tijd liep, namelijk 41+5 en bij mijn tweede zwangerschap met 38+ 2, omdat ik het niet meer trok. Ik moest toen vreselijk veel overgeven door HG (hyperemesis gravidarum). Beide keren is de ontsluiting ontstaan door een ballonkatheter. Dit is een klein ballonnetje dat in de baarmoedermond wordt geplaatst. Deze spuiten ze op met water. Zo ontstaat er druk tussen het hoofdje en de baarmoedermond. Door deze druk ontstaat er ontsluiting. Als er ongeveer 2 centimeter ontsluiting is, kunnen ze de vliezen breken en dienen ze weeënopwekkers toe door middel van een infuus.
Bij mijn eerste inleiding mochten we ons om 8:00 uur melden op de verloskamer. Na een uitgebreide CTG waren ze klaar om de katheter in te brengen. Eerst brachten ze de eendenbek in en met veel gewroet kregen ze het ballontje erin. Wat een naar gevoel, maar pijnlijk was het gelukkig niet. En toen was het wachten. Wachten. EN nog eens wachten. Samen met nog een medezwangere die ook net een ballonnetje had gekregen, lagen we op de kraamafdeling te wachten totdat de katheter er uit zou vallen. Rond 14:00 uur was dit bij mij het geval. Yes, er is voldoende ontsluiting! Maar helaas moest ik wachten tot de volgende ochtend op een vervolg. Ik werd weer teruggebracht naar mijn kamer en deed wat spelletjes om de tijd te doden. Die nacht heb ik ondanks alles best goed geslapen. Net of mijn lichaam wist dat ik de rust goed kon gebruiken. Om half 7 in de ochtend haalden ze mij op om naar de verloskamers te gaan. Een half uur eerder dan gepland. Gespannen voor wat komen zou, lag ik aan de CTG. Om 7:00 uur kwam gelukkig mijn vriend aan op de verloskamers en konden ze de vliezen breken. Dit ging vrij snel. Het infuus prikken voor de weeënopwekkers ging helaas niet zo snel. Naar zes keer misprikken, besloten ze toch maar iemand van de operatiekamers op te roepen om te prikken. Hier kwam een oudere vrouw aan die in één keer het klusje klaarde. Zo, alles was klaar en de weeënopwekkers werden toegediend. Naar een dik uur begonnen de krampen te komen. “Dit valt mee”, dacht ik nog! Maar na twee uur kwam ik in een weeënstorm terecht. Zooooo dat was pittig! Omdat ik nog maar op 4 centimeter ontsluiting zat, werd er besloten om een ruggenprik te zetten. Daar ga je dan, midden in een weeënstorm met bed en al naar de operatiekamer voor een ruggenprik. Ook deze keer was het prikken een drama. Ondertussen had ik nog steeds CTG-banden om mijn buik en werd er gebeld vanaf de verloskamers dat ik direct op mijn zij moest gaan liggen, omdat de hartslag van ons kindje daalde. Zelf heb ik hier bijna niks van meegekregen. Ik zat helemaal in mijn eigen wereld en volop in de weeën. Uiteindelijk na drie keer prikken zat de ruggenprik goed. Ik kreeg een katheter om de urine op te vangen, en ons kindje kreeg censoren op zijn hoofdje om zijn hartslag in de gaten te houden. Daar lig je met allemaal draden uit je doos. Ook kon ik niet van het bed door de ruggenprik. Ondertussen gingen de weeën in alle heftigheid door. Na twee uren was het weer tijd om de voorgang van de ontsluiting te checken. Shit, nog steeds op 4 centimeter en ook het kindje had het zwaar tijdens de weeën. De verloskundige gaf aan dat ik op mijn zij moest draaien en dat als er nu geen voorgang zou komen, ze een keizersnede moesten gaan uitvoeren. Lichtelijk in paniek draaide ik op mijn zij. Ineens zei mijn vriend: “Jouw bed is helemaal nat achter je rug!” Weer werd de verloskundige erbij gehaald en toen bleek dat de ruggenprik helemaal niet goed zat en lekte. Met een ijsblokje gingen ze over mijn buik om te controleren of ik dit voelde. En ja hoor, dit was koud! De ruggenprik zat helemaal niet goed en had al de tijd niks voor mij gedaan. Wat? Had ik al die tijd voor niks op bed gelegen?
Toen kwam het besluit om een pompje te nemen, hierin zit remifentanil. Dit middel zorgt ervoor dat de pieken van de weeën worden afgezwakt. Weer moest ik wachten op goedkeuring van de gynaecoloog. Ondertussen bleef mijn ontsluiting nog steeds hangen op 4 centimeter en werd er weer gesproken over een keizersnede. Dit wilde ik absoluut niet! Hoe zou dat dan moeten? Mijn ruggenprik werkte niet? Moest ik dan onder narcose? En zou ik ons kindje dan veel later ontmoeten? Ook wisten we het geslacht niet. En met de gedachte dat ik het geslacht dan later zou weten dan de rest van de operatiekamer, vond ik vreselijk. De weeënstorm ging in al zijn kracht verder. Veel tijd om na te denken was er niet. Naar driekwartier kwam de verloskundige binnen en had ik groen ligt voor een pompje. Opnieuw werd de ontsluiting gecheckt en ik bleek op 6 centimeter te zitten. Yes, het lukte! Er zat vooruitgang in. Alles werd in gang gezet, zodat ik zo snel mogelijk het pompje zou kunnen krijgen. Maar vanaf dat moment ging het in een sneltreinvaart met de ontsluiting. De verpleegkundige kwam binnen met de materialen om het pompje aan te sluiten. Ik gaf aan dat ik moest persen. “Nee lieve schat, dat kan niet. Een half uur geleden zat je nog op 6 centimeter en het is niet mogelijk dat je nu volledige ontsluiting hebt”, zei de verloskundige. Weer gaf ik aan dat ik enorme persdrang had en voor de zekerheid controleerde ze toch even de ontsluiting. De verloskundige stond met haar mond vol tanden. “Uhm meid, je hebt gelijk! Je mag gaan persen”. Binnen driekwartier was mijn ontsluiting van 6 naar 10 centimeter gegaan. Wat een opluchting! Het pompje werd het niet meer en het echte werk kon beginnen. Na 20 minuten persen kwam op 29 december ons zoontje ter wereld. Helemaal groen van de ontlasting, onze kleine hulk .
Bij de tweede inleiding mocht mijn man uiteindelijk de baby aanpakken. Wil je ook mijn tweede inleiding lezen? Klik dan even hier.
DJOEKE
