Wauw, na een hele korte periode was ik al zwanger. Het ging allemaal super snel en verliep ook goed. Met 12 weken hebben wij het grote nieuws aan al onze vrienden vertelt op een zaterdagavond. Het buikje groeide prima en ik voelde me top. Tot na die zaterdagavond… Het spugen begon. Ik vond het best gek. “Meestal is het vóór de 12 weken en niet meer daarna”, is wat ik altijd hoorde dan. Maar oké, ik ben bij de dokter geweest en kreeg er pilletjes voor. Daarmee kon ik het spugen goed onder controle houden en stopte het na een tijdje.
Rond de 18 weken voelde ik al dat mijn bekken iets minder stabiel werden en mijn rug het gewicht wat erbij kwam moest opvangen. Daar kon ik eigenlijk wel mee leven. Bij een zwangerschap horen bepaalde kwaaltjes en daar hield ik rekening mee. Maar na 20 weken werd het alsmaar erger en erger. Op zich niet heel gek, want het gewicht werd ook alleen maar meer. Ik ben bij fysio’s, osteopaten en huisartsen geweest. Ik heb zelfs een keer acupunctuur geprobeerd, maar niks hielp. In mijn ogen had ik gefaald. Mijn lichaam had gefaald. Zwanger worden was in mijn ogen altijd een mooi iets, maar op dat moment voelde dat echt niet zo. Alle specialisten gaven me hetzelfde advies: rustig aan doen en je zwangerschap uitzingen met deze klachten. TOP.
Mijn leven werd met de week beperkter. Ik moest minder gaan werken en vanaf 28 weken zat ik fulltime thuis. Mijn huishouden werd gedaan door mijn moeder en vriendinnen. Boodschappen deed Simon in de avonduren. En ik lag op bed of op de bank. Ik had me nog nooit zo kut gevoeld. Ik was (ben) jong, ik had een actieve baan en wandelde veel met onze hond. Hoe kon het dan dat mijn rug deze extra kilo’s niet aan kon? Ik kreeg een hekel aan mijn lichaam. En ja, soms ook aan mijn zwangerschap. Alle dingen die ik nog wilde doen voordat onze lieve baby kwam, werden aan de kant geschoven of beperkter. Geestelijk was het zwaar. Want hoe vaak iedereen ook langs kwam, ik voelde me toch op bepaalde momenten eenzaam. Als het gezellig was ergens ‘s avonds, moest ik toch naar huis om te gaan liggen en was de gezelligheid voor mij voorbij. Er zijn avonden geweest dat ik alleen maar heb gehuild. Omdat ik mee wilde doen met wat iedereen deed. Omdat Simon zijn gezellige avondjes opgaf om bij mij te zijn terwijl ik diep in mijn hart wist dat hij ook graag mee was gegaan met op stap. Maar ik heb ook veel geleerd van deze ervaring. Je weet wie je échte vrienden zijn. Wie je altijd zullen steunen. Ook al zie je het echt niet meer zitten, ze zijn er voor je. Ze komen zelfs je wc schoonmaken. En wat ik vooral heb geleerd is dat je moet genieten van de kleine dingen. Waarderen wat je allemaal hebt en kan. Oja, ik heb heel vaak de vraag gehad of ik ooit nog een keer zwanger zou willen worden met de kans op nog zo’n zwangerschap. Mijn antwoord? ‘Ja, want er kan geen rugpijn tegenop met wat ik ervoor terug heb gekregen. Mijn geluk, mijn dochter.
JEANINE
