Het begin van het nieuwe jaar en bijna alle belangrijke ‘data’ zijn weer voorbij.
7 November
Onze Mexx werd één jaar. Geboren met 33 weken en na een jaar is daar niks meer van te zien. Mexx heeft bewezen dat wonderen blijven bestaan. Dat je risico’s moet durven nemen en niet in angst moet blijven hangen. Mexx die een zwaar eerste jaar heeft gehad doordat ze bijna altijd benauwd was, onder het eczeem zat en alle kinderziektes bijna al gehad heeft. Mexx, een pittig meisje op alle fronten en tegelijk zo zacht en lief. Mexx, die nu kusjes kan geven, kan zwaaien en alleen maar lacht als ze je ziet. Mexx, die intens geniet van dansen en zingen en alles na wil doen van haar zus. En Mexx die vooral een papa’s kindje is en de buurt wakker schreeuwt als papa naar het werk moet. Maar verder vindt ze me denk ik best leuk.
20 November
De geboorte van Gyan. En jeetje mensen, hij zou gewoon 6 jaar geworden zijn. Dat betekent ook dat 6 jaar geleden onze trein begon met rijden. En ik kan jullie vertellen dat er aardig wat versnellingen zitten op deze trein. Ik denk dat we in de afgelopen 6 jaar alle snelheden wel gehad hebben. De snelheid van ’alles vliegt langs je heen tot aan alles kunnen zien en binnen laten komen’. Maar wauw, wat hebben we mooie, intense, geweldige, pittige, vreselijke en ellendige ritten gehad. Maar ondanks alle ellendige ritten overheersen de mooie en had ik de meeste ritten willen missen. Ja, als ik van tevoren zelf mocht kiezen waar de reis heen zou gaan had ik waarschijnlijk een paar ritten overgeslagen of ergens anders heen gekoerst. Simpel gezegd omdat ik nooit had kunnen bedenken dat dit allemaal voorbij kon komen in 6 jaar. Maar laten we eerlijk zijn, als we allemaal mochten kiezen, zou iedereen toch wel eens een andere rit hebben gemaakt? Een andere rit, een andere snelheid… Dat heet het leven. Je hebt niet altijd een keus. De enige keuze is hoe jij ernaar kijkt, het mee neemt en er mee om gaat.
6 December
De sterfdag van Gyan. Gek zo’n dag. Een dag dat alles de revue passeert en we extra stil staan bij ons mannetje. Een dag waarbij ik het liefst onder de dekens zou gaan liggen. Ik kon me toch vermannen en er een mooie dag van maken.
30 December
De geboortedag van Ruby en Djulian. Vijf jaar mensen, een handje vol. Deze dag was enorm op alle fronten. Het overviel me. De meisjes waren toevallig logeren en we waren lekker een dagje samen. Dit zou een dagje ‘we gaan het leuk hebben’ moeten worden, maar dit lukte voor geen meter en het werd dus een dagje ‘lekker janken’. Zoooo niks voor mij! Dit overviel me zo erg, aangezien ik pro parkeren ben. Alleen mislukte dit vandaag op alle fronten. Met mijn joggingoutfit en verlopen mascara lagen we in bed en hadden we besloten maar gewoon eten te bestellen in plaats van ‘gezellig uiteten’. Wat denk je? Bijna alles dicht in verband met maandag! Eerlijk gezegd had ik geen zin om boodschappen te doen en te koken, maar wel zin in wijn en een toetje met enorme chocoladedingen. Dus keken we toch naar een restaurant. En eerlijk? Het beste idee ooit. Wat kan het onverwachte je dan toch weer zo goed doen. Je laten genieten van de kleine dingen en je het mooie weer laten zien. Dan denk je alles gehad te hebben, maar nee… Er komen nog twee sterfdagen aan.
7 Januari
De sterfdag van Djulian. Ons klein mooi mannetje. Zo’n dag dat je eigenlijk niks wil, maar van alles moet. En stiekem beviel me dit prima, tot in de avond. Ik moest werken.
Het is zo gek hoe rouw werkt of eigenlijk niet werkt. Aan rouw zit geen tijd, limiet of wat dan ook. Altijd is het anders, die ene dag, die ene maand, dat ene jaar. De ene keer komt het minder hard binnen, dan de andere keer. Pas na 6 jaar weet ik dat het er altijd is. Mijn kinderen zijn er altijd. Ze horen bij mij. Zo hoort rouw ook bij mij. Zoals ik al beschreef komt het de ene keer met mate en de andere keer rampt het je gewoon voor je kop. Dat is rouw en het blijft. Alle data van de kinderen zijn tegelijkertijd ook heel fijn. Ze zijn verdrietig, maar ook zo vol mooie herinneringen die ik voor altijd bij me mag dragen. Het zijn dagen waar ik naar uit kijk en tegelijkertijd hoop dat ze snel voorbij zijn.
13 Januari
Djazz haar dag. Djazz, het meisje die ons weer heeft doen geloven dat wonderen bestaan. Dat meisje is gewoon 3 jaar. Kijkt de kat uit de boom maar eenmaal los, is er geen houden meer aan. Gevoelig, lief en sociaal. Een meisje die dat verbindt. Djazz die voor het slapen zegt: ’Mama, I love you matsie matsie’. Maar ook het meisje dat languit in de supermarkt ligt en alles zelf wil doen. Djazz, die vraagt of ze ook naar de sterretjes mag om te spelen met Gyan, Ruby en Djulian. Die nog niet alles begrijpt, maar wel weet dat ze bij ons horen.
16 Januari
De sterfdag van Ruby en ik heb bedacht het maar gewoon over me heen te laten komen. Na deze data zijn alle bijzondere data voorbij en komen ze pas over een jaar terug. Stom eigenlijk, het hangt niet van data af want het is er altijd. Maar deze data voelen als hun dag. Bijzonder, herinneringen, maar ook verdriet en gemis. En bovenal heimwee… Ik wil ze nog even bij me hebben, vasthouden, naar ze kijken en hopen dat alles goed komt.
Proost op alle 5❤️
GABY
