Vrijdag 1 maart 2018: 34 weken zwanger!
Wat een mijlpaal! Mijn vorige zwangerschap telde 32 weken en nu met de tweeling was ik al twee weken langer zwanger! Bij de controle op die dag bleek dat baby 1 al diep ingedaald zat en lag gelukkig in hoofdligging. Baby 2 lag in stuit. Ik had een gesprekje met een verpleegkundige om een ‘bevallingsgesprek’ in te plannen. Die afspraak zou over ruim een week zijn. Iedere avond had ik last van harde buiken, maar dit was al vanaf week 20 zo. Het hoorde er voor mij helemaal bij en viel me niet meer zo op.
6 maart
Ik was echt heel moe, maar moest van mezelf perse nog douchen én m’n haar wassen voordat ik naar bed zou gaan. Ik zat op een klapstoel onder de douche. Die buik hing zo naar beneden dat lang staan niet meer prettig was. Terwijl ik zo naar die buik keek, vond ik wel dat hij heel laag zat… Die nacht werd ik rond 02:00u wakker van harde buiken die kwamen en gingen. Dit keer deed het wel een beetje pijn. Ik probeerde te ontspannen om nog een beetje te kunnen slapen, maar dat lukte niet. Om 05:00u hoorde ik een knappend geluid en even later nog een keer. Ik wist het zeker: dit waren mijn vliezen! Mijn vorige bevalling begon ook met het breken van de vliezen. Ik ging naar de wc en rook inderdaad de zoetige lucht van vruchtwater. Gelukkig was het helder. Een vreemde spanning voelde ik, maar tegelijk had ik ook wel een soort ‘zin’ in de bevalling. Die laatste weken zat mijn buik zó in de weg! Alles was eigenlijk teveel voor me. Ik maakte mijn man wakker en belde naar het ziekenhuis. We moesten gelijk komen. We belden ook mijn schoonzus die naast ons woont, want zij zou op ons oudste meisje passen. Nog even samen bij de slapende Anna kijken. Terwijl ik haar zo heerlijk zag slapen, besefte ik me ineens dat dit het laatste moment was dat we alleen ouders van haar zouden zijn. Als alles goed zou gaan, zouden we snel thuiskomen met nog twee lieve kindjes. Hoe zou dat zijn? En hoe zou zij dat vinden?
De ‘vluchttas’ had ik gelukkig al een paar weken klaar staan en we konden snel gaan. Het was een klein half uur rijden naar het ziekenhuis. In de auto voelde ik al lichte weeën, die kwamen al om de 2 minuten. Om iets na 06:00u kwamen we aan bij het ziekenhuis. Ik ging in een rolstoel – wel zo prettig als je vliezen gebroken zijn – en we kwamen op de verlosafdeling van het Erasmus MC in Rotterdam. Daar werd ik gelijk aan de CTG gelegd en kreeg ik een infuus. De weeën werden wat onregelmatiger. Om half 8 kwam de gynaecoloog kijken en ik had 3 centimeter ontsluiting. Er was een gezellige verpleegkundige die steeds kwam kijken en we kletsten over allerlei dingen. Ondertussen hoorden wij dat er eigenlijk geen plek was voor twee kindjes in dit ziekenhuis op de neonatologie afdeling. Ze wilden liever dat wij overgeplaatst zouden worden. Wat een onrust tijdens de bevalling! Ik moest er niet aan denken om nu overgeplaatst te worden, want voor mijn gevoel ging het niet heel lang meer duren voor de kindjes geboren zouden worden! Om 08:30u werd de ontsluiting gecheckt: ik zat al op de 7 centimeter! Dit ging best wel heel snel en gelukkig werd er besloten dat ik in dit ziekenhuis mocht bevallen. Als de kindjes er dan zouden zijn, zouden wij alsnog overgeplaatst worden als het goed met beide baby’s ging.
De weeën werden pittiger, maar gelukkig kon ik tussendoor goed op adem komen. Tussen de weeën door hadden we het nog steeds erg gezellig met de verpleegkundige. Zij was helemaal verbaasd dat ik zo rustig was. Een half uurtje later zat ik op 9 centimeter ontsluiting en om 09:30u was het volledige ontsluiting. Bij die volgende weeën mocht ik mee gaan persen. Maar hoe dan?! Ik voelde wel weeën, maar die ‘enorme persdrang’ waar ik zoveel vrouwen over heb gehoord, had ik helemaal niet. Ik ging veel te veel nadenken over wat ik zou moeten voelen en daardoor wist ik echt niet wat ik moest doen. Op eigen kracht heb ik bijna een uur ‘mee geduwd’, omdat de gynaecoloog dat telkens bleef zeggen. Het hoofdje van baby 1 kwam steeds een stukje naar buiten en schoot daarna weer terug. Toen besloot de gynaecoloog een knip te zetten en om 10:25u werd Jack geboren! Hij liet direct goed van zich horen. Wat had ik naar dit moment uitgekeken: een babyhuiltje na de bevalling! Anna huilde namelijk niet bij haar geboorte en is twee keer gereanimeerd. Heel even mocht ik Jack bij me houden en daarna werd hij uitgebreid onderzocht door de kinderarts. Ik keek naar mijn buik en zag dat de linkerkant ‘leeg’ was, maar rechts nog niet. Dit was een spannend moment, want hoe zou baby 2 geboren gaan worden? In stuit? Of zou het toch nog draaien omdat er nu meer ruimte was?
Na het onderzoek van Jack, mocht ik hem vasthouden en eventueel aanleggen. Hier zat ik even echt niet op te wachten. Ik was nog helemaal niet klaar met bevallen. Er moest nog een kindje geboren worden. Een heel apart moment. Ik kon voor mijn gevoel nog niet helemaal blij zijn. Mijn man hield Jack nog even vast en ik zag mijn buik heen en weer gaan. Ik riep de gynaecoloog dat hij gauw moest komen, want baby 2 kwam eraan! Ik veranderde van houding en daar ‘floepte’ baby 2 om 10:37u in vruchtzak en al eruit. De gynaecoloog was nog net op tijd om haar aan te pakken. Een paar seconden zag ik iets heel moois: een kindje die nog helemaal in de vruchtzak zat. Maar dit duurde niet lang want met dat de gynaecoloog Eva omhoog hield, spatte de vruchtzak uit elkaar in haar gezichtje. Ze verslikte zich erg en kreeg het benauwd. De navelstreng werd snel doorgeknipt en ze werd meegenomen door de kinderarts om beademd te worden. Ik zat in erge spanning… Hoe zou dit aflopen? Waarom huilde ze niet? Terwijl ik gehecht werd, was Jan bij Eva. Ik kon hen niet zien en er werd ook nog niks aan mij verteld. Even later werd er naar mij geknikt en ik hoorde dat het goed ging met Eva. Nog steeds had ik haar niet horen huilen, maar ze had een CPAP om beademd te worden.
Na een tijdje werd ze in een couveuse gelegd en kon ik haar eindelijk zien. Haar gezichtje was niet goed te zien door de plakkers van de CPAP. Jan hield Jack nog even vast en er werd van ons vieren een foto gemaakt. Ook kregen we een beschuitje met blauwe, roze en witte muisjes. Dat zag er heel gezellig uit. Nadat ik gedoucht was, zaten we even met z’n vieren op die kamer. We belden onze ouders, familie en vrienden en daar zaten we dan met twee baby’tjes in een couveuse. Wij hoorden dat we rond 13:00u door een ambulance opgehaald zouden worden om naar het ziekenhuis in Gouda te gaan. Nog even wachten dus. Er werd ook een couveuse gehaald voor Jack, want zijn temperatuur ging dalen en hij had een infuus nodig omdat ook zijn bloedsuikers daalden. Eerst werd hij nog gewogen: 2230gram. Een prima gewicht voor een kindje van ruim 34 weken. Eva was iets zwaarder: 2370 gram. Jack mocht ook worden aangekleed, maar we waren de tas met kleertjes vergeten mee te nemen, die stond dus nog in de auto. Ik baalde hier enorm van. Voor mijn oudste kindje had ik vroeger geen kleertjes en dit keer had ik de ‘eerste pakjes’ al weken in huis en juist nu vergaten we die tas!
Een tijdje later moesten we van de verloskamer af, omdat er niemand voor de kindjes kon zorgen. Er was eigenlijk geen plek op de neonatologie afdeling en we werden dus allebei op een andere afdeling geplaatst: mijn man ging met Eva mee en ik was bij Jack. Gelukkig mocht ik wel met Jack buidelen, maar al snel bleek dat zijn temperatuur toch niet stabiel was en moest hij toch weer in de couveuse. Het was inmiddels al 16:00u en nog steeds geen ambulance om ons op te halen. Ik zat er even helemaal doorheen en was heel erg moe. Ik appte mijn man en die had gevraagd of we nog even samen naar de verloskamer konden, zodat ik even zou kunnen slapen. Weer moest ik de kindjes achter laten. Ik was er echt even klaar mee. Die ambulances hadden er allang moeten zijn! Uiteraard deed ik geen oog dicht. De bevalling was heel goed gegaan, maar echt genieten na de geboorte was er eigenlijk nog niet bij. Stiekem baalde ik ook wel dat ik voor mijn gevoel weer veel te vroeg ben bevallen, ook al is 34+5 weken voor een tweeling een prima termijn! Om 17:45u kwamen eindelijk de ambulances om ons in Gouda te brengen. Wij gingen samen het ziekenhuis uit. Zo’n raar idee om je twee pasgeboren baby’s met twee aparte ambulances weg te zien gaan. Zelf reden wij er met de auto achteraan. Begin van de avond waren we goed en wel geïnstalleerd op onze eigen kamer in het Groene Hart Ziekenhuis in Gouda. Dit was heerlijk, beide kindjes en ik op dezelfde kamer. Wat een luxe! En zoveel privacy. Mijn man kon gelukkig ook blijven slapen. Jack lag in een wiegje en Eva nog in een couveuse. Ook had ik Jack ’s avonds zijn eigen kleertjes aangetrokken. Dit vond ik voor mezelf zo belangrijk, omdat ik dat bij Anna niet heb kunnen doen. Ik hoopte maar dat we er niet al te lang in het ziekenhuis hoefden te blijven. Jack en Eva waren gezond, alleen een paar weken te vroeg geboren – heel anders dan bij Anna die acht weken te vroeg kwam en een aangeboren hart- en slokdarmafwijking had. De volgende ochtend mocht Eva al uit de couveuse en ook de CPAP was niet meer nodig voor haar. Eindelijk mocht ik Jack en Eva allebei vasthouden. Voor het eerst een momentje genieten van onze pasgeboren tweeling!
MARTINE
