Tijdens mijn eerste zwangerschap in 2017 wist ik zeker dat ik borstvoeding wilde gaan geven. Ik wist er wel genoeg van af (dacht ik) en zou er gewoon voor gaan. Helaas liep dat toch iets anders dan verwacht. Ik kwam niet fit uit de bevalling en de productie kwam niet goed op gang. Ook deed het aanleggen ontzettend veel pijn en had ik na één dag al last van kloven. Uiteindelijk waren we zo’n 1.5 uur bezig per voeding met allerlei toeters en bellen en ben ik in de kraamweek gestopt met borstvoeding. Ik was hier echt heel verdrietig over en had het gevoel dat ik faalde als moeder. Ondanks dat mijn dochter het super goed deed op de fles en netjes groeide, duurde het maanden voordat ik zonder tranen in mijn ogen kon vertellen dat ik geen borstvoeding meer gaf.
Toen ik vorig jaar voor de tweede keer zwanger was, wilde ik weer borstvoeding gaan geven. Maar ik besefte me nu wel dat flesvoeding een prima alternatief is. Toch bleef het knagen dat het de eerste keer niet gelukt was. Daarom heb ik een consult geboekt bij de lactatiekundige die mij destijds had geholpen tijdens de kraamweek. Samen hebben we besproken wat er niet goed was gegaan en kwamen we tot de conclusie dat het een ongunstige samenloop van omstandigheden is geweest. Naar aanleiding van dit gesprek heb ik een borstvoedingsplan opgesteld om aan mijn geboorteplan te voegen. Hierin heb ik wel duidelijk aangegeven dat er ook een grens zit aan hoever ik wil gaan. Borstvoeding opstarten heeft tijd nodig, dat weet ik, maar ik wilde mezelf deze keer niet tot het uiterste pushen.
Op 10 juli 2019 is na een prachtige en rustige thuisbevalling Evi geboren (wil je deze lezen? Klik hier). Na de bevalling dronk ze meteen aan de borst. De dag erna ging het voeden ook goed al begon het aanleggen wel weer pijn te doen. Twee dagen na de bevalling bleek ze toch teveel zijn afgevallen en moesten we gaan bijvoeden. De kraamhulp belde de verloskundige en die gaf aan om te beginnen met bijvoeden, want “Melanie is niet zo van het kolven”. Zo erg was het nou ook weer niet! Dus stuurde ik mijn vriend erop uit om weer een kolf te huren. Echt een aanrader trouwens om in de kraamweek een professionele borstkolf te huren zodat je niet meteen honderden euro’s hoeft uit te geven. Zo gezegd, zo gedaan en daar zat ik weer braaf elke drie uur te kolven in mijn stoel in de slaapkamer. Dit keer liep de productie wel op en vond ik het wel oke om te doen. Het aanleggen bleef wel pijnlijk en er ontstonden ook al flinke kloven. Ik had nog verkoelende borstpads in huis en die heb ik twee weken lang 24/7 gedragen, want ook kleding en douchen deed pijn. Tijdens het voeden moest ik oppassen, want als Evi met die kleine handjes tegen mijn borst aan stootte verging ik van de pijn. Dit was niet helemaal de bedoeling, dus belden we op zaterdag de lactatiekundige weer. Helaas kon ze pas op maandagochtend komen en adviseerde ze om het weekend alleen te kolven en niet aan te leggen. Inmiddels begon ik van al het kolven ook al diepe kloven te krijgen. Na het consult ging het aanleggen wel beter, ook lukte het om tepelhoedjes (echt wat een woord…) te gebruiken. Evi begon ook weer netjes te groeien en we hoefden niet meer bij te voeden met kunstvoeding. Ik was wel trots dat het mij eindelijk lukte om volledig borstvoeding te geven. Maar al snel kwam de pijn bij het aanleggen weer terug en begon ik steeds meer tegen elke voeding op te zien. Ook voelde ik mij schuldig dat ik mijn dochter niet elke keer kon aanleggen als ze verdrietig was, omdat de kloven hierdoor weer opengingen. De gedachte om er mee te stoppen speelde steeds vaker op. Ik genoot er wel van als ik haar tevreden zag drinken. Op de één of andere manier gaf het mij ook een beklemmend gevoel dat ik haar als enige kon voeden. Daarnaast maakte het mij onzeker dat ik niet wist hoeveel ze dronk en of ze hier genoeg aan had. Bij de fles heb je hier toch meer zicht op.
Aan het einde van de kraamweek waren de kloven nog niet genezen en bleef het aanleggen pijnlijk. Ook voelde ik mij moe en futloos, maar ik wijdde dit aan de slapeloze nachten. Toen ik op dag 10 al twee dagen niet meer uit de slaapkamer was gekomen ben ik toch maar op de weegschaal gaan staan. Er bleek al 10 kilo af te zijn sinds de bevalling. In totaal was ik 15 kilo aangekomen dus mijn zwangerschapskilo’s vlogen eraf. Omdat ik van mezelf al slank ben en richting de 50 kilo ging, overlegde ik met de lactatiekundige. Zij adviseerde om de huisarts te bellen voor een bloedonderzoek. Het eerste wat de assistente zei was: “Nou, ik denk dat veel vrouwen jaloers op je zullen zijn hoor! Bijna je zwangerschapskilo’s kwijt”. Ik behoor tot de weinige vrouwen die juist blij was om wat aangekomen te zijn, dus deze uitspraak deed wel even pijn. Uiteindelijk moest ik het nog even aankijken en (nog) meer eten.
Ik bleef mij zo slap voelen en het voeden gaf zo’n druk, dat mijn grens wel bereikt was. Toch bleef ik de beslissing om te stoppen maar uitstellen. Wel merkte ik op dat mijn dochter niet alert was tussen de voedingen door. We hebben haar zelf gewogen en ze was weer afgevallen. Ik wilde stoppen, maar durfde het niet, dus belde ik de lactatiekundige weer. Omdat ze niet opnam belde ik ook de borstvoedingslijn van de kraamzorginstelling. Ze belden allebei na elkaar terug met hetzelfde advies: Stoppen met borstvoeding, want op deze manier kan je niet voor je beide kinderen zorgen. Ik kon kiezen tussen twee opties: afbouwen met de kolf of aanleggen als de druk te groot werd. Ik koos voor het laatste. De voedingsmomenten vielen alleen niet goed samen met mijn stuwing. Ik heb een deel van mijn kostbare melk door de gootsteen zien weglopen, want ik had de kolf al weggebracht. Uiteindelijk gingen de kloven ook nog ontsteken waardoor ik nog een tijd met antibioticazalf moest smeren. Gelukkig is het geen borstontsteking geworden. Ook kreeg ik met de dag weer meer energie.
Twee weken later hadden we de eerste afspraak op het consultatiebureau en was Evi weer netjes aangekomen. Ik vertelde mijn verhaal en de arts reageerde met: “Nou, dan is jouw lichaam niet gemaakt voor borstvoeding”. Twee jaar geleden had ik hier heel hard om moeten huilen. Maar nu kon ik glimlachen en beamen dat dat misschien wel zo was. Voor ons is het stoppen met borstvoeding een goede keuze geweest. Ik vind het jammer dat het weer niet gelukt is. Maar ik heb het geprobeerd en het heeft mij letterlijk bloed, zweet en tranen gekost. Uiteindelijk is flesvoeding gewoon beter voor ons en sta ik 100% achter deze keuze. En het is ook wel fijn dat ik makkelijk een dagje weg kan en ook weer alles uit mijn niet-borstvoedings-vriendelijke kledingkast kan aantrekken.
Inmiddels is Evi ruim vijf maanden oud en groeit ze exact op het blauwe CB-lijntje. Ze is een heerlijke, vrolijke en tevreden baby.
MELANIE (klik hier voor haar Instagram)
