Het was net zo lekker rustig… Onze diva was namelijk uit logeren bij opa en oma en hoe sneu het ook klinkt, wat. is. dat. lekker! Want zo leuk als ze is, onze Lynn, zoveel energie slurpt ze ook. Vooral van mij, want Lynn is een écht mamakindje. ‘Mijn schaduw’ noem ik haar ook wel. Ze wijkt geen moment van mijn zijde, kopieert alles wat ik doe en wil zoveel mogelijk aandacht én zoveel mogelijk tijd met me doorbrengen. En ik kan je verzekeren: dat is do-de-lijk vermoeiend!
Stuiterbal
Lynn is een ontzettend leuk kind, laten we dat even voorop stellen. Altijd vrolijk, altijd enthousiast en immer welwillend om je te helpen met klusjes in en om het huis. Leuk toch? Nou, not so much! Want Lynn is net een wervelwind. Ze sloopt meer dan dat ze helpt. Daarnaast is ze een enorme stuiterbal: ze ketst gewoon van de muren af. Als ze je iets vertelt, staat ze nooit stil. Nee, ze stuitert. Letterlijk! Net tijgertje van Winnie de Pooh: toing, toing, toing, toing. Probeer je maar eens te focussen op wat ze te vertellen heeft. En de keren dat ik door haar gestuiter een onverwachte kaakstoot kreeg, kan ik al niet meer op één hand tellen. De keren dat ze bovenop me sprong wanneer ik net even rustig zat, ook niet. Voet in mijn maag? Been there. Elleboog in mijn tiet? Done that! Als klimrek gebruikt? Yup, vink maar af! Het kind kan er niets aan doen hoor, want het zit erin. In de buik lag ze al nooit stil, ook niet ’s nachts. Kleine designer flaw geloof ik…
Wervelwind
Nee, dan die wervelwind capaciteit: ze is net “The Flash” van de comics van Marvell. “Woeshj!” en de brokstukken vliegen je om de oren! Overal waar ze gaat laat ze een spoor van rotzooi achter! Overdag, wanneer Lynn naar school is, is het huis rustig en opgeruimd. Maar zodra ze thuis is, duurt het nog geen vijf minuten of je kunt precies zien waar ze geweest is: schoenen hier, sokken daar (niet persé in de buurt van elkaar), bananenschil op tafel, half afgekluifde appel op de bank en snoeppapiertjes op de trap als een Hans en Grietje spoor. Weg rust. Weg opgeruimd huis.
Aandachttrekker
Lynn is heel erg “in your face”. Of beter gezegd: in my face! “Kijk mama, zie mama, kom mama, moet je wel kijken mama.” Aan tafel zit ze nooit stil en vreet ze van alles uit. Het aantal keren dat haar beker drinken over de wereld ging, daar wil ik het niet eens over hebben. Haar non-stop aandachttrekkerij tijdens het eten eigenlijk ook niet. Die heeft de tafelmanieren (en oog-hand coördinatie) van een dreumes! Met mijn haviks-mama-ogen zie ik alles natuurlijk haarscherp, zelfs vanuit mijn ooghoek. De kunst is dan; weten wanneer je wel of niet moet ingrijpen. Maar ze doet soms van die dingen die je gewoon écht niet verwacht! Andere kinderen aan tafel eten gewoon spaghetti. Die van mij zegt: “Kijk mama, ik ben Rapunzel” en laat een handvol spaghetti slierten over haar haar dansen (Zonder saus gelukkig…). “Mooi lang haar he?”. Of laatst, toen ze net haar tand eruit had: “Kijk mama!” Of eigenlijk was het meer: “Pfijfff wawa!”. Ze had een stuk van haar kaiserbroodje in het ontstane gat gepropt. En zo heb ik nog duizenden anekdotes.
Zucht…
Natuurlijk kan ik niet zonder dit kind. Want het is tegelijk ook zó gezellig met d’r. Met haar gekke fratsen maakt ze me altijd aan het lachen en ze verwondert mij dagelijks met haar geheel eigen kijk op de wereld en haar uitgesproken kledingkeuzes. Ik hou van dit kind. Maar toch… Als ze er niet is, dan pas merk ik hoeveel energie ze van me vraagt. Dus af en toe een weekendje naar opa en oma? YES PLEASE!!!!
DAPHNE
