Hoe het begon
Op 14 februari ‘s avonds hadden we de eerste echo gepland staan, op Valentijnsdag. Dat hadden we er wel voor over en het was nogal lastig deze avond want we hadden namelijk geen oppas voor de jongens, die waren dus mee.
Daniel: We kamen redelijk gestrest aan, ik werkte toen nog in Apeldoorn, zo ongeveer driekwartier rijden voordat ik thuis was. Vervolgens moesten we nog eten en zorgen dat we mét de jongens op tijd waren, want we konden ook niet te laat plannen gezien de jongens eigenlijk al naar bed moesten. We konden niet naar binnen door de hoofdingang omdat we ’s avonds een afspraak hadden en dus liepen we in het donker door het druilerige regenachtige weer naar een zijingang waar het behoorlijk krap was en we moesten met een trapje naar beneden. Heel handig met een kinderwagen…
Marlissa: “Ergens had ik een voorgevoel dat het een tweeling zou zijn. Ik was erg misselijk en moe en ik had al heel vroeg een positieve test in m’n handen, wat ik bij mijn jongens echt niet had. En ook de nacht voor de echo droomde ik over een tweeling. Hoe bizar”
Daniel: Toen we in de kamer waren bij de verloskundige ging het heel snel, gelukkig maar want met twee van die jongens moest het zeker niet te lang duren. Ze begon met de echo en toen was het stil… Er gaat dan van alles door je hoofd. Klopt het hartje wel? Zit het vruchtje op de goede plek? Uiteindelijk kwamen de woorden: ‘Ik zie hier een hartje kloppen, en ik zie er hier één’. Ze zag gelijk dat het om een eeneiige tweeling ging. Maar toen kwam de grote vraag. Zit er wel of geen vlies tussen de meisjes? Met een uitwendige echo kon ze dit slecht zien, dus kreeg Marlissa een inwendige echo. Na een best lange zoektocht kon ze heel lichtjes een vlies zien. Gelukkig! Wat een opluchting.
Daniël: Ik weet nog precies hoe het daar ging. Ik kreeg het allemaal maar met flarden mee en luisterde af en toe heel goed als er wat belangrijks werd gezegd. Ondertussen waren de jongens de hele kamer aan het ontdekken, kastjes open en driftig doen als het speelgoed niet meewerkte.
Marlissa: Eenmaal thuisgekomen werd Google afgestruind naar de meest schattige foto’s van eeneiige tweelingen. Wat was dit bijzonder. Niet één, maar twee kindjes groeiden in mijn buik. Het weekend hierna gingen we naar onze ouders om ons nieuwtje te vertellen. Ik was best zenuwachtig, want hoe gaan ze hierop reageren? We hadden namelijk al twee jongens van toen 1 en 2 jaar, en dat was al heel wat. Helemaal als er straks een oppas nodig zou zijn of we iets zouden hebben met familie, hoe zou dat dan moeten. Gelukkig reageerden onze families heel leuk en vonden ze het heel bijzonder. Achteraf gezien hadden we dat ook wel kunnen verwachten. Ik maakte me veel te druk. Onze eerste afspraak bij de gynaecoloog was allesbehalve fijn. Waar we toch een beetje bang voor waren, was zo. Hij zag geen tussenvlies. Oftewel een mono mono tweeling. Heftig, heel heftig vonden we dit. We hadden een gesprek over de risico’s en wat er allemaal mis kon gaan. We stonden gelijk weer met beide benen op de grond. We gingen een hele spannende zwangerschap tegemoet. Want wat houdt een monochoriale-monoamniotische (monomono) tweeling in? De kindjes delen alles. Ze delen de placenta en ze delen de vruchtzak. Het grootste risico is dat de navelstrengen om elkaars nekje kunnen gaan zitten en hierdoor één of allebei kunnen overlijden. En een ander groot risico is dat de één meer voeding kan nemen waardoor de ander minder krijgt en ze dus uit balans raken waardoor de één heel hard groeit en de ander juist niet (door de gedeelde placenta).
Dit betekende ook dat ze rond de 32 weken gehaald zouden worden (als we dit uberhaupt gingen halen). Ook is het protocol bij dit type zwangerschap vaak een opname vanaf 26 weken zwangerschap. Je wordt dan tweemaal per dag in de gaten gehouden door middel van CTG.
Echter ook opname is geen garantie dat het goed afloopt. Bij de CTG wordt gekeken naar de hartslag van de kindjes en om iets te voorkomen dan zou precies tijdens deze CTG (van een halfuur-uur) iets geconstateerd moeten worden om er iets aan te doen. Tussendoor zou dan dus nog van alles mis kunnen gaan. Heel bewust hebben wij toen gekozen om dit niet te doen, de stress, spanning en het niet thuis zijn bij elkaar als gezin leek ons toen een veel groter risico voor ons. We vonden dat we moesten kunnen blijven genieten tot het moment van de geboorte en onze hoofden rustig en koel houden. Dat heeft een hele goede invloed gehad, dat weet ik zeker.
Marlissa: Vanaf 20 weken kregen we om de week een echo en controle. En elke afspraak was weer spannend. Je voelt elke dag de kindjes bewegen, maar toch was het spannend. Het kon zo voorbij zijn. Ik voelde mij een tikkende tijdbom. Later kregen we elke week een echo. Eén keer in de zoveel tijd hadden we controles in het academisch ziekenhuis in Utrecht. Als de meisjes voor de 32 weken geboren zouden worden, moest ik hier bevallen. Was het na de 32 weken kon dit in ons eigen ziekenhuis in Deventer.
Daniël: Verbazingwekkend zag het er bij elke echo heel goed uit. Ze groeiden keurig net als een eenling. Elke goede en fijne uitslag probeerden we ook te vieren. Even een lekkere lunch of borrel (voor mij dan) ergens in de buurt van Deventer of Utrecht.
Marlissa: Tot ik 30 weken zwanger was. Op dinsdagmiddag hadden we een echo. Tijdens deze controle zagen ze bij één kindje een versneld bloedstroompje in het hoofd wat kon duiden op het TAPS-syndroom. We kregen een vervolgafspraak voor drie dagen daarna. Op vrijdag gingen we weer terug met een lichte spanning. En ook tijdens deze echo was het te zien. Een overleg met Leiden ziekenhuis volgde (Leiden is het enige ziekenhuis dat gespecialiseerd is in TAPS- en TTS-syndroom). Waar ik toen bang voor was, gebeurde ook. Ik moest worden opgenomen uit voorzorg. Helaas niet in ons eigen ziekenhuis, maar in het WKZ in Utrecht. Wat heb ik gehuild. Vreselijk vond ik het. Ik mocht gelukkig nog even naar huis om mijn spulletjes te pakken en om afscheid te nemen van mijn zoontjes (niet wetende voor hoelang). We kwamen vrijdagavond laat aan en diezelfde avond of zeg maar nacht hadden we nog een echo. Deze echo zag er heel goed uit, van het versnelde bloedstroompje was niks te zien. Wat een opluchting!
Daniël: Mijn schoonouders konden gelukkig oppassen die avond. Tot grote verbazing van de verpleging in Utrecht ging ik die avond weer naar huis, want we hadden er echt geen rekening mee gehouden. En we wilden het ook zo normaal mogelijk houden voor de jongens. Na een dik uur rijden was ik eindelijk weer thuis rond half 2 ’s nachts. Mijn schoonvader was al in slaap gevallen in de stoel in onze huiskamer. Ik heb toen nog even beneden gezeten om te verwerken wat er was gebeurd en ben daarna snel in bed gedoken om er de volgende dag weer tegenaan te kunnen. De volgende morgen stond er weer een echo gepland, en wat denk je? Weer niks te zien! Wat fijn!
Daniel: Dezelfde morgen was ik druk bezig met de jongens, uit bed, aankleden, eten en spullen inpakken voor het logeren. Gelukkig wonen mijn ouders in de buurt van Utrecht waar ze na een bezoekje aan mama in het ziekenhuis zouden kunnen blijven. ‘s Middags hebben we heerlijk rond en door het ziekenhuis gewandeld met de jongens. Alsof er niets aan de hand was!
Marlissa: ’s Avonds kreeg ik weer een echo en ook deze keer was er niks te zien. Als de volgende morgen weer niks te zien was, mocht ik naar huis. En zo liep ik de volgende morgen uit het ziekenhuis. Want er was weer niks te zien. De laatste twee weken gingen we thuis afmaken als er niets meer zou gebeuren.
We zijn heel blij en dankbaar achteraf over hoe bijzonder het allemaal is gegaan. En hebben zeker geen spijt van onze gemaakte keuzes. Want dit was nog maar het begin, het topje van de ijsberg want de meest drukke en heftigste weken gingen nog komen.
We willen echt iedereen adviseren: Houdt je hoofd koel, probeer jezelf te blijven en te genieten van de mooie momenten. Vier elke goede uitslag! Dat is alles wat je eraan kan doen, verder kan je niet veel meer dan afwachten.
MARLISSA EN DANIEL
