Na een paar dagen in quarantaine te zitten tijdens de “leuke“ sinterklaastijd, wordt het verlangen naar huis steeds groter. Grote broer die al bijna een week aan het logeren is. Papa moet gewoon werken en dat niemand op bezoek mag komen, hakt er ook in. Ook van de kamer af mag niet en hierdoor komen de muren echt op mij af. Het leven buiten deze kamer gaat gewoon door, maar hier staat de tijd stil.
Door het erge hoesten komt bijna alle voeding eruit via de sonde. Alles kost zoveel energie dat je alleen maar slaapt. Het is nu afwachten dat ze gaat aansterken en het stomme RS-virus de baas gaat worden. Het erge aan het RS-virus is dat je er niets aan kan doen. Er is geen medicijn voor. De monitor blijft vaak piepen omdat onze kleine het zwaar heeft met haar ademhaling en haar saturatie is te laag. Mijn focus ligt continue op de monitor. Vreselijk om te zien hoe zwaar ze het heeft en hoe klein ze nog maar is. Kon ik het maar overnemen van haar. Het lichtpuntje in deze dagen is wel dat onze buren ook op de afdeling waren en hierdoor konden we koffie kon drinken in de eetkamer. Eigenlijk mocht het niet, gezien het besmettingsgevaar. Echter na vijf dagen kneep de verpleging een oogje dicht en mochten we contact hebben met elkaar. Langzaam ging het beter me onze meisje. Ze had nog wel dipjes, maar het ging beter. Gelukkig mocht haar lieve grote broer ook naar haar toe komen. Wat was dat fijn om samen te zijn op haar eigen kamertje.
Na één week mochten we dan eindelijk naar huis. Gelukkig wist ik toen niet wat ons nog te wachten stond. Eenmaal thuis was ze nog lang niet beter. Het drinken ging moeizaam en we moesten haar vaak puffen. Ook bleef ze koorts houden. Gelukkig was onze kleintje wel weer aan het spelen en vrolijk. Want ondanks alles bleef zij een vrolijke makkelijke baby. Binnen een paar weken begon het opnieuw, rond Oud & Nieuw. Ze was weer benauwd en had hoge koorts. Direct gingen we weer naar de eerste hulp en bleek het een longontsteking te zijn. De kinderarts zei tegen mij dat baby’s die het RS-virus gehad hadden, het de eerste vier jaar zwaar hadden met alle virussen de op hun pad kwamen. Met een puffer, AB-kuur en minimale vochtinname mochten we naar huis. Dan staan alle maanden in het teken van ziek zijn. Het ene naar het andere virus had ze te pakken. Altijd koorts, verkouden en vaak benauwd. Als ik dan in april denk dat de lente ons goede tijden gaat brengen, gaat het weer mis. Ineens is ze weer erg benauwd en zie ik dat ze grauw wordt en het zwaar heeft. Ik bel de huisarts en kan direct komen. Ik heb een andere huisarts en ze schrikt zichtbaar. Ze belt direct de eerste hulp. Ik moet me direct melden. Eenmaal op de eerste hulp blijkt dat ze buiten een longontsteking en een kroepaanval heeft. Ze krijgt direct medicijnen toegediend en de kinderarts zegt direct dat ze wordt opgenomen. Het leven staat weer even op zijn kop. Daar liggen we weer. Ook de verpleging heet ons weer welkom. Alle slangetjes, sonde en zuurstof is weer aangesloten. Ze blijkt nu ook erg veel last te hebben van de bovenste luchtwegen. Het zijn weer heftige dagen. We krijgen nu ook bijstand van de KNO-arts. Haar oren en keel zijn ook ontstoken.
Gelukkig breekt de zomer aan welke alleen maar goede dingen brengt. Als we nu op controle komen gaat het goed met onze kleine. De kinderarts geeft aan als de R in de maand komt er weer een grote kans is op ziek worden. Onze dochter wordt één jaar en we vieren groot feest. Wat is de zomer toch fijn… Helaas in augustus als het met Lissa goed gaat, blijkt dat haar grote broer verwijde bloedvaten heeft in zijn neus en hierdoor ernstige neusbloedingen heeft. Je raadt het al: we zitten op de OK en weer op de kinderafdeling. Gelukkig gaat het snel beter. In september ga ik een weekend weg me vriendinnen. Als ik op maandag terug kom, zie ik dat onze dochter het weer zwaar heeft. Verkouden en koorts. Ik heb zelf de nachtdienst en maak mij zorgen. Om 07.00 uur kom ik thuis en hoor beneden haar ademhaling, die het heel zwaar heeft. Ze ligt bij papa en direct bel ik de HAP. Ze horen door de telefoon dat onze dochter het zwaar heeft en we kunnen direct komen. Om kwart over 7 ben ik bij de HAP. De huisarts die zichtbaar graag naar bed ging na zijn nachtdienst geeft aan dat ik het beste om 8 uur even mijn eigen huisarts kan bellen. Ik ben moe en denk: “Oké, misschien zie ik het wel erger in dan dat het is. Misschien ben ik nu wel de overbezorgde moeder”. Ik kom thuis en instrueer papa dat hij de eigen huisarts moet bellen. Ik breng de oudste naar het KDV en ga slapen. Om 11 uur schrik ik wakker na drie uurtjes slaap. Ik bel op naar mijn vriend en hoor dat het foute boel is. Haar zuurstofgehalte was beneden de 80 en ze ligt nu op de eerste hulp. Ik hoor dat het zeker weer een ziekenhuisopname gaat worden. Ik sta direct op en voel dat mijn volgende verblijf weer in het ziekenhuis gaat worden. Ik pak thuis onze tassen in en rij weer de bekende weg, richting het ziekenhuis. Voor de deur van de eerste hulp haal ik weer diep adem. Daar gaan we weer.
WORDT VERVOLGD…
MARLEEN
