Mijn naam is Melissa en ben 20 jaar en trotse alleenstaande mama van mijn lieve dochter van bijna 2,5 jaar. Ik ben in blijde verwachting van een tweede wonder. De baby wordt verwacht in mei 2020. Hierbij wil ik graag mijn bevallingsverhaal delen en laten zien dat er ook positieve verhalen te lezen zijn.
Im december 2016 had ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Een mix van blijdschap en angst ging door mij heen. Blijdschap omdat dit mij gegund was, maar ook angst voor wat er allemaal zou gaan gebeuren. En dan vooral angst voor de bevalling.
Nadat ik de 12 weken gepasseerd was, kon ik het geluk pas voor de volle 100% toelaten. Mijn kindje was gezond en deed het goed. De eerste 12 weken waren namelijk behoorlijk ruk. Ik kon letterlijk niks binnen houden en viel daardoor alleen maar af en kreeg uiteindelijk hier ook medicijnen voor. Na de 12 weken was dit spontaan over en heb ik nergens meer last van gehad. Ik maakte me best wel zorgen om deze start. Vrij snel kwam weer die angst voor de bevalling naar boven en durfde ik me eigenlijk ook niet goed in te lezen via het internet. Daar lees je soms verhalen die je angst alleen maar groter maken.
Ik heb mee gedaan aan het programma 4 handen op 1 buik. Mijn bekende moeder zag mijn angst en vond dat ik een beetje luchtig deed over een goede voorbereiding. “Want wat had je daar nou aan? Een bevalling valt toch niet te voorspellen?”. Toch heeft ze voor mij een fijne zwangerschapscursus geregeld. Ik vond het op dat moment zelf niet nodig, maar achteraf was ik hier heel blij mee. De begeleidster gaf mij innerlijke rust en nam ook echt goed de tijd voor mij. Hierdoor kon ik met een gerust hart mijn bevalling in. Als het nodig was wilde ze zelfs bij de bevalling zijn om te ondersteunen.
Al met al heb ik een redelijk voorspoedige zwangerschap gehad, maar wegens vermoeidheid door slaapgebrek hebben ze besloten om mij toch te gaan strippen. Dit heeft tot twee keer toe geen enkel effect gehad. De derde keer kreeg ik harde buiken en bloedverlies, maar hierdoor begon de bevalling niet. Het was afwachten tot die kleine meid zichzelf zou gaan melden. De dag van mijn bevalling ben ik nietsvermoedend naar de verloskundige gegaan. Ik was op dat moment 39,3 weken zwanger. Ze vroeg me hoe alles ging, waarop ik antwoordde dat ik buiten het slaapgebrek verder niet mag klagen. De dag daarvoor had ik zelfs nog een vriendin geholpen met verhuizen. Zij woonde in een flat van zes hoog. Ik was zo eigenwijs om al die verdiepingen met de trap te gaan lopen. Achteraf is dit waarschijnlijk de trigger geweest voor mijn ontsluiting, dus als het bij het volgende kindje ook lang duurt, zoek ik gewoon een flat op en ren paar keer op en neer (zeg ik nu). De verloskundige besloot toch te kijken of ze me nog één keer kon strippen. Tot mijn verbazing bleek ik al 5,5 centimeter ontsluiting te hebben. Ze stuurde me naar huis om eventuele weeën te gaan timen. Alleen voelde ik helemaal geen weeën. Mijn moeder belde de verloskundige op om dit door te geven. Ook belde ze mijn toenmalige vriend om voor de zekerheid het etentje wat wij die avond zouden hebben bij zijn zus, af te zeggen. Ook had ik nog met mijn begeleider van de cursus gebeld. Zij was verbaasd dat het ineens zo snel ging. Ze vroeg hoe het met mijn angst zat en of ze eventueel moest komen om te ondersteunen. Ongeveer 2,5 uur later kwam de verloskundige controleren en bleek ik al 7,5 centimeter ontsluiting te hebben. Ik ben direct naar het ziekenhuis gestuurd. In het ziekenhuis kreeg ik een discussie met de verloskundige, want ik wilde met de trap, maar ik moest perse met de lift. Alsof de kleine er ineens uit zou vallen bij het traplopen, maar goed. Aangekomen in de verloskamer heb ik nog rustig met Kim Kotter gebeld en zij moest wel lachen, omdat ik eerst zoveel angst had en nu vlak voor de bevalling nog rustig aan het bellen was. Nadat ik een beetje gesetteld was wilden ze mijn vliezen breken. Ik wilde daar nog even mee wachten, want het kwam ineens heel snel dichtbij. ‘s Middags nog rustig nietsvermoedend het babykamertje schoongemaakt en nu wilden ze mijn vliezen breken, terwijl ik voor mijn gevoel nergens last van had. Mijn emoties namen de boel even over. Nadat de boodschap was binnen gekomen, besloot ik toch om mijn vliezen te laten breken met de hoop op weeën. Al gauw zat ik op de 10 centimeter en mocht ik gaan persen. Gelukkig had ik nu wel persweeën. Omdat mijn lichaam zou moe was van het slaapgebrek, was dit behoorlijk moeilijk en raakte ik zelfs in paniek. Ik wist niet wat er met mijn lichaam gebeurde en ik had het gevoel dat ik het simpelweg niet kon. Ik zei: “Ik ga naar huis en doe het niet meer”. Ik probeerde op te staan, maar ze hebben me natuurlijk tegen gehouden. Welke vrouw met 10 centimeter ontsluiting die aan het persen is, laten ze nou gaan, omdat ze geen zin meer heeft. Niemand. Uiteindelijk moesten ze een knip zetten, omdat ik de hele tijd één pers tekort kwam. Het hoofdje van mijn dochter schoot elke keer terug. De kleine kon in gevaar komen. Na 1,5 uur persen was ze daar eindelijk. Ze zeiden: “Wil je haar zelf aanpakken of liever niet?“. Mijn eerste reactie was: “Iehhh”, omdat ze zo glibberig was (heel erg), maar ik zei er meteen huilend achteraan: “Ohh, eindelijk mijn baby”. Mijn prachtige gezonde dochter werd geboren op 04-08-2017 om 23:00 uur met een gewicht van 3436 gram en 50 centimeter. Na een nachtje uitrusten mochten we de volgende ochtend nadat ik zelfstandig had gedoucht naar huis. Lekker genieten van elkaar. Ik kon alleen maar blij zijn over het feit dat ik zo’n prachtig gezond kindje in mijn armen kon sluiten en uiteindelijk (ondanks mijn angsten) een voorspoedige bevalling gehad heb. Zonder enige pijnstilling of medicatie. En dat terwijl ik om 16:00 uur nog nietsvermoedend naar de verloskundige waggelde, rond 8 uur in het ziekenhuis was en haar om 23:00 uur in mijn armen had. Wel had ik van te voren gehoopt op een badbevalling. Je kan natuurlijk wel wensen hebben, maar een bevalling laat zich niet plannen. Ik mag in mijn handjes klappen met zo’n bevalling. En even terug komen op het feit dat ik geen weeën voelde. Ik heb nog wel twee dagen last gehad van naweeën, maar die vielen reuze mee en ik had er alleen in de avond last van.
Nu kan ik mezelf gaan voorbereiden op mijn volgende bevalling in mei 2020 en hoop dat deze net zo voorspoedig mag zijn.
MELISSA
