Ik ben Anneleen, 30 jaar en heb een dochter van 1,5 jaar. Ze heet Tiger Lou. Op de één of andere bizarre manier ben ik voor de tweede keer in mijn relatief korte leven de partner van een kankerpatiënt geworden. Wellicht volg je het programma ‘Over Mijn Lijk’ van BNN, maar in 2014 (seizoen 5) zaten Mark en ik er in. Helaas is hij overleden, maar inmiddels ben ik hertrouwd met Fynn. Maar ook hij werd vorig jaar gediagnostiseerd met deze rotziekte. Inmiddels is hij genezen, maar we moeten helaas wel dealen met de gevolgen hiervan. Zo kunnen wij geen kindjes meer krijgen via de natuurlijke weg en starten wij binnenkort een IXCi traject.Tijdens het schrijven van deze blog zitten mijn hubby en ik in de trein richting Nijmegen. We zijn de afgelopen weken weer een aantal keren in het ziekenhuis geweest.
Twee weken geleden waren we daar, omdat we door de ‘medicijnkeuring’ heen waren. Dat ik soms wat kortsluiting in m’n hoofd heb en daar een antidepressivum voor slik, staat een zwangerschap wat de artsen betreft gelukkig niet in de weg! De vraag waar ik enorm bang voor was werd ook gesteld: ‘Ben je ook al wat afgevallen?’ Dit was helaas niet het geval, erger nog: ik was zelfs een beetje aangekomen! De arts zei dat ze me niet zou wegen, maar dat een gezonder BMI de kans op zwangerschap wel zou verhogen. En omdat ik met mijn vorige partner (hij had ook kanker en is helaas overleden op 27-jarige leeftijd) ook al één behandeling om zwanger te worden had gehad, staan er nog maar twee pogingen voor mij open. Als uiteindelijk zou blijken dat we geen broertje of zusje voor onze dochter zouden kunnen krijgen door mijn overgewicht, zou ik mezelf dat nooit kunnen vergeven. Dus in goed overleg gingen we naar huis en zou ik alles op alles zetten om er vijf kilo af te krijgen.
Ik heb me aangemeld bij een sportschool waar ik onder begeleiding ben gaan trainen en ondertussen probeer ik een zo goed als helemaal plantaardig dieet te volgen. Het helpt me enorm dat de trainers in de sportschool mijn motivatie weten en me daarin onwijs goed supporten. Ook voel ik me heel lekker bij de ‘vegan-lifestyle’. Ik werk in de horeca en door de hectiek en drukte eet je vaak even snel tussendoor wat er voor handen is. Doordat ik nu echt de verpakkingen moet controleren en moet nadenken wat ik wel en niet ‘mag’ eten, eet ik veel bewuster. Ook voel ik me super energiek en blij!
De afspraak is dat we terugbellen zodra mijn BMI er iets beter voor staat. Dus dat betekent dat het daadwerkelijk starten met de hormoonbehandelingen nog even op zich laat wachten. Uiteraard was ik daar toch wel even enorm verdrietig over. Ik droom van een groot gezin. En dat het niet meer ‘spontaan’ gaat gebeuren, vind ik erg moeilijk. Dat andere mensen nu bepalen of ik op dit moment geschikt ben om weer een zwangerschap te voldragen vind ik best pijnlijk. Maar goed, dat is mijn gevoel tegen mijn verstand. Ik weet heus wel dat er jarenlang onderzoek is gedaan naar de beste omstandigheden en ik ben blij dat er überhaupt een mogelijkheid is dat wij het in ieder geval nog eens kunnen proberen!
Maar goed, vandaag zitten we in de trein voor de scanuitslag van mijn man. Want ja, dit traject zijn we natuurlijk niet zonder reden in gegaan. Inmiddels is het een jaar geleden dat het laatste restje tumor operatief uit zijn rug is verwijderd. Al een jaar lang zijn er op de scans en uit de bloeduitslagen geen ronddwalende kankercellen gevonden. Maar man, wat is het elke keer spannend. Ieder pijntje in zijn lichaam wordt in twijfel getrokken. “Zou het terug zijn? Heb ik mezelf wel goed gecontroleerd? Kunnen we het aan als we nog een keer al die chemo’s moeten ondergaan? Kan dat überhaupt nog?” We proberen uiteraard positief te blijven. Maar waar baseer je dat op? Niet op het feit dat ik nog geen 30 jaar oud was en al voor de tweede keer de partner van een kankerpatiënt was. We proberen het zoveel mogelijk voor ons uit te schuiven en niet teveel stil te staan bij de angst. Pas nu, twee uur voor we de uitslag krijgen, slaat de paniek lichtelijk toe. We proberen een beetje grapjes met elkaar te maken, maar aan alles zit een scherp randje. Hopelijk kunnen we straks met opgeheven hoofd het kantoortje van de oncoloog verlaten en ons weer focussen op het uitbreiden van ons gezin…
ANNELEEN
