“Waar ben ik aan begonnen?”. Spannend, niet weten wat je te wachten staat. Niemand die het je precies kan vertellen, maar teruggaan is geen optie. Dat is ook niet wat we willen. We hebben er beide zin in, maar staan te trillen op onze benen. En dan is het zover, het moment van instappen is daar. We twijfelen niet, maar het komt nu wel heel dichtbij. Een achtbaan met vragen en vol positieve en negatieve emoties. Kom we gaan instappen, samen hand in hand, als we nu niet gaan dan weten we de antwoorden nooit.
Angstig, blij, bang en enthousiast. We zijn in verwachting. Maar niet zomaar, bij ons is er een drieling op komst! Verhalen die zich altijd afspelen bij een ander, en nu? Nu zijn wij het verhaal. Een spannende zwangerschap met veel risico’s. Om de week een controle in het ziekenhuis en een buik die groeit als kool. Ik voelde me prima, deed rustig aan en de meiden waren goed aan het groeien.
De gemiddelde draagtijd van een drieling is ongeveer 34 weken. Iets, wat ik helaas, lang niet heb mogen halen. Bij 27 weken zwangerschap gaf mijn lichaam aan er geen zin meer in te hebben. En dat terwijl ik voor de zwangerschap in topconditie was. Met wat kleine kwaaltjes belde ik die dag het ziekenhuis op. De gynaecoloog wilde me direct zien. Je hoeft niet heel slim te zijn om dan te beseffen dat het geen goed teken is. Het bleek inderdaad geen goed teken. Ik werd opgenomen in het ziekenhuis met twee centimeter ontsluiting. “U gaat misschien vandaag wel moeder worden”, zei de gynaecoloog doodleuk. “Oh nee hoor, dan ken je mij nog niet”, dacht ik heel stoer. De weeënremmers werden gestart en ook de longrijping voor de baby’s werd aangesloten. Omdat te vroeg geboren kindjes nog geen rijpe longen hebben is de longrijping een belangrijk onderdeel om ze een goede start te geven. Deze moest twee dagen inwerken om onze meiden een zo goed mogelijke start te geven. Waar mijn ontsluiting niet echt wilde stoppen en ik het zwaar had met alle toeters en bellen, slopen de twee dagen voorbij. Met zes centimeter ontsluiting kon ik mezelf in ieder geval een klein compliment geven, de longrijping zat er in. Daar was dan ook alles mee gezegd, want vanaf dat moment was het niet meer te stoppen.
Het was op de ochtend van zeven september. Ik was toen 28 weken en twee dagen zwanger. Er werd inwendig onderzoek gedaan om te kijken hoe het ervoor stond. Volledige ontsluiting was de conclusie. Ik wist dat de strijd voorbij was en dat ik me moest gaan overgeven, maar ik kan je vertellen, dat viel me zwaar. Falen (want zo voelde het) als moeder die haar kinderen niet voldragen heeft. Een gevoel van falen dat ik graag had willen missen. Maar helaas, daar gingen we dan, die dag ging het dan echt gebeuren: ik ging moeder worden. Drielingmoeder. Op mijn bed werd ik richting de operatiekamer gereden. Het was net een kroeg bomvol met mensen, al vond ik persoonlijk de kledingkeuze eentonig en miste ik de drank. Mijn onderlijf verdoofd van de ruggenprik. Omdat ik had aangegeven graag een natuurlijke bevalling te willen, kreeg ik eerst de kans daarmee te starten. Ik kan het nog steeds niet geloven dat dat gelukt is. In zes minuten tijd zijn alle drie onze meiden op natuurlijke wijze op de wereld gezet. Ik heb met eigen ogen gezien dat ze gehaald werden en heb ze gelukkig horen huilen. Eén voor één werden ze langs gereden in de couveuse en mochten we ze gedag zeggen. Daar gingen onze tijgers.
De vroeggeboorte is heftig geweest. Onze meiden hebben hard moeten vechten terwijl wij langs de zijlijn niet veel meer konden dan toekijken. Gelukkig hebben ze de strijd mogen winnen. Iets wat op dit geboortetermijn niet vanzelfsprekend is. Na veertien lange weken in het ziekenhuis mochten onze meiden mee naar huis. Een tijd waar we lang naar hebben uitgekeken. Een tijd waarbij genieten en aanpoten elkaar afwisselen. Fantastisch om te zien hoe onze meiden zich ontwikkelen, ons laten genieten en tegelijkertijd aan het werk zetten. Het voelt soms alsof we een bedrijf zijn begonnen. En toch ga ik elke dag nog met plezier naar mijn “werk”.
De achtbaan is lang, spannend en snel en wisselt zich af met rustige en gezellige momenten. Onze meiden zijn inmiddels één jaar oud en nog steeds zijn we niet uitgestapt. Nooit geweten dat een achtbaan zo lang kan zijn en weet je wat het mooiste is? Als ik dit van tevoren geweten had was ik weer ingestapt. Ik ben niet altijd fan van achtbanen, maar dit is tot nu toe de mooiste rit die ik ooit heb mogen maken.
SIENTJE
