Ik heb een paar gesprekken gehad met mijn arts. Ze ziet me lijden, ze ziet hoe de ziekte me kapot maakt en ik weet en voel het zelf ook. Ik heb gesprekken omdat het zo verdomd moeilijk is om mijn kindjes, gezin, leven los te laten, maar ook omdat het moeilijk is om door te gaan. Ik ben mijn arts zo ontzettend dankbaar voor wat ze allemaal voor me doet en met name op welke manier en toon ze dat doet. Mijn koorststuipen zijn minder, die had ik dagelijks en de hele nacht. Op zweetaanvallen na, hebben we die redelijk onder controle gekregen. Maar zonder daar even van te kunnen bijkomen, komt er akelige bekkenpijn in de plaats. Op de kleine momentjes in de nacht dat mijn bekken wat minder pijn doen, blijft de zenuwpijn aan mijn arm me pijnigen. Ik weet niet meer hoe ik moet zitten. Ik weet niet hoe ik moet liggen. Toen ik een goede nacht had, na weer hogere medicatie,kreeg ik een nacht heel enge pijn in mijn slokdarm of maag. Misschien voel ik dat de uitzaaiingen in mijn huid oversteken naar de rechterkant van mijn lichaam. Wat het precies is, weet ik niet, maar het doet pijn. Van ostiptie, naar diaree en andersom. Waarbij mijn lijf eigenlijk te veel pijn doet in de nacht om naar de wc te gaan. Ik kan je vertellen dat mijn nachten vreselijk en zwaar zijn, ik denk niet dat je je er een voorstelling van kan maken. Door alle spanning, wonden, littekens en mijn longen, kan ik nog steeds maar in één houding liggen. En ik val van het ene in het andere. Ja, dat is kanker. Nadat ik een aantal gesprekken gehad heb met mijn chirurg, nadat we een aantal medicatie hebben opgehoogd, vocht achter mijn longen weg hebben gehaald, weet ik dat ik dit niet meer lang vol kan houden en weet ik dat het einde in zicht komt. Veel meer ‘oplappen’ zit er niet meer in. En dat geeft ook wat stress, want ik ben nog niet klaar met alle dingen die ik achter wil laten voor mijn kindjes en mijn naasten.
Overdag heb ik redelijke momenten, zelfs wat goede. Daar ben ik dan dankbaar voor, want ik krijg wel de mogelijkheid alle praktische zaken goed te regelen, mijn familie te ontlasten en mijn herinneringsdoos, cadeautjes, kaartjes en vlogjes af te maken (Ik moet alleen wel ophouden met steeds weer nieuwe dingen te bedenken). Mijn hoofd is redelijk als vanouds. Ik wil nog steeds van alles. Maar dan zit mijn zoontje in zijn winkeltje en vraagt of ik wat kom kopen en na een klein boodschapje kan ik niet snel genoeg terug op de bank zitten. Als ik met mijn jongens de trap oploop om papa wakker te maken voor zijn verjaardag, kan ik geen ‘Lang zal hij leven’ zingen, omdat ik mijn adem eerst weer te pakken moet krijgen. Ik wil achter ze aan rennen, ze optillen en elke seconde word ik geconfronteerd met het feit dat dat niet kan en ook niet meer gaat kunnen. Ik ben nooit een type geweest die niet meedeed, die voor zich liet zorgen, dus het is ook heel tegenstrijdig met wie ik ben in mijn hoofd. Maar er zijn dus ook nog momenten die fijn zijn, waarop ik kan knuffelen en lezen met de jongens. Het sinterklaasjournaal kijken. Met behulp van oma en een rolstoel naar het park of koekjes bakken. Maar ik weet ook dat er niet veel mogelijkheden zijn om me nog op te lappen, dat niets beter, maar alleen slechter wordt en intussen heb ik een paar momenten ervaren dat ik ook graag van de pijn verlost wil zijn.
Maandag heb ik een afspraak met een onafhankelijke scanarts. Er zijn verschillende meningen over euthanasie. Ikzelf vind het mooi dat een mens voor een ‘waardig’ einde kan kiezen. Met alle richtlijnen en regels die erbij horen. De keuze is zo moeilijk dat ik ook niet precies weet waar de grens van waardig ligt. Ik wil mijn jonge gezin niet opzadelen met een ziekbed. Ik wil geen volledig ander mens zijn op het moment dat ik afscheid neem van mijn kindjes. Ik wil niet dat er mensen aan mijn lijf zitten, terwijl ik er deels niet meer ben. En ik ben blij dat dit mijn keuze mag zijn. Want geloof me, dit lijden is echt genoeg. Wat is het zwaar.
Vannacht bedacht ik me dat ik ga proberen een kort dagboekje bij te houden. Ik heb een datum in mijn hoofd, de datum waarop ik zal sterven. Daardoor weet ik ook de datum van mijn uitvaart en beeld ik me de dagen in die mijn familie voor de kiezen krijgt. Heel vreemd. Jullie krijgen straks een compleet beeld van mijn verhaal en daar hoort dit laatste ook bij. Ik kan nog niet beloven dat het gaat lukken. Maar ik neem je eerst mee in mijn dagboek. Terug de tijd in…
Lees HIER het vervolg
YVONNE
