Net nadat we een pittige serie internationale optredens achter de rug hadden, voelde ik me ‘anders’. Stikchagrijnig, vermoeid en koffie kon me niet meer bekoren. En mijn man… Die stonk uit zijn mond. Achteraf natuurlijk allemaal zwagerschapssymptomen, maar op dat moment weet ik het vooral aan de zware internationale tournee die we met onze illusieshow Magic Unlimited aan het doen waren.
Mijn man en ik waren wel bezig voor een tweede, maar omdat er ook nog een andere serie internationale optredens gepland was, stond de babymaking op een laag pitje. Maar goed, toen een glaasje wijn me niet meer smaakte, besloot ik voor de zekerheid een test te doen. En die was direct knal positief. Omdat ik niet precies wist hoe lang ik zwanger was, stuurde de verloskundige ons door voor een vroege echo. In Spanje, waar wij wonen, gebeurt dit in het ziekenhuis. Al snel kregen wij de leukste schrik van ons leven: Ik was zes weken zwanger…. Van een tweeling!
Vanaf toen belandde ik in een medische molen. Omdat een eeneiige tweelingzwangerschap hoog risico met zich mee brengt, kreeg ik om de twee weken een echo, baarmoederhalsmetingen en nog veel meer onderzoeken. Wat dat betreft lopen ze in Spanje echt voor op de zorg. Het was medisch, maar wel ontzettend goed geregeld. Het bleef voor ons wel spannend of mijn man bij de bevalling aanwezig kon zijn en of we nog wat tijd samen hadden met de pasgeboren baby’s. De gynaecoloog mompelde ergens dat ze een eeneiige tweeling uiterlijk bij 37 weken halen. Dit zou op 29 maart zijn. De serie optredens die al gepland stond voordat ik zwanger raakte begon op 4 april. Het was krap, maar het was mogelijk. Het was erg dubbel, want dit impliceerde ook dat ik er vrij snel na de bevalling voor drie weken alleen voor zou staan met een pasgeboren tweeling en een peuter van twee jaar.
De zwangerschap verliep helemaal volgens het boekje en zoals al eerder gemompeld door de gynaecoloog; vrijdag 29 maart werd D-day. Diep van binnen hoopte ik dat de jongens zichzelf zouden melden in de week voor de geplande inleiding. Al wist ik dat het ijdele hoop was toen we op de woensdag nog vrolijk de verjaardag van schoonvader Hans Kazàn in een restaurant aan het vieren waren. Op de vrijdag moest ik al vroeg in het ziekenhuis zijn en de gynaecoloog legde uit wat ze gingen doen. In het gunstigste geval zou ik in de middag al de jongens in mijn armen hebben. In het slechtste geval zou het op zaterdagavond gebeuren. Vervolgens werd medicatie ingebracht om de bevalling op gang te brengen. Het lange wachten begon. Gedurende de dag kreeg ik wat krampen. Weeën wil ik het niet noemen, maar aan het eind van de dag had ik wel 2 centimeter ontsluiting. De gynaecoloog verwijderde de veter met medicatie en ik mocht gaan slapen. Uitrusten voor de volgende dag.
Op zaterdag werd ik al vroeg naar de verlosafdeling gebracht. Nu ging het echte werk beginnen. De verloskundige stelde zich voor en prikte de vliezen door. Kort daarna werd het infuus met oxytocine aangelegd, welke in de daaropvolgende uren omhoog geschroefd werd. Toen ik ongeveer op 6 centimeter ontsluiting zat, trok ik de weeën niet meer. Omdat ik aan de CTG lag, kon ik enkel op mijn rug liggen, wat erg frustrerend was in het opvangen van de weeën. Na een lange anderhalf uur wachten op de anaesthesist kreeg ik dan eindelijk een ruggenprik. Wát een verademing! Toen ik bijna op 10 centimeter onstluiting zat, vertelde de verloskundige ons een minder leuk nieuwtje. Ik moest op de operatiekamer bevallen. Dat was protocol, voor het geval ze plotseling zouden moeten ingrijpen. Volgens dat zelfde protocol, mocht mijn man daar niet bij aanwezig zijn. Dat was wel even slikken. Ik wist namelijk wel dat dit gold voor een keizersnede, maar dat ik nu ineens twee kinderen eruit moest persen zónder mijn Oscar en dan ook nog eens in het Spaans, viel toch even rauw op mijn dak. Gelukkig had ik niet veel tijd om hierover te piekeren, want al snel zat ik aan 10 centimeter en werd ik weggereden naar de O.K. Hier stonden zo’n 15 mensen op me te wachten. De kamer stond zó vol, daar had mijn man niet eens bijgepast. Na een paar keer persen was daar onze eerste zoon, Oscar Jr. Vernoemd naar zijn vader. Wat was hij mooi! Hij werd direct bij me weggehaald voor onderzoeken en ook ik moest door. Baby 2 lag mooi voor de uitgang en zo’n drie kwartier later, zag ook Felix het levenslicht en mocht papa Oscar zijn kroost komen bewonderen.
In Spanje bestaat er geen kraamzorg. Daarom ben je verplicht om na de bevalling 24 tot 48 uur in het ziekenhuis te verblijven. Dit vond ik zo zuur! Ik wist dat ieder uur in het ziekenhuis, er eentje minder was die we samen thuis konden doorbrengen. Papa Oscar moest immers op 4 april naar het buitenland toe voor zijn optredens. Op 2 april mochten we eindelijk naar huis. Al konden we nog maar één dag genieten van ons gezin van vijf. Die dag was ons wél gegund en tussen de kraamtranen door hebben ik daar intens van genoten. De drie weken die daarop volgden waren erg zwaar. Een rustige kraamtijd was het zeker niet. De zorg voor drie kindjes rustte op mijn schouders, terwijl ik zelf nog herstellende was van de bevalling. De vreugde was dan ook erg groot toen mijn man na die paar weken weer thuis kwam. Die avond hebben we geproost met wijn, die me weer prima smaakte. Op het leven. Op ons gezin van vijf.
BREGJE
