Al sinds ik mij kan herinneren ben ik gek op kerst. Ik ben dol op de sfeer, de lampjes, de kerstboom en de muziek. Als kind werd het vaak bij ons thuis gevierd. Met mijn ouders, mijn zusje, mijn opa en oma’s. Soms ook nog met een oom en tante. Op Eerste Kerstdag in de ochtend werden altijd alle pakjes uitgepakt. Mijn vader had, met een eigen bedrijf, elk jaar weer heel veel relatiegeschenken. Traditiegetrouw gingen die onder de boom en werden ze op Eerste Kerstdag open gemaakt. Flessen wijn, kookboeken en ander lekkers kwam voorbij. Mijn moeder kookte altijd verschillende gangen en we aten aan een lange tafel. Ik mocht langer opblijven, kerst was feest. Naarmate ik ouder werd en vriendjes om de hoek kwamen kijken werden de kerstdagen gesplitst. Eén dag bij mijn ouders en één dag bij de schoonouders. De cadeaus zijn altijd gebleven. Omdat mijn zusje 3 december jarig is werden de cadeaus doorgeschoven naar de kerst. Dubbel feest dus. Vaak op Eerste Kerstdag aten we bij mijn ouders. Een belangrijk onderdeel van de kerst was een potje sjoelen. En denk nu niet dat dit alleen maar gezellig was. Het ging er regelmatig fanatiek aan toe. Zo lachte mijn vader mijn moeder eens uit waarop ze, op goed geluk, een sjoelsteen naar hem gooide die precies tussen zijn ogen terecht kwam. Wij lagen in een deuk. Omdat mijn vader er zo van schrok, maar ook omdat mijn moeder normaal gesproken motorisch niet zo’n ster is en dit dus een buitensporig goede worp was.
Sinds de geboorte van mijn kinderen is de kerst wat aangepast. Een diner met een baby is prima te doen, want die leg je op enig moment lekker in bed. Maar met dreumesen, peuters en kleuters vergt het toch iets meer creativiteit om een gezellig diner vorm te geven. We hebben dus sinds wat jaren de kerstbrunch. Lekker samen eten, cadeautjes uitpakken en samen zijn. Met de kids goed te doen, want ze hoeven niet onnodig lang te tafelen en in het gareel te blijven. Ieder jaar maakten we ook een foto voor de boom met mijn ouders. Vaak gekke foto’s, foto’s die juist in een lijstje passen omdat ze je een glimlach bezorgen. Ik vind het leuk om een mooie kerstoutfit te scoren voor de kinderen. Dat maakt het toch iets speciaals. En dat is het ook. In de avond eten we dan iets eenvoudigs. Op Tweede Kerstdag is de invulling eigenlijk altijd een verrassing. Soms gaan we naar de schoonfamilie, soms schuiven vrienden bij ons aan. Zolang het maar een beetje ongedwongen is.
Dit jaar wordt echter een hele andere kerst. We vieren dit jaar voor het eerst kerst als familie Noorman. We trouwden afgelopen juli, een prachtige dag. Mijn eerste kerst als mevrouw Noorman wordt een feit. De enveloppen met familie Noorman zijn al voorbij gekomen. Ik vind het heerlijk om dezelfde achternaam te dragen. Maar het wordt ook een kerst met een zwart randje. Mijn vader overleed een week na onze bruiloft. Het wordt voor mij de eerste kerst zonder mijn vader en dat voelt heel gek. Mijn vader was mijn maatje. Ik belde bij alles mijn vader. Babynieuws? Mijn vader bellen. Nieuwe baan? Mijn vader bellen. Gewoon om een kletspraatje, belde ik ook mijn vader. En als ik hem niet belde, hing hij na een dag of twee even aan de lijn om te horen hoe het ging. En nu gaan we kerst vieren zonder mijn vader. Ik weet dat het leven doorgaat. Kerst blijft een prachtige tijd van het jaar. Ik heb met evenveel plezier de prachtige grote boom die mijn man kocht opgetuigd met de kinderen. Ik geniet al weken van de kerstmuziek op de radio. En toch voelt het anders. We gaan geen gekke foto meer maken voor de kerstboom. Mijn vader gaat niet meer doen alsof hij vreselijk druk is geweest met de voorbereidingen van de brunch, die mijn moeder in werkelijk voorbereidde. Ook gaat hij geen staatsloten meer kopen waarbij hij ieder jaar opnieuw benoemde dat het best knap was dat hij de geboortedata van zijn kinderen, vrouw en schoonzoon had onthouden. De kinderen kunnen hem niet meer gebruiken als klimtoestel en hij kan niet meer van hen genieten. Hij kan niet meer pronken met de cadeaus die mijn moeder besteld heeft of zeggen dat hij er lang over na heeft gedacht voordat hij de cadeaus had gekocht. Ik kan hem niet meer zien genieten van zijn gezin. Een trotse (schoon)vader en misschien nog wel trotsere opa.
Een kleine maand geleden zei mijn oudste dochter opeens toen we naar mijn moeder reden. ‘Mam, we moeten kerst wel met oma vieren want ik wil niet dat ze alleen is’. Los van dat mijn moederhart brak, was ik het helemaal met haar eens. Zonder dat het aanvoelt als een verplichting, lekker samen vieren. Want met kerst zit je niet alleen. Eerste Kerstdag vieren we bij mijn zusje met mijn moeder. Tweede kerstdag komt mijn moeder bij ons thuis eten met de kids. Dan pakken we ook de cadeautjes uit. Het zal gek zijn zonder mijn vader, maar kerst niet meer vieren is ook geen optie. Ik zal een manier moeten vinden om het te vieren zonder mijn vader. Een nieuwe traditie maken met mijn gezin en mijn moeder. Of juist los van tradities ieder jaar bekijken wat past en goed voelt. Voor nu denk ik dat we er prima doorheen gaan komen. Al blijft de gedachte vreemd dat hij er niet meer is.
MIRJANA
