Mijn eerste zwangerschap
Op donderdag 25 september was ik bijna 35 weken zwanger en werd ik voor de zoveelste keer ‘s ochtends wakker met enorme hoofdpijn, en tintelingen in vingers en voeten. Ik zag sterretjes en ik had last van een band gevoel om mijn maag. Kortom ik merkte gewoon aan mijn lichaam dat er iets niet klopte! “Dit is foute boel”, dacht ik. Dus ik belde gelijk mijn eigen verloskundige op en vertelde hoe ik mij voelde. Haar reactie was: “Mevrouw, u mag gelijk deze kant op komen dan gaan we even kijken hoe het gaat met u en hoe de baby het verder doet”. Eenmaal aangekomen bij de verloskundigepraktijk, mocht ik gelijk door lopen. Hoppa, bloeddruk meten, naar de baby kijken, het hartje luisteren en urine inleveren.
En toen kwam de uitslag van mijn urine “Mevrouw, u heeft heel veel eiwitten in uw urine, en uw bloeddruk is 140/100. Ik vraag u om gelijk naar huis te gaan om het vluchtkoffertje te pakken en dan gelijk door naar het ziekenhuis toe te gaan!” Zo gezegd zo gedaan. Weer aangekomen in het ziekenhuis hebben ze onderzoekjes gedaan. De bloeddruk was verhoogd van 140/100 naar 160/100! “Mevrouw Nijboer, dit is niet bepaald goed. We gaan u naar de kraamafdeling toe sturen”. Aangekomen op de kraamafdeling zouden ze me de volgende morgen gaan inleiden. Ik dacht: “Nee, dat kan toch niet? Ik ben er zelf nog niet klaar voor om te bevallen”. Maar het was het beste voor zowel Joey als mij om te bevallen morgen.
Het moment… De inleiding
De volgende ochtend vrijdag 26 september de zenuwen gierden door mijn lijf toen. Als ik er nu zo terug aan denk en er over typ krijg ik er weer kippenvel van. Rond 6:45 uur braken ze dan eindelijk mijn vliezen. Ook ging ik aan de weeënopwekkers. Het was nu gewoon afwachten hoe snel alles zou gaan verlopen. Maar helaas, het ging zo langzaam allenaal. Om 15:30 uur zat ik nog maar op 5 centimeter ontsluiting en ik verging van de pijn. Ik had zulke heftige rugweeën. Ik kon niet meer. Ze hebben me daarom rond 16:00 uur een ruggenprik gegeven, zodat ik nog eventjes mijn rust kon pakken. WAAUWW! Ik heb heerlijk kunnen slapen, maar helaas kreeg ik een complicatie. Ik werd wakker met hoge koorts: 40,7 graden. Ze checkten hoe het er voor stond: 10 centimeter! Het was eindelijk zover. Om 20:11 uur was Joey geboren! Helaas heeft hij maar een halfuurtje bij mij kunnen liggen, omdat we beiden een infectie hadden gekregen. Mijn koorts was gestegen naar 41,7 graden en Joey had ook koorts. Zijn temperatuur was 40,2 graden, waardoor hij gelijk naar de neonatologie toe moest aan het infuus met antibiotica. Helaas heb ik door dit alles geen borstvoeding kunnen en mogen geven! Daar baalde ik wel enorm van.
Naar huis!
Na vier dagen mochten we dan “eindelijk” naar huis toe, YES! Wat was dit allemaal spannend zeg. Wat was ik bang dat het fout zou aflopen. Thank God liep dit allemaal goed af! Helaas had ik na die tijd nog wel een flinke nasleep aan het HELLP-Syndroom over gehouden. Ik was te snel overprikkeld ennvermoeid. Ik had een hoge bloeddruk, maar ik ben ook ruim 1,5 jaar depressief geweest. Ik heb de eerste 1,5 á 2 jaar bijna niet over mijn gevoel omtrent het HELLP-Syndroom gesproken. Ik dacht: “Dit gaat wel over”, maar nee. Hierna heb ik er veel over gesproken met vrienden en een dokter, waardoor ik me gelukkig weer stukken beter voelde.
Nu opnieuw zwanger… En nu!?
De zwangerschap ging met veel ups en downs. Ik was de hele zwangerschap zo onzeker en bang. Uit voorzorg gaf de gynaecoloog mij al Ascal tabletten om een eventuele HELLP of een andere zwangerschapsvergiftiging te voorkomen. Ook kreeg ik veel meer controles en ook uitgebreide onderzoeken. Hoe vaak ik wel niet op het observatorium ben geweest en aan die CTG heb gelegen… Te vaak! Maar alles voor de gezondheid van Jari en mij! Mijn bloeddruk schommelde enorm in deze zwangerschap. De ene keer was hij perfect, de andere keer nog net binnen de norm. Wel maakte ik mij gelijk zorgen als ik tintelingen had of weer sterretjes zag. Gelukkig nam de gynaecoloog me ook elke keer serieus en mocht ik gelijk langskomen voor controles en onderzoeken. Ik kreeg het duidelijke advies dat ik me niet zoveel moest aantrekken van negatieve dingen en geen inspanning mocht hebben. Ik heb de 39 weken gehaald met deze zwangerschap. Wederom werd deze zwangerschap ook een inleiding omdat het voor mijn eigen gezondheid niet medisch verantwoord was om tot de 40 weken te lopen.
Mijn tweede inleiding
16 Juli 2019 werden tegen 12:00 uur mijn vliezen gebroken. Ik had toen al 3 centimeter ontsluiting. De weeën kwamen zo snel en heftig dat ik perse een ruggenprik wilde. Om 15:20 uur zat ik al op 10 centimeter ontsluiting! Dus snel van de OK terug naar de verloskamer om dan eindelijk te mogen persen! Om 15:36 uur was Jari dan EINDELIJK geboren! Waauw, wat ging alles in een sneltrein. Alles verliep heel goed! Geen complicaties! FIJN! Na 48 uur mochten wij dan ook lekker naar huis en genieten met z’n viertjes!
CYNTHIA
