Eigenlijk wilde ik nooit vader worden, het gekke was dat ik het ook weer wel wilde. Ik ben een erg zwart wit persoon. Ik kan bijvoorbeeld wel bij iemand in zijn schoenen staan en begrijpen waar die vandaan komt, maar ook tegelijk erg aan mijn eigen mening vast houden.
Maar betreffende baby’s en papa zijn was dit lastig. In relaties ging ik gewoon mee met het gesprek, als ze wel wilde, wilde ik het ook en wilde ze geen baby’s, dan ik ook niet. Ik vond beiden opties prima.
Toen mijn neefje Foss werd geboren is dit al snel anders geworden. Hoewel ik al ruim 10 jaar in de jeugdzorg werk en de afgelopen 3 jaar met jonge kinderen tussen de 3-12 jaar was dit toch wel anders. Je ziet hem van heel klein opgroeien, herkent patroontjes die je geleerd hebt over de jaren, en je maakt inschattingen over hoe hij zal worden.
Ik begon aan baby’s te denken en aan een soort bewijs drang, mede door mijn werk. Ik kan natuurlijk wel makkelijk praten over de kinderen van anderen. Ik heb er jaren voor geleerd en nog steeds, maar hoe zou ik het bij mijn eigen kind doen.
Dan komt er ook nog bij dat, inmiddels mijn vrouw, toen nog vriendin het elke dag wel een keer onder de aandacht bracht. Dat ik vooral niet zou vergeten dat ze graag mama wilde worden.
De rest is inmiddels geschiedenis want afgelopen juni is ons wondertje, of een ander zoetsappig woord wat ouders bij hun kind gebruiken, Acie Lou geboren.
Ter wereld gekomen met handjes gespreid en ogen wagen weid open. Ik vraag nog ergens tussen door aan mijn vrouw en aan de doktoren “is dat normaal”?
Dan wordt ze in de armen van mijn vrouw gelegd en ze kijkt haar aan met haar diepzee blauwe wonderlijke……. bla bla bla, blauwe ogen. Ze huilt nog wat na maar ze is rustig, ze is waar ze moet zijn en waar ze zo naar uit heeft gekeken.
Maar wanneer maakt de vader nu zijn echte connectie? De mijne was erg duidelijk, de zuster komt om Acie Lou te wassen en wat warms aan te doen. Zodra Acie Lou weg wordt gehaald gaat haar baby alarm af, ik loop mee en het moment van de waarheid is daar. Al maanden ben ik iedere dag tegen de buik van Natasja aan het praten en zeg ik haar naam, ik heb in onderzoeken gelezen dat dit zou werken. Ik begin met een rustige zachte stem haar naam te zeggen, ze stopt met huilen en kijkt rond, op zoek naar haar papa. Ze is stil en kijkt gerust, die stem of dat geluid ken ik.
Het is iets wonderlijks, terwijl ik dit typ staan mijn haren weer overeind, mijn kindje herkent me.
Ik mag haar vast houden en het baby alarm blijft uit, het is goed. Wat een geweldig gevoel is dit, de komende dagen, weken, maanden zal iedereen dit horen, ik ben papa!
Gezien de 50 uur durende bevalling, effectief 14 uur voor mij, mochten we wat langer in het ziekenhuis blijven. Natasja en ik waren op een gegeven moment er wel klaar mee en wilden graag naar huis met Acie Lou.
Daar ga je dan, met zijn tweeën heen en met zijn drieën terug, op de achterbank een mensje ter grote van een rugbybal. Ze kan me niks maken maar je zult er alles voor laten.
Thuis aangekomen was ik echt gesloopt, maar toch gaat het nog even door, van Natasja mag ik niks verwachten, die gaat een herstel proces in. Gelukkig komt een kraamverzorgster ons nog ondersteunen. Uiteindelijk toen ik bij Acie Lou ben gaan liggen, die lekker in een baby nestje tussen ons in sliep, ben ik als een blok in slaap gevallen.
We hadden het rustig de eerste weken, Natasja en ik wilden graag een hechting theorie, waar ik ooit over had gelezen, volgen. Het werkt alleen als je er echt allebei achter staat. Deze hechtingstheorie geeft het advies dat alleen de ouders en de kraamverzorgster de baby de eerste twee weken vasthoudt, verder geen andere personen, dit heeft te maken met herkenning, geur en de hechting. Voor onze ouders was dit wel een verassing, door onze uitleg hebben ze dit samen met ons goed nageleefd.
Wij vonden twee weken erg lang dus hebben we het op één week gehouden. We hebben het ook rustig aan gedaan met de kraamvisite, het liefst één moment per dag. Zo had Acie Lou ook geen last van te veel prikkels.
Als je zo iets doet is het altijd maar de vraag of het werkt, wij kunnen alleen maar aangeven dat dit voor ons de beste manier was. Acie Lou heeft er erg goed op gereageerd en nog steeds.
Ook hebben we Acie Lou laten wennen aan onrustige situaties, wanneer het haar te veel is geweest slaapt ze (veel).
Dit is toch altijd het ding, je doet iets maar je kunt het niet meer op een andere manier proberen. Je weet dus ook nooit of het op een andere manier ook goed was gegaan. Wel kan je hierbij kijken naar de verschillende wetenschappelijke onderzoeken die zijn gedaan, je hoeft zelf het wiel niet meer uit te vinden. Bij mij op school hadden we namelijk geen les “hoe word ik een goede papa of mama”. Gek genoeg wel een les over “hoe wordt ik geen papa of mama?”,daar heb ik nu niet zoveel meer aan.
Kijk naar succes ervaringen en doe wat goed voelt, zorg dat je het jezelf altijd kan uitleggen. Niet als een excuus maar voor de waarom, zodat een ander het ook zou kunnen proberen. Sta open voor andere ideeën zonder er vanuit te gaan dat dit het juiste is maar kijk of het bij je past.
Er zijn veel verschillende woorden voor het vaderschap maar het heeft maar één betekenis voor mij: Ik ben er voor jou, voor altijd en onvoorwaardelijk!
ROY
