Als klein meisje droomde ik van een hele grote groep vrienden en vriendinnen! Want wat was er nou leuker dan dat? Spelen, broodje eten, logeren, blijven avondeten, fietsen, buiten spelen tot het donker was… Ik kon er van blijven dromen! Maar mijn dromen zijn ook uitgekomen. Naarmate ik ouder werd, stapten er vrienden in mijn trein (mijn reis in mijn leven), maar er stapten ook vrienden uit tot mijn grote verdriet. Maar soms heb ik zeker ook zelf de deuren voor ze opengedaan naar buiten.
Een wijze man in mijn leven stelde mij een paar jaar terug de vraag: “Wat zijn nou echte vrienden? En wanneer noem je iemand jouw echte vriend of vriendin?” Dat is iets waar ik nog nooit echt diep over nagedacht heb, maar ook niet echt een antwoord op wist te geven. Helaas kom ik er de laatste jaren steeds meer achter wat deze wijze man nou eigenlijk bedoelde met zijn filosofische vraag en gesprek.
In mijn ogen is vriendschap: LACHEN, HUILEN, STEUNEN, LUISTEREN, RESPECTEREN EN ER ONVOORWAARDELIJK VOOR IEMAND ZIJN, INVESTEREN en VERTROUWEN. Ik ging er van uit dat dit altijd wederzijds zou zijn, want mijn verwachtingen zijn toch ook de verwachtingen van mijn vriendinnen? Maar schijn bedriegt… In de loop van de jaren heb ik geïnvesteerd, heb ik gehuild, heb ik gelachen, heb ik gesteund, heb ik gerespecteerd, heb ik geluisterd, ben ik er voor anderen geweest en konden ze mij altijd vertrouwen. Maar he, dit was niet altijd wederzijds. Hoe kan dat nou? Hoe kan het nou dat die mensen die in mijn trein zitten, dat niet terug doen? Nou zei diezelfde wijze man in mijn leven: “Dat komt omdat jouw verwachtingen veel te hoog zijn”. En hoe ouder ik werd, hoe meer ik hem gelijk moest geven. Mijn verwachtingen zijn inderdaad veel te hoog. Ik verwacht terug, wat ik aan een ander geef. Maar is dat nou wel de realiteit?
Nou, NEE… Keihard ga je op je (grof gezegd) bek. Keihard ga je onderuit. Want wie heeft gezegd dat wat ik geef aan een ander, ook precies op die manier terug krijg? Het is een verwachting, maar de verwachting is niet reëel. En F*CK wat doet dat soms pijn! In mijn leven kan ik iemand pas een vriend of vriendin noemen, als diegene mij respecteert om wie ik ben. Van binnen, van buiten, het moet niet uitmaken. Ik ben nu 33. Mijn dromen zijn uitgekomen. Heel veel vrienden en vriendinnen zaten in mijn trein, maar ook heel veel vrienden en vriendinnen zijn uitgestapt. Nou vraag je je misschien af: “Aan wie ligt dat nou eigenlijk?”. Ik denk dat het loopt zoals het hoort te gaan, haar natuurlijke beloop. Er is een HEEL klein clubje die in mijn eerste klas mag zitten. Het clubje wordt steeds kleiner, maar de vriendschap met de overgebleven mensen, die wordt steeds groter en intenser. En af en toe doet het zeer. Zeker. Maar die paar vriendschappen die overblijven zijn zal ik altijd koesteren. En is het niet wederzijds, dan hou ik weer netjes de deur voor je open. Ik sluit hem (misschien met een traan, misschien ook niet… ) en ik ga keihard weer verder, net als zij dat doen.
FEMKE
