Het is al weer iets meer dan een half jaar geleden dat ik geschreven heb, dat ik jullie mee heb genomen in het leven van mij met mijn eetstoornis. Ik kon de kracht niet opbrengen om het te schrijven, het was een te grote chaos in mijn hoofd. En ondanks dat er in deze periode ook echt goede en leuke momenten zaten, lagen er ook gevaarlijke situaties op de loer wat betreft mijn gezondheid.
Afgelopen jaar was een enorme rollercoaster en besloten we dus ook om in de zomervakantie onze koffers te pakken en lekker met de kinderen naar het buitenland te gaan. Even weg van alles. In juli zijn we naar spanje gegaan met de kinderen. We genoten volop en er viel zoveel last van mijn schouders. Tuurlijk was mijn eetstoornis hier echt wel aanwezig. Het eten ging heel nauwkeurig, maar ondanks dat ik de anorexia hier ook hoorde,was het toch anders. Het was echt even of alleen ik en mijn gezin bestonden. We deden wat we wilden en de kinderen genoten enorm. En bijna elke ouder weet als je kinderen vollop genieten doe je dat zelf automatisch ook meer!
Op vakantie had ik al wel wat last van mijn mond en keel en ik zag ook duidelijk een infectie zitten, maar ik besloot dit pas te checken zodra we weer naar huis gingen. Eenmaal weer thuis had mijn man nog 1,5 week vrij en besloten we om veel leuke dingen met de kinderen te doen. De dag na terugkomst besloot ik ‘s ochtends naar de dokter te gaan. Ik kreeg antibiotica voor mijn infectie en de dokter wilde toch mijn waardes laten checken en ik moest dus bloedprikken. Ik dacht dat het allemaal wel oke zou zijn met mijn waardes en ik ging een boodschap doen om mee te nemen in de auto voor de aankomende weken als we erop uit gingen. In de supermarkt merkte ik al snel dat ik me niet zo lekker voelde. Buiten was het 40 graden en in de supermarkt was het erg fris en ik gaf dat dan ook maar de schuld. Eenmaal bij de kassa ging het echt niet goed en ging ik onderuit. Hier werd ik gelukkig goed geholpen en toen ik bij was en wat water had gedronken besloot ik om rustig weer terug naar huis te gaan.
Ik vertelde thuis aan mijn man dat ik flauw was gevallen. We dachten beiden dat het door het weer kwam in combinatie met mijn flinke ondergewicht. We besloten daarom met de jongens gewoon lekker naar het speelparadijs te gaan waar ik rustig in de schaduw kon zitten. Onder de parasol op een stoel werd ik door mijn dokter gebeld. “Dat is snel”, dacht ik nog, het is meestal geen goed teken als ze zo snel na een bloedprik al opbellen”. En dit bleek ook zo te zijn! Mijn HB, ijzergehalte en Kalium waren zo extreem gevaarlijk laag, dat ik per direct naar het ziekenhuis moest voor bloedtransfusies een ijzerinfuus en kaliumtoediening. Toen ik vertelde wat er in de supermarkt gebeurd was, verbaasde dit de arts niks. “Jij mag niet meer lopen, zei hij, “en je moet naar het ziekenhuis”. Ik vertelde hem dat wij niet thuis waren, dat we met de kinderen weg waren en hun dag niet wilden verpesten. Eindelijk hadden we fijne momenten in deze vakantie en genoten we. “Dit mag geen roet in het eten gooien”, dacht ik nog. Toch benadrukte hij dat het enorm belangerijk was om te gaan. Ik zei dat ik het zou doen, maar mijn gedachtes waren anders. Eenmaal opgehangen, vertelde ik mijn man wat er gezegd was. Hij wilde de spullen al pakken, maar ik drong er op aom niet te gaan. Ik zei dat ik het wel wilde aankijken en na onze vakantie echt zou gaan. “Want zo slecht gaat het toch niet”, zei ik nog. Maarja, wie hield ik op dat moment voor de gek?
Ondanks dat keken we het toch aan. Ik dronk water tegen de warmte en keek hoe mijn kinderen er van genoten om in het water te spelen. “Het is goed zo”, dacht ik nog. Toen we ‘s avonds thuis kwamen had ik ondertussen al acht gemiste oproepen van een onbekend nummer. “Dat zal het ziekenhuis wel zijn”, grapte ik nog tegen mijn man. Totdat zijn telefoon ook ging en het dus echt het ziekenhuis bleek te zijn. Ze vroegen waar ik bleef en benadrukten dat er spoed bij was. Ik baalde enorm. Na een lang verhaal mocht ik thuis slapen en moest ik me de volgende ochtend vroeg in het ziekenhuis melden, tenzij ik ‘s nachts nog zwakker zou worden en verder achteruit zou gaan. Dan zou ik me ‘s nachts al moeten melden. Ik had die nacht duidelijke hartklachten en ik deed geen oog dicht… Toch besloot ik tot de ochtend te wachten. In het ziekenhuis werd ik meteen aan de transfusie’s en infusen gelegd. Mijn man ging deze dag wat leuks met de jongens doen, want ik zou toch pas weer laat in de avond thuis komen. De dag verliep vrijwel rustig, tot ik in het begin van de avond ook nog een allergische reactie op het ijzerinfuus kreeg, waardoor ik het ook erg benauwd kreeg en een druk op mijn borst voelde. Al snel kwamen de artsen en kreeg ik medicatie toegediend om de allergische reactie tegen te gaan. Laat in de avond mocht ik met medicatie naar huis en mocht ik last krijgen, dan moest ik gelijk aan de bel trekken. Ik besloot om er nog een fijne vakantie van te maken met z’n allen. We boekten nachtjes weg met de kinderen en we gingen naar pretparken. De kinderen genoten er enorm van. Helaas liet mijn gezondheid het niet toe om in een attractie te gaan en zat ik vaak op de wacht.
Op de hele heten dagen bleven we thuis. Veel rusten in de schaduw, want hoewel ik enorm van de zon en warmte hou, de hitte viel me momenteel aan. Ik kon nog geen stap veroeren of het werd licht in mijn hoofd. Maar aan deze heerlijke vakantie kwam natuurlijk ook een einde waarna mijn man weer gewoon moest gaan werken. Ik viel weer heel snel in mijn routine en gewoontes. Ik ging er veel op uit met de kindjes. Mijn dwang was enorm groot op het gebied van schoonmaken en huishouden en natuurlijk het vermijden van eten. Het afvallen ging weer in rap tempo, maar ik had het gevoel dat ik lichamelijk wel oke was. Hierdoor kon ik de schijn voor mezelf en andere ophouden. Ook het niet meer laten controleren bij de huisarts hielp hier aan mee,want wat niet weet wat niet deert. Tot ik in augustus een gesprek had voor de start van het therapietraject bij de viersprong. Ik moest eerst wegen en mijn waardes laten onderzoeken voor het gesprek. En daar kwam de grote tegenslag…. De viersprong kon mij op deze manier niet helpen. Ik was er te slecht aan toe en zou eerst weer in behandeling moeten bij een eetstoorniskliniek. Maar zoals we ondertussen weten, word ik van het kastje naar de muur gestuurd omdat ik te “gecompliceerd” ben. Ik heb meerdere “problemen” die elkaar in stand houden. Er volgden weer gesprekken en aanmeldingen, maar de communicatie verliep niet echt soepeltjes. Langzaam dwaalde ik weer steeds meer af. Ik werd weer zwakker en zag steeds minder het nut in van “herstellen”. Want zeg nou zelf: op een gegeven moment verlies je het vertrouwen als elke deur voor je neus dicht gegooid wordt en begin je er zelfs in te geloven dat de hoop op herstel toch echt wel voorbij is en dat je misschien je lot maar gewoon moet ondergaan. Naast dat mijn Anorexia enorm aan me aan het trekken was en erg aan het winnen was, kwamen de donkere gedachtes ook steeds meer en meer aan bod. “Op deze manier hoeft het niet meer”, kwam steeds vaker voorbij. Gelukkig trokken de kinderen mij er toch doorheen.
De volgende keer vertel ik meer over de zieke anorexia, de update over hoe het er voor staat met de eetstoorniskliniek en mijn enorme teleurstellingen in het zorg lsysteem van Nederland.
MICHELLE
Heel herkenbaar! Heb jaren tegen deze ziekte en tegen de protocollen lopen vechten. Zelf ook moeder en anorexia gehad. Inmiddels als ervaringsdeskundige mensen aan het ondersteunen die ook zoooo vast lopen! Je komt er wel!!