Op woesdagmiddag 17 augustus 2016 (Indonesische onafhankelijkheidsdag!) voelde ik me niet zo lekker. Last van mijn buik, krampen maar niet regelmatig. Ik was 39+4 dagen zwanger, dus ik wist wel dat het elk moment kon gaan beginnen, maar vooralsnog ging ik nog niet naar de kliniek. Die avond en donderdag de hele dag bleven de krampen aanhouden. Donderdagmiddag zijnn we toch maar even naar de geboortekliniek gegaan voor een controle. Daar wilden ze me eigenlijk gelijk houden gezien het termijn van de zwangerschap. Gek genoeg was ik na al die maanden van onzekerheid en angst, nu ontzettend rustig. Ik liet alles op me afkomen en voelde me ontspannen. Na een controle bleek ik al 2 centimeter ontsluiting te hebben, dus ik moest de nacht blijven. Als het zou doorzetten dan zou ik snel mama worden. Zette het niet door, dan zou ik de ochtend erna naar huis moeten.
Ik had af en toe wat last van mijn buik, maar absoluut niet wat ik me had voorgesteld van een bevalling. “Zou het dan toch nog niet echt zijn begonnen?” De uren verstreken en terwijl er in de kamer naast mij een vrouw aan het bevallen was (waar wij dus live getuige van waren, inclusief gegil en gehuil) werd ik langzaam toch een beetje zenuwachtig. Als het nou niet zou doorzetten, moest ik weer naar huis. Ik was echt zo klaar met het zwanger zijn dat ik dat niet wilde! Maar anderzijds was ik bang voor wat zou gaan komen…
Rond 2 uur ‘s nachts werd ik weer gecontroleerd en ik zat op 4 centimeter ontsluiting. Dat ging dus best langzaam, maar goed, ik had ook niet veel pijn. De Balinese verloskundige zag er vermoeid uit, ze had immers net een zware bevalling gedaan van de vrouw naast ons, dus ze ging even slapen. Ze was de kamer nog niet uit of ik kreeg me toch ineens pijn! Ik wist niet wat me overkwam, het leek wel alsof het niet stopte. “Zijn dit weeen? Maar die komen en gaan toch weer?” Ik lag dubbel op de grond van de pijn en mijn man probeerde wat te masseren, maar het hielp niks. Ik moest huilen. Mijn man ging toch maar even de verloskundige halen, maar hij kwam snel terug met de boodschap dat ze had gezegd dat bevallen nou eenmaal pijn deed en dat ik het maar even moest volhouden. Ik ging onder de douche op een bal zitten. Dit hielp wat en ik kon weer wat ademen. Er was maar twee minuten warm water en toen ik op stond voelde ik mijn vliezen breken en kreeg ik gelijk enorme persdrang. Ik gilde tegen mijn man dat ik moest persen. “Help, wat is dit gevoel!?” Hij rende weer naar buiten om de verloskundige te halen. Later hoorde ik dat ze eigenlijk niet wilde komen, omdat ik nog geen uur geleden pas 4 centimeter ontsluiting had. Hij heeft haar bijna mee moeten sleuren naar onze kamer en ze kwam met een boos gezicht binnen. Toen ze mij zag had ze wel door dat ik echt moest persen, dus ze ging toch mijn ontsluiting checken; 10 centimeter! Ze was ineens goed wakker en riep haar collega’s. “Je gaat nu bevallen! Je mag gaan persen!” Ik riep dat ik wilde dat ze Robin, de Amerikaanse oprichtster van het centrum, zou bellen. Zij was er nog geen 10 minuten later.
Nu had ik gelezen dat de persfase meestal tussen 1 en 2 uur duurt bij een eerste kind. De persdrang begon rond 3.30 in de ochtend. Wat deed dat pijn zeg! Ik had hele goede persweeen, maar ik had het idee dat er niks gebeurde! Ik bleef maar vragen: “Is ze er bijna?” “Geduld, geduld”, werd er geantwoord en de Balinese verloskundige begon een Balinese mantra te zingen. En maar persen en persen, steeds in een andere positie. Ik was buiten adem, dus ik kreeg zuurstof en lepels met honing voor de energie. Rond 8.30 voelde ik dat het hoofdje wel echt stond, maar het lukte me gewoon echt niet om de baby er door heen te duwen. Ik raakte in paniek en toen zei Robin iets verrassends: ‘Ik ga je inknippen’. De Balinese verloskundigen waren in shock. Dit hadden ze nog nooit gezien, want normaal gesproken doen ze dat niet. Robin zei dat ze in 30 jaar bevallingen pas één keer een knip had gezet. Nou, ik voelde me vereerd! De knip was nog niet gezet of ik voelde onze dochter eruit glijden. Ze gaf me nog een mooie trap na en daar was ze, onze prachtige dochter, Tari. Gelijk op de borst en de placenta kwam vrij snel erna. Die werd in een bak naast mij gelegd met allemaal Balinese bloemen. Mijn man zou die later gaan wassen en mee naar huis nemen om te begraven, zoals dat volgens Balinese tradities gaat.
Achteraf drong het pas tot me door hoe lang ik hard geperst en hoeveel geluk we hadden dat Tari helemaal gezond en sterk op de wereld is gekomen. We moesten twee dagen blijven in de kliniek en dat was toen voor mij de hel begon. Het was 40 graden in de kamer en de muggen vlogen om de oren. Ik moest hurkend naar de wc en het werd steeds zwart voor mijn ogen zodra ik op stond. Ik deelde de kamer met een andere vrouw die de hele dag door zo’n 10 familieleden aan haar bed had. Tari kon niet goed drinken dus ze moest veel huilen. Mijn man moest mij na elke wc beurt afspoelen met een bak met water. Als ik daar nu op terug kijk, krijg ik nog steeds rillingen. Na twee dagen werd er aan mij gevraagd hoe ik me voelde. Tja, ik had pijn, vooral van onderen, maar ook ontzettende spierpijn in mijn hele lichaam, van het harde werken van 5 uur lang persen. Maar pijn was normaal en de borstvoeding moest ik gewoon doorzetten. Zo werd ik naar huis gestuurd. Daar begon de kraamtijd (zonder kraamhulp!), kapotte tepels, veel bloedverlies en heel veel tranen. Maar ook dat hebben we overleefd. Via Youtube tutorials hebbennl we bekeken hoe ik borstvoeding moest geven en heb ik een Australische verpleegkundige gevonden die mij wilde checken (dit was helemaal niet gebeurd na de bevalling).
Tari is nu net 3 jaar en ze is zo ontzettend gezond, slim, lief (en stout!), mooi en bijzonder. We kijken terug op een heftige bevalling en periode daarna, maar ik voel me ook erg sterk dat het ons alleen is gelukt. Inmiddels heeft Tari een zusje van 4 maanden. Deze tweede zwangerschap en bevalling was ook weer erg bijzonder en bizar, dus daar komt een mooi nieuw verhaal aan!
JULIE
