How the story began
Ik ben Tilda Timmers, 37 jaar en woonachtig in Amersfoort. Samen met mijn man Tim en onze twee dochters Livia van bijna 5 jaar en Emmi van twee jaar oud. Ik ben therapeut voor moeders zonder roze wolk en ervaringsdeskundige op dit gebied.
Bijna vijf jaar geleden zat ik midden in mijn postnatale depressie. Ik bevond me in een soort diep zwart gat. Ik werd steeds verder mijn depressie ingezogen en ik voelde me zo intens alleen. Ik vroeg me af: ben ik de enige die zich zo voelt na de bevalling? Het antwoord bleek: nee! Nadat ik de eerste stappen naar mijn herstel had gemaakt en in therapie zat, begon mijn hoofd weer op te klaren. Ik zag dat ik niet alleen was hierin. Dat heel veel moeders niet op een roze wolk zitten na de bevalling. Dat gevoel wilde ik delen met andere moeders. Als ik me al zo eenzaam en geïsoleerd had gevoeld, zouden er vast nog veel meer moeders zo thuis zitten met hun kersverse baby. Ik besloot toen een blog te schrijven over mijn postnatale depressie, zodat die mama’s die ook niet op een roze wolk zaten, zich ook wat minder alleen zouden voelen. Deze blog ging vervolgens viral en voor ik het wist, stond hij op Me To We, in de Flair en kreeg ik ongelofelijk veel reacties. Tot op de dag van vandaag ben ik intens dankbaar dat ik deze stap toendertijd heb durven nemen. Dit is hoe het ooit allemaal is begonnen. En hoe daarna het pad naar mijn werk met moeders zonder roze wolk, zich langzaam maar gestaag ontvouwde. Ik ben dankbaar voor het werk dat ik vandaag de dag als therapeut mag doen en voor het feit dat ik ook dit weer met andere moeders en vaders kan delen. Hieronder staat mijn allereerste blog. Ik kan niet geloven dat dit alweer bijna vijf jaar geleden is:
Zal ik het doen of niet?
Hoe lang ik wel niet heb nagedacht over deze blog. Moet ik hem wel schrijven, of toch maar niet? Uiteindelijk heb ik besloten om hem toch te schrijven. Misschien help ik er één nieuwbakken moeder mee, die het net als ik, ook niet uit durft te spreken. Al help ik er maar eentje.
Ik had nooit gedacht dat het zover zou komen, dat ik er zo doorheen zou zitten. Dat ik mezelf zo kwijt zou raken, zoals is gebeurd. Toen mijn o zo geliefde oma overleed toen ik 22 weken zwanger was, dacht ik natuurlijk na over de gevolgen. Ik was bang dat ik me super verdrietig zou blijven voelen, ik heb zelfs de term postnatale depressie in de mond genomen ruim voor de bevalling. Is het self fulfilling prophecy? Of is het gewoon domme pech? Of beiden? Ik weet het niet en zal het waarschijnlijk ook nooit weten. Maar het feit is, ik heb een postnatale depressie. Het hardop zeggen blijft moeilijk en nu ik deze woorden zwart op wit lees op mijn scherm, krijg ik meteen weer een brok in mijn keel.
Mijn Livia, mijn schattige, ons schattige meisje. Het aller ALLER mooiste wat me ooit is overkomen. Ze vervult me met liefde en een uitzinnig gevoel van geluk en vreugde als ze naar me kijkt. Laat staan als ze naar me lacht, dan breekt de hemel open en hoor ik de engelen zingen.
Wat een hel
Alles daarbuiten was zwart. Pikzwart. Urenlange janksessies, een mega lijst met onzekerheden, angst om haar pijn te doen, de opsomming was eindeloos. Ik heb het ontkend, weggestopt, weggelachen. De mensen die mij goed kennen, weten hoe goed ik laatstgenoemde kan. Hoe meer grappen, hoe meer je in mijn geval moet gaan uitkijken. En toen ineens viel het doek. De comédienne was uitgespeeld. Ik kon niet meer.
Dan begint het pas, nadat ik had toegegeven dat het eigenlijk helemaal niet zo goed met me gaat. Ik voel me helemaal niet blij en zit al helemaal niet op een roze wolk. Maar zo hoort dat toch? Je hoort blij en dankbaar te zijn als je mama bent geworden. Je mag niet klagen of jammeren dat het zo zwaar is. Maar dat is het verdorie wel! Hartstikke zwaar! De hormonen die van mij een raging bitch maakten, het slaapgebrek en dan nog iedereen die van alles van je wil de hele dag. Soms trok ik de slaapkamerdeur dicht en zei:” Ik ben er even niet.” Telefoon in de hoek van de kamer gegooid, oordoppen in en slapen. Ik wilde niet voelen wat ik daadwerkelijk voelde. Want dat was nogal zwartgallig, kan ik je vertellen.
Het gemis van mijn oma, deed daar nog een enorme schep bovenop en uiteindelijk verzoop ik. Ik trappelde zo hard ik kon, maar ik verzoop langzaamaan. Mensen bereiden je hier niet op voor. Want geloof het of niet, ondanks de boeken die erover zijn geschreven, heerst er een enorm taboe op dit onderwerp. Terwijl, toen ik het eenmaal out in the open had gegooid, zoveel vrouwen hier last van blijken te hebben! Er zijn zelfs praatgroepen voor nieuwbakken mama’s met een depressie.
Dankbaar voor mijn inner circle
Dankbaar: ben ik. Enorm gezegend met zo’n lieve en makkelijke baby: ben ik. Gelukkig: als ik naar haar kijk. Nu de rest nog. Er zijn dagen geweest, dat ik het niet meer zag zitten en de handdoek in de ring wilde gooien. Niet verder kunnen kijken dan het uur daarna. Godzijdank waren daar mijn lieve, liefste man en mijn lieve vriendinnen die me op de been hielden. Die er alles aan deden en doen om me er weer boven op te helpen. Je komt op een kruispunt in je leven waarop duidelijk wordt wie je ware vrienden zijn en van welke je afscheid moet nemen. De mensen die het hardst riepen, voor ik was bevallen: ”Ik kom je helpen hoor, ik kom oppassen, boodschappen doen, etc.” Zij waren in geen velden of wegen te bekennen. Maar mijn inner circle, de mensen die het ook niet nodig hebben om het zo hard te roepen, die waren er onvoorwaardelijk. Die doen dat gewoon zonder poespas of bombarie. Die komen aan met bakjes nasi, komen oppassen als je naar therapie moet, doen boodschappen voor je en hangen uren met je aan de telefoon terwijl jij alleen maar kan janken. Makkelijk ben ik nu niet en soms ook niet zo aardig. Ik wil me niet achter mijn depressie verschuilen, maar het is wat het is.
Duizendmaal dank voor mijn schatten die me nu zo steunen. Jullie hebben geen idee hoe blij en dankbaar ik ben dat ik omringd wordt door zoveel liefde. Ik kom er wel, maar lang niet zo snel als ik zou willen. Nu ik weet dat ik niet alleen sta hierin en het durf te uiten, voel ik me bevrijd en niet langer eenzaam zittend op het eiland van ellende. De toekomst lonkt, one babystep at the time.
Confronterend
Het blijft gek om dit terug te lezen, Wetende wat er daarna allemaal is gebeurd. Alle positieve en mooie momenten die ik heb mogen meemaken als therapeut en auteur. Inmiddels heb ik mijn eigen praktijk aan huis en help ik talloze moeders die na de bevalling niet op een roze wolk zitten. Ook kom ik bij de moeders thuis om hen te helpen in deze moeilijke situatie. Dit is hoe het ooit begon en het maakt me enorm trots om dit terug te lezen.
TILDA
