Voordat ik moeder werd was ik een onwijs fit persoon. Echt zo een die 5x per week in de sportschool stond. Die altijd ernstig goed lette op wat ze at. Er mochten niet teveel suikers inzitten. Geen verzadigde vetten, geen E-nummers (of in ieder geval niet teveel) en het moest hoog in eiwitten zijn en ik besloot 4 jaar geleden te stoppen met het eten van vlees en mijn eiwitten uit plantaardige bronnen te halen.
Mijn leven stond in het teken van fit zijn en oh dat voelde ik mij ook. Ik had een paar goede vriendinnen die met mij mee deden en zo gingen we de lessen van Les mills af. Bodypump, Grit en indoor cycling kwamen aan bod. Soms zelfs een marathon, eerst spinning en dan door naar bodypump om vervolgens af te sluiten met bodybalance.
Was ik blij met mijn figuur? Jawel hoor, maar het kon gewoon altijd beter. Was het extreem? Nee, vond ik niet en zo zie ik het nu nog steeds niet. Ik voelde me er heel goed onder en alles was gewoon in balans. Natuurlijk ging er ook wel eens een ijsje in of een lekker wijntje, maar gewoon met mate. Ergens vond ik het ook gewoon zonde voor mijn lijf, om het te voeden met lege koolhydraten en suikers waar mijn lichaam niks aan had.
En toen raakte ik zwanger. Iets wat we niet helemaal hadden gepland. Ik was wel in de zomer gestopt met de pil, maar meer omdat ik die hormonen niet meer wilde slikken. Ook weer vanuit gezondheidsoverwegingen. Echter hebben we natuurlijk wel besloten dat het risico wel groter ging worden, ook al doe je ´voorzichtig´ en natuurlijk zou het welkom zijn, maar we hadden niet besloten om ervoor te gaan. In februari raakte ik zwanger en toen veranderde alles. Het lukte mij niet meer om te blijven sporten, ik merkte dat ik last kreeg van mijn lichaam en ik vond dat ik natuurlijk wel naar mijn lijf moest luisteren. Ik voelde mij gezegend met het feit dat ik niet 12 of meer weken boven het toilet hing. Ik was totaal niet misselijk. Juist het tegenovergestelde. Ik kon hardcore eten en wel de meest slechtste dingen, dus de kilo´s vlogen eraan en daar volgde het grootste struikelblok… De irritatie en de grote verbazing, hoe makkelijk mensen uit je omgeving of zelfs gewoon wildvreemde daar iets over te zeggen hadden. Ik was eigenlijk best oke eronder, ik voelde mij niet heel rot over het feit dat ik dikker werd en misschien wel wat dikker dan men van mij verwacht zou hebben, maar de reacties gaan je toch doen twijfelen. Wat mij nog het meest verbaasde was, hoe makkelijk mensen tegen een zwangere vrouw iets zeggen over het groeiende lichaam, alsof het in eens een vrijbrief is om wat te mogen zeggen. Terwijl het juist om een lijf gaat wat extreme veranderingen doorgaat, wat vol staat van de hormonen en weet jij veel hoe die hormonen staan!
Tijdens een lunch in de stad kwam er gerust iemand op mij af om mij te vertellen dat ik wel flink op knappen stond… (alsof ik dat zelf niet door heb en nee, ik was 30 weken, die kleine kwam nog lang niet). Ohhhh weet je zeker dat het geen tweeling is? (ehh nee, heb inmiddels al wat echo´s achter de rug, het is er echt 1 en ja, ik ben gewoon dik. Mijn kind heeft gewoon de ruimte). Alsjeblieft mensen! Wees een beetje voorzichtig met je woorden. Als er een fors iemand langs komt lopen, ga je er toch ook niet heen om het eens over haar of zijn lijf te hebben. Waarom dan wel bij een zwangere hormonale vrouw?
Inmiddels ben ik zwanger van de 2e en mijn lijf groeit nu weer een stukje harder dan bij de eerste. Ik was na de geboorte van de eerste gelukkig vrij vlot 20 kilo kwijt, maar die laatste 5 is mij nooit gelukt. Gewoon, omdat ik het mijzelf niet gunde om tijd vrij te maken voor het sporten en dat was helemaal oke (mombrain).
Hoe het nu verder zal gaan qua kilo´s weet ik niet en is niet iets waar ik mij zorgen om maak. Ik voel mij gezond en het streven is dat ik mijn kindje voldragen en gezond de wereld in kan brengen, want mijn lijf, mijn moederlijf is sterk. Ze kan dit, ze weet wat ze nodig heeft en ik probeer naar haar te luisteren. Zullen we allemaal een beetje voorzichter zijn met de uitspraken naar een zwangere en gewoon het mooie lijf loven om wat voor een dijk van een prestatie ze neerzet?
TESSA
Whahaha oh zo herkenbaar. Ik groei ook altijd enorm snel. Met 10 weken zwanger moet ik het echt vertellen, anders maakt iedereen al een opmerking. Met 20 weken komen de vragen al, nou jij hoeft niet zo lang meer he? Uh, ik zit op de helft. Oh dan krijg je er vast 2. Uh, neeeeee dat is inmiddels wel duidelijk. Ik had het gevoel dat ik me continue moest verdedigen: ik ben klein, geen ruimte, groot kind, veel vruchtwater, mijn zussen zien er precies zo uit als ze zwanger zijn, zit in de familie. Heel irritant, zeker als je die vragen meerdere keren per dag krijgt. En sowieso, waar bemoeit iedereen zich mee?! Inmiddels 3 maanden geleden bevallen en nog 4 kg te gaan. Prima toch! Ik kijk in ieder geval wel uit, wat ik tegen zwangere vrouwen zeg. Want wat is het irritant al die zinloze opmerkingen 😂