Allereerst wil ik graag even kwijt hoe super leuk ik het vind om te schrijven voor Kids en Kurken. Natuurlijk heb ik al onwijs veel mooie, grappige maar ook verdrietige blogs voorbij zien komen en zeker ook heb ik af en toe een traan gelaten. Nu is het mijn beurt om jullie virtueel mee te nemen naar het jaar 2017.
Het jaar waarin wij eind februari onze auto vollaadden en vertrokken naar ons nieuwe leven in midden Zweden. De prachtige natuur, werkelijk in alle rust kunnen leven en genieten van al het moois. Het idee was om te gaan werken in de toeristische sector, outdooractiviteiten aan te bieden zoals paintball in het bos. In mei dat jaar ontdekte ik dat ik zwanger was van ons eerste kindje. Zwanger? We zijn amper gesetteld, hebben geen vast inkomen, wonen in een huisje dat het net niet is en als klap op de vuurpijl spraken we nog maar amper de Zweedse taal. Ik maakte snel een afspraak bij de verloskundige. De echo moest echter wachten tot 12 weken. Een positieve test betekent zwanger en hier is het niet gebruikelijk dit nog eens te bevestigen middels een echo. De spannende weken gingen voorbij en in juni mochten we naar het ziekenhuis, op een uur rijden, voor de echo. Alles zag er perfect uit en de volgende echo werd gepland met 19 weken, in augustus. Nu werd het termijn bepaald. 28 December werd de uitgerekende datum en we zouden een dochter krijgen!
Wederom volgden spannende tijden. We woonden nog maar zo kort in Zweden en het nieuws dat je zwanger bent, de echo’s, babykleertjes shoppen, zou je toch liever persoonlijk willen delen met familie en vrienden. Dat ging dus even anders en dat was af en toe wel eens lastig. Mijn zwangerschap verliep zonder problemen. Ik wandelde tot aan m’n bevalling nog wel 5 tot 10 kilometer met onze twee Siberische husky’s. Mijn moeder had gepland om de weken rond mijn bevalling zes weken naar Zweden te komen. In de tussentijd verhuisden we naar een leuker huisje met twee slaapkamers dat bovenal warmer was! Mijn man werkte bij een visslachterij en in de bosbouw en ik ben al die tijd thuis geweest.
December naderde en mijn moeder zou aankomen op 7 december, zodat ze me nog wat kon helpen in de laatste weken. Maar dat liep toch even anders… Op 4 december rond 18.00 was ik net gedoucht en ik stond de was op te hangen. Ik voelde m’n broek die ineens heel nat werd. “Nee toch? Nu al? Ik ben net de 36 weken zwangerschap gepasseerd…”, dacht ik. M’n man stond te koken en wist ineens niet meer wat voor en achter was. Ik belde het ziekenhuis op. Iedereen in Zweden bevalt in het ziekenhuis. Een thuisbevalling kennen ze niet. Net zoals kraamzorg, kennen ze ook niet. De verloskundige stelde de standaardvragen over hoe ik me voelde en of ik al weeën had. Haar oordeel was: “Nou eet nog maar lekker wat en dan rijden jullie daarna deze kant op”. Ok. Dat deden we, ondertussen zorgden we voor een oppas voor de honden. Nou, daar reden we, in de sneeuw, een uur lang naar het ziekenhuis wat wel een eeuwigheid leek te duren. De hele nacht was erg intens, buiten dat het oncomfortabel was en pijnlijk, voelde ik me vooral erg moe. Ik was al wakker vanaf 6.00. Ik was naar mijn Zweedse les geweest en dezelfde avond moest ik gaan bevallen. Dit duurde tot de volgende ochtend 10.00 waar onze Elin en ik uiteindelijk wat hulp kregen van de vacuüm. Met een gewicht van 3025 gram en 48 centimeter hadden we een super gezond klein meisje! Wij bleven nog een week in het ziekenhuis, omdat Elin erg last had van geelzucht waarvoor ze twee keer moest ‘zonnen’. Helaas kon mijn moeder niet bij het moment zijn, maar wie had dat ook gedacht: ruim drie weken te vroeg!
De volgende keer vertel ik over haar eerste jaar in Zweden.
TESSA
