In 2015 was ik zwanger na 6 miskramen in 8 jaar. Het was raak bij de derde IUI. In 2016 heetten wij onze eerste prachtige zoon welkom. Wat een wonder!!
2018
Het kriebelde en we gingen voor nog eens zes rondes IUI. Ronde 2 was het raak, maar helaas verloren wij met 6 weken voor de zevende keer ons kindje. In september 2018 was het genoeg. We stopten. Onze zoon was het mooiste wonder. We zagen verder wel hoe het leven zou verlopen.
2019
Het was Koningsdag, één dag voor de verjaardag van onze zoon. Alles wat we aan babyspulletjes in huis hadden, ging mee naar de koningsmarkt en stom toevallig verkocht ik ook alles. “Zo, dat sluiten we af met een leuk zakcentje”, dacht ik.
Juni 2019
Het was 17 juni. Ik werd wakker. Het was een “spannende” dag, want ik zou me samen met mijn vriendin laten piercen, maar jeetje wat was ik misselijk! Ik rekende gauw in mijn hoofd. “Oh, dit klopt wel! Nog twee dagen en dan moet ik ongesteld worden”. Ik draaide me nog eens om, maar ineens kwam het besef: ik was zwanger. Ik vloog nog net niet de trap af. Ik trok de la open en pakte de laatste test die er toevallig nog lag. “Ach, ik ben gek! Het is heus niks!“. Ik staarde naar de test en zag in eerste instantie inderdaad niets. “Zie je wel! Er is niets aan de hand.“ Een paar tellen later keek ik nog eens. “Wait what?! Is dat een tweede streepje?!”, fluisterde ik. “Hoe dan?”. Ik staarde naar de test. “Schat, ik ben zwanger”, riep ik ontdaan vanaf de wc. Manlief reageerde met: “R*t op! Dat kan helemaal niet!“. Toch wel, want we zagen allebei twee strepen. De dagen die volgden waren doodeng en elk krampje deed me denken aan vorig jaar toen het mis ging. Ik denk dat ik wel 30 of meer testen had gedaan.
De weken leken voorbij te kruipen en met 6 weken en 4 dagen mochten we eindelijk naar de gynaecoloog. We hadden veel met haar meegemaakt, dus ze ontving ons op een bijzondere manier. “We praten kort”, zei ze, “en dan gaan we snel kijken, want ook ik ben erg verbaasd!”. We hadden 2% op een spontane zwangerschap en dat was natuurlijk echt een kleine kans.
Toen ze het echo apparaat op mijn buik zette, maakte ik mezelf al helemaal gek. Ik “zag” niets en ik wist zeker dat het foute boel was. “We gaan zometeen vast weer met verdriet naar huis”, dacht ik. En ineens daar zag ik een flikkerlichtje en kwamen bevestigende woorden van de gynaecoloog: “Kijk eens! Alles is goed”. De meeste zwangeren zouden gerustgesteld zijn en zouden beginnen met genieten. Uhm, ik niet hoor. Bij ieder krampje, druppeltje, pijntje of “minder” wordend kwaaltje werd ik gek. Ik werd banger en banger en ik kreeg echo na echo, maar onze kriel deed het perfect. Iedereen bleef zeggen dat het echt wel goed zat. Ik geloofde het zodra ik kriel had gezien of gehoord weer voor een paar dagen en daarna kwam ineens weer die angst om de hoek kijken.
15 weken en 5 dagen
Het was tijd voor een pretecho! Whoohoe! Het was zo ver! We gingen eindelijk te horen krijgen welk geslacht onze kindje had. Daar kwamen de woorden: “Het is een meisje!” Wat een bijzonder gevoel, maar ook meteen weer kreeg ik angst. Nu konden we niet onze baby verliezen, maar ons meisje. Dit maakte het ineens zo echt!
Met 18 weken belandde ik met harde buiken en weeën in het ziekenhuis. Ik kreeg drie pillen en mocht de volgende dag naar huis. De angst om ons meisje te verliezen, bleef zo intens groot. Genieten. Het was niet zomaar even iets. De angst overheerste zo erg. Iedere week vanaf de opname lag ik op de verlosafdeling met harde buiken en weeën. De ene arts zei: “Ja, sommige vrouwen hebben nou eenmaal meer last hiervan”, de andere bleef me op het hart drukken om te bellen als ik het niet vertrouwde. Dat bleef ik ook doen, want de krampen deden niets, maar dat was nog geen garantie dat ze dat niet zouden gaan doen. Ik kon van buiten niet mijn baarmoedermond in de gaten houden.
Van elk heerlijke harde schop, schuif of draai kon ik wel intens genieten. Ik was blij als onze zoon weer een druk momentje had. Beweging, en kriebelen was gelukkig dagelijkse kost. Mensen vroegen weleens of ik die angsten ook zo erg had bij mijn eerste kindje. En dat ben ik om eerlijk te zijn een beetje vergeten. Natuurlijk waren er angsten, maar of ze ook zo heftig waren als nu?! I don’t know. Ik merk wel dat alles anders gaat bij nummer twee in vergelijking met het eerste kindje. Ik doe minder snel inkopen bijvoorbeeld. Alleen de grote dingen staan al zoals haar bedje en box. We doen heerlijk rustig aan!
LUSANNE
