Oke, mijn man heeft het nooit onder stoelen of banken geschoven dat hij het gaaf zou vinden om ooit in het buitenland te werken en wonen. In maart kwam hij dan ook helemaal enthousiast terug van een weekje werken in Amerika met de mededeling dat hij daar wel heel graag naar toe zou gaan. We waren al op een woningsite aan het kijken of we misschien ergens anders wilden gaan wonen, waar het net iets ruimer zou zijn voor ons gezinnetje en we hadden zelfs al een keer een bod gedaan op een huis. Dat we uiteindelijk ons hele hebbenenhouwen hebben laten inpakken en hebben verscheept naar het land waar alles GROOT is, had ik nooit verwacht.
Samen hadden we het er regelmatig over, want toen Freek uiteindelijk was aangenomen moest er veel geregeld worden. Het was een groot avontuur en niet iets kleins wat er stond te gebeuren. We moesten het ook gaan vertellen aan de kinderen.
Daar zitten we dan met de potten en pannen nog op tafel van het avondeten, want wat is een goede manier of tijdstip om het te vertellen? “Lieverds, papa heeft een andere baan gevonden, maar daarvoor gaan we verhuizen naar Amerika. We gaan samen op avontuur, wonen, werken en naar school in een heel groot land ver weg van hier”. Waarop Marlo (5) in huilen uitbarstte, want dan gaat hij van school af en gaat hij al zijn vriendjes en vriendinnetjes missen. Daarna staat hij op en loopt naar de wereldbol die op het dressoir staat en vraagt om dan aan te wijzen waar we naar toe gaan. Als we aanwijzen dat we naar Albuquerque gaan in de staat New Mexico wil hij weten hoe lang we moeten rijden. Waarop Nolan (3) zegt: “Nee, dan moeten we met het vliegtuig!” En daar heeft hij natuurlijk helemaal gelijk in. Aangezien het de eerste keer is dat de jongens gaan vliegen en ze nogal gek zijn van vliegtuigen is dat vooral iets waar ze naar uitkijken. Het nieuws zakt bij de jongens en ze leven er steeds meer naar toe. Ik laat ze via socials zien wat er in de buurt allemaal te doen is. We moeten een hoop regelen, waarbij de jongens ook regelmatig mee moeten. Gelukkig werkt de school mee aan ons avontuur en kan ik Marlo af en toe meenemen om hun paspoorten te laten maken.
De eerste week van de zomervakantie gaan mijn man en ik samen naar Amerika om op zoek te gaan naar een huis. We hebben veel geluk, omdat een collega van mijn man een huis aan het opknappen is. De woningmarkt is hier net zo snel als in Nederland a la 2019. Hij wil het graag aan ons verhuren en wij willen het graag huren. Als we het huis binnen lopen, ben ik gelijk verkocht. Hier kan ik me wel thuis gaan voelen. Alles is vernieuwd, badkamers, keuken en er ligt zelfs laminaat op de grond in plaats van vloerbedekking, wat voor mijn man met astma wel heel erg fijn is. Ja, het ziet eruit als een echt Amerikaans huis in een mooie buurt. Living the american dream! We vragen of we in die week nog een keer terug mogen komen, zodat we voor de kinderen een filmpje en foto’s van het huis kunnen maken. Zo kunnen we ze een beetje voorbereiden op het nieuwe huis en dat doen we ook met de scholen voor de jongens. Als ze thuis kijken naar het filmpje kiezen ze allebei een kamer uit, wat dan dus ook gelijk geregeld is. Intussen krijgt Marlo thuis wat Engelse les aangeboden, zodat hij op school in ieder geval kan vragen waar de wc is. Hij vindt het super leuk met de juf en wil graag leren en concentreert zich goed. Maar dan nadert het afscheid nemen van familie, vrienden en bekenden. Beide jongens vinden dit toch een stuk minder. Terwijl ze normaal erg van knuffelen houden, wil Marlo mensen geen gedag zeggen, wat voor ons aangeeft dat hij toch wel moeite heeft om weg te gaan. Nolan vindt het ook niet erg fijn, maar geniet van de aandacht die hij krijgt de laatste dagen. En dan vertrekken we eind juli naar Amerika, naar ons nieuwe huis in Rio Rancho (een dorp naast Albuquerque). Naar ons nieuwe leven 8500 kilometer verderop
ESTHER
