Daar zit ik dan… Te staren naar een beeldscherm. Waar ga ik beginnen? Nog nooit eerder was ik van plan mijn verhaal zo gedetailleerd te vertellen. Laten we starten bij het begin.
April 2018
Manlief en ik, inmiddels bijna 10 jaar samen, zijn getrouwd en twee kinderen verder. Een huwelijk dat zo ongeveer op z’n gat lag. Ik zat al een tijdje niet lekker in mijn vel, hij zag dit niet. In mijn hoofd was ik eigenlijk al weg bij hem. Ik straalde niet meer, was niet meer gezellig, leuk, vriendelijk of überhaupt mezelf.
Mei 2018
Ik ging het gesprek aan met mijn man. “Schat, ik voel het niet meer. We moeten hier écht aan werken, anders gaan we het niet redden”. Allebei stuk door mijn woorden, allebei wilden we vechten, moesten we vechten voor alles wat we hadden. Net een nieuw huis gekocht, twee prachtige meiden en een doldwaze hond. “Wil ik dit echt kwijt? Ben ik beter af zonder hem, of ga ik vechten voor wat me waard is?”
En toen ineens, ik werd wakker, misselijk en zere borsten… “Het zal toch niet? Nee dat kan niet!” Ik zette m’n kind af op school en racete als een malle naar de supermarkt. Twee testen voor vijf euro, ja die zijn goed. Naar huis. Ik trok m’n broek van mijn kont en plaste in een potje. Drie druppels… Vijf minuten. Shit wat was dit killing zeg! Ja hoor, daar kwam dat ene streepje. FACK, SHIT, twee streepjes! Twee… Twee, dat betekende dus dat er een leven in mij groeide. Een leven waar ik altijd naar verlangen had: drie kindjes, dit maakte mijn gezin compleet. Maar nu, in deze situatie? Ik wilde dit niet. Tranen stroomden over mijn wangen. Een kind, nu in deze situatie… Hoe ga ik alleen drie kinderen opvoeden?! Met lood in mijn schoenen moest ik nog aan het werk. Mijn collega keek me aan, ze zag het. “Gaat het Lies?” Ik barste in tranen uit en vertelde wat er aan de hand was. Zij huilde met mij mee. “Je kunt dit Lies, je bent zo klaar met werken en dan ga je naar huis en je vertelt het je man. Jullie komen hier uit”.
18:00 Uur. Ik was klaar met werken. Met heel veel tegenzin liep ik naar huis. Ik kwam binnen, pakte de test en ging tegenover mijn man aan tafel zitten. Ik schoof de test naar hem toe. Hij keek naar de test en zijn eerste reactie was eigenlijk net zo kut als de mijne. “JEZUS HOE DAN?!”. Ik werd zo boos door zijn reactie en liep weg. Ik was gaan lopen. Kilometers, muziek op mijn oren en met tranen over mijn wangen. Na twee uur kwam ik thuis. Hij keek mij aan en ik hem. Hij pakte me vast en ik barstte weer in tranen uit. We besloten er samen voor te gaan. Waar er vier konden eten, kon er best eentje bij.
Een week later, 17 mei 2018
Ik stond onder de douche en voelde een steek in mijn buik. Ik keek naar beneden en zag het bloed langs mijn benen stromen. Ik raakte in paniek en riep mijn man. Ook hij raakte in paniek. We wisten allebei hoe laat het was. Dit kon niet goed zijn! Ik belde de verloskundige op en eigenlijk werd ik een beetje afgewimpeld met: “Het was nog te vroeg om uberhaupt iets te kunnen zien, dus wacht maar even af”. Geen echo, geen controle, helemaal niets.
Op een donderdag ben ik gaan stappen. Ik was niet meer zwanger dus zoop mezelf helemaal klem. Even de pijn en verdriet vergeten. De pijn in mijn borsten nam niet af. De dag na het feesten besloot ik er toch een test tegen aan te gooien. Eén donkere streep. He?! Ik belde de verloskundige op en ze wilde een afspraak met mij maken. Op dat moment zou ik dus zo’n zes weken zwanger zijn. Dit betekende dat we een kloppend hartje zouden kunnen zien. Daar zat ik dan, bij de verloskundige. ‘We gaan een inwendige echo maken mevrouw, dan hebben we het beste beeld’. Broek uit, benen wijd, hop dat ding m’n kijkdoos in. ‘Ik zie iets zitten!’, dacht ik nog bij mezelf. ‘Ik zie wat zitten’, herhaalde de verloskundige, ‘maar helaas geen goede zwangerschap. Wat je hier ziet zijn resten van je zwangerschap. Je hebt inderdaad een miskraam gehad en je lichaam zou dit nog moeten afstoten”. Ze wilde dat ik twee keer bloed zou laten prikken, om te kijken of mijn HCG zou afnemen. Verdrietig ging ik naar huis. Net gewend aan het feit dat we een kindje kregen en nu waren we het al verloren. Wat een verdriet. Ik was er kapot van en manlief ook. Maar we hadden de kracht gevonden om samen te vechten, dus ook hier kwamen we wel bovenop.
Een week later
De uitslag van de bloedtest was binnen. Het HCG was gestegen. Dat betekende dat ik nog steeds zwanger was! “He? Eerst ben ik zwanger, dan heb ik een miskraam gehad en dan ben ik alsnog zwanger?” Ik kon de volgende dag terecht bij de gyneacoloog.
Vrijdag 25 mei
Ik zat in de wachtkamer. Het zweet zat tussen al m’n plooien. Dit was zo spannend. Ik werd naar binnen geroepen en meneer opende mijn dossier. “Ik zie dat je HCG stijgt, maar er geen intacte zwangerschap is gezien de laatste keer. Laten we kijken of het vruchtje misschien toch gegroeid is en de echo de vorige keer te vroeg gemaakt is”. Hop weer mijn broek uit, weer de benen wijd en weer dat ding mijn fluit in. ‘Ik zie inderdaad wat in uw baarmoeder zitten, maar helaas geen kloppend hartje mevrouw. Misschien is het nog te vroeg en moet het nog verder groeien.’ De gynaecoloog keek me aan. ’Nou, dat lijkt me stug, aangezien ik al minstens zeven weken zou moeten zijn. Wel heb ik al een paar dagen een steek hier rechts’, antwoordde ik. De gyneacoloog draaide het echo apparaat een beetje en deed net alsof hij in een pan soep aan het roeren was. Hop, dat ding ging nog verder naar binnen. En daar zat iets. ‘Ik zie iets op jouw eierstok zitten. Dit zou kunnen duiden op een buitenbaarmoederlijke zwangerschap, maar het kan ook een cyste zijn. Dit gaat vaak gepaard met een beginnende zwangerschap en lost zichzelf meestal gewoon op naar mate het kindje in je baarmoeder groeit”. Ik voelde al dat dit verhaal niet klopte. Ik zou een kloppend hartje moeten hebben op dit termijn. Niet iets wat onmeetbaar was en nog moest groeien. Ik vroeg hem of het mogelijk was dat er bijvoorbeeld één vruchtje op mijn eierstok zou zitten en één in mijn baarmoeder. ‘Nou mevrouw, een dubbele zwangerschap met één op de eierstok en één in de baarmoeder is echt zo uitzonderlijk, daar zou ik niet van uit gaan. We gaan er van uit dat het een cyste is en kijken maandag nog een keer. De cyste zou dan kleiner moeten zijn en het vruchtje in je baarmoeder groter.” Raar verhaal, maar goed het zal wel. Ik ging naar huis en zou af moeten wachten tot maandag.
Zaterdag 26 mei
Zoals elke zaterdag zat ik op de voetbal. Mijn man voetbalde bij het eerste team en ze hadden een belangrijke wedstrijd. Het was de laatste wedstrijd van het seizoen en ze konden de nacompetitie halen om te promoveren. En ja hoor, dit haalden ze. Feest! Maar ik voelde me steeds slechter worden. Ik werd bleek, draaierig en kreeg enorme pijn aan mijn buik. Manlief kwam uit de kleedkamer en bestelde een drankje. Ik liep naar beneden. ‘Schat, we gaan’. Vragend keek hij me aan. ‘Ben je wel goed? Het is feest en jij wilt gaan?’ Ik keek hem aan. ‘Ik meen het! We moeten gaan’. Hij zag de ernst in mijn ogen en we stapten de auto in. In de auto werd ik steeds bleker en hij belde het ziekenhuis. Ik vertelde mijn verhaal en we moesten meteen komen. Hij zette mij af in het ziekenhuis en bracht de meiden gauw naar de buren. In de tussentijd kreeg ik een echo. ‘Ik zie nog steeds geen kloppend hartje mevrouw. Dit zijn echt resten. Dit is echt een miskraam geweest.’ Weer HCG prikken en na een uur kwam de uitslag. Mijn man was inmiddels binnen en we kregen te horen dat mijn HCG weer gestegen was. ‘We gaan u opereren mevrouw, nu! Ik weet niet wat ik aan ga treffen. Het kan zijn dat uw eierstok verwijderd moet worden, deels of helemaal’. Met tranen in mijn ogen maakte ik me klaar voor de operatie. Ik werd het ziekenhuis doorgereden en geen moment liet mijn man mijn hand los. Bij de deur namen we afscheid.
Na een paar uurtjes werd ik wakker, op de intensive care. De gynaecoloog kwam bij me. ‘Alles is goed gegaan mevrouw. We hebben het plekje verwijderd van uw eierstok en alles verder kunnen behouden. We hebben wel nog moeten curriteren, aangezien er nog flink wat resten in uw baarmoeder zat.’ Het was toch een dubbele zwangerschap, zie je wel! De volgende dag werd ik wakker. Met een buik zó groot door al het gas wat ze er in hadden gedaan om ruimte te maken tijdens de operatie. Dit moest vanzelf oplossen. Ik keek in de spiegel en brak. Ik was twee kindjes verloren en mijn buik lijkt wel 20 weken zwanger. Wat een rollercoaster. Ongepland zwanger door de pil. Toen een miskraam, toen bleek ik toch zwanger, toen bleek het een buitenbaarmoederlijke zwangerschap te zijn en ineens waren het er twee?! Hoe kom ik hier boven op?
ELIZABETH
