De wekker gaat. Het is 6:00 en iedereen is in diepe rust. Ik maak mijn oudste dochter wakker en trek samen met haar het gloednieuwe uniform aan, waar haar naam in staat geborduurd. Ze ziet er zo schattig uit in haar witte blouse, grijs jurkje, hoge witte kniekousen en haar nette zwarte schoenen! We eten even snel wat bij het hotel en bestellen een Uber. We stappen in de auto en ik heb een zenuwachtig meisje naast mij die mijn arm knuffelt met de ene arm en haar eigen vertrouwde knuffel in haar andere arm vasthoudt. In alle vroegte vertrekken we naar ons nieuwe appartement in Mexico waar we twee jaar gaan wonen, maar we krijgen de sleutel pas een paar dagen later. Ze is bijna zes jaar en ze gaat alleen met een schoolbus naar school! Ze kent nog geen andere kinderen, spreekt nog zeer beperkt Engels (ze gaat naar een Britse internationale school), maar stoer stapt ze de bus in. Wat ben ik trots op ons meisje! Het voelt gek haar aan totaal onbekende mensen mee te geven in een land dat niet bekend staat om de veiligheid. Maar goed, als het echt niet veilig zou zijn, zouden er niet zo veel schoolbussen hier rondrijden, bedenk ik mij maar. We moeten verzamelen op het kruispunt aan het einde van de straat, want er gaan zo veel kinderen uit het appartementencomplex naar dezelfde school dat we een soort ‘privebus’ hebben. De andere ouders bij de bus kennen elkaar al allemaal, want er wordt druk gegroet en bijgepraat. Daar vertrekt ze….. Zwaaiend en handkussen blazend zie ik de bus de hoek om gaan. Ik vind het best spannend om haar zo in die grote, gele bus te zien vertrekken naar haar nieuwe school.
Ik ga weer terug naar het hotel en breng de dag door met mijn jongste dochter van drie jaar, terwijl mijn vriend aan het werk is. We zwemmen wat, lezen boekjes, halen nog de laatste spullen die we nodig hebben en moeten op tijd weer naar ons appartement om de oudste weer van de bus te halen. Ruim op tijd ben ik bij ons appartementencomplex (ik wilde er zeker van zijn dat ik er zou zijn als ze voor het eerst weer terug zou komen) en ga op tijd naar dezelfde plek waar ik haar vanmorgen heb uitgezwaaid aan het einde van de straat. Ze zou om 14.40 aankomen, maar om 14:40 staat er nog geen enkele ouder op deze plek. “Hmmm… Vreemd”, denk ik nog. Om 14:50 is er nog geen ouder en geen bus. Ik begin me enigszins zorgen te maken. Ik probeer rustig te bedenken wat ik nu kan doen. Mijn telefoon heeft nog geen beltegoed, ik spreek nog zeer beperkt Spaans en ik ken verder niemand hier in de buurt. Het is inmiddels 15:00 en ik durf niet goed van mijn plek te gaan, bang dat ik mijn dochter zal missen als ze terug komt. Vlakbij is een soort pleintje met een fontein en er zitten wat jonge mensen te ontspannen. Ik vraag (met lichte paniek in mijn stem) of ze Engels spreken. Dat doen ze gelukkig en ik leg de situatie uit. Ik vraag of ik een telefoon mag gebruiken om een ander Nederlands gezin te bellen die ik heb ontmoet op school toen we de uniformen op gingen halen (gelukkig hadden we telefoonnummers uitgewisseld). Tot mijn oplichting krijg ik de vader aan de telefoon en die vertelt dat ze wel vaker wat later zijn. Het verkeer in Mexico is niet altijd even voorspelbaar. Ondertussen begint mijn dochter het lange wachten wat zat te worden en dat kan ik er op dat moment even niet zo goed bij hebben. Ik maak me nu echt zorgen en voor het eerst in de twee weken dat we hier nu zijn voelt het land onveilig. Allerlei scenario’s gaan door mijn hoofd, terwijl ik uiteraard ook nog steeds goede hoop heb dat ik haar straks weer een dikke knuffel kan geven. Maar toch……Toch is er ook dat kleine beetje angst dat dit het ergste scenario in mijn leven zou kunnen worden. Er staan nog steeds geen ouders op deze plek en ik snap niet waarom. Ik controleer nogmaals de aankomsttijd en ik weet zeker dat dit de plek is waar we vanmorgen hebben gestaan. Als ik het bijna niet meer vol kan houden om 15:15 komt daar een klein wit busje aanrijden. Een vriendelijke, wat stevige Mexicaanse vrouw met een uniform aan, steekt haar hoofd uit het raampje en roept de naam van mijn dochter. Ja!!!! Dat zijn ze!! Wat een last valt er van mijn schouders af! Dat halve uur voelde als een hele dag!
Mijn kleine meisje stapt uit en vraagt: “Waar was je nou?!” We stonden heel lang voor de ingang van het appartement! Geen moment is het in mij opgekomen om daar naartoe te gaan of daar te gaan kijken. Gelukkig is ze niet heel erg overstuur en geef ik haar de dikste knuffel van de wereld! Zo blij ben ik haar te zien en ik ben trots dat ze niet totaal in paniek is geraakt toen ze mij niet gelijk zag. We gaan terug naar het hotel en hebben daar nog een ontspannen middag in het zwembad. Ik geniet er extra van dat we weer helemaal compleet zijn. Maar phoeee, dat was me het middagje wel!
IRENE
