Maandag 12 november
39+5 weken. Yes, ik had weer een controle bij de verloskundige. Die twee weken ervoor had ik alleen maar gegoogled hoe ik het snelst de bevalling kon opwekken. Van veel lopen tot veel seks (Wie heeft daar nog zin in, als je 16 kilo extra gewicht hebt?) tot ananas eten en framboosblad thee drinken. Niets hielp. Ik was er zóóó klaar mee. Vanaf week 25 zaten mijn zenuwen onder mijn grote bilspier, waardoor ik hooguit vijf minuten kon zitten zonder dat heel mijn bovenbenen begonnen te tintelen. Dus toen week 37 eindelijk aanbrak, dacht ik: “Yes, ze mag nu komen”. Maar wat ik ook probeerde, ze was zeker niet van plan om eerder te komen. Ik zei meteen tegen Aaron dat ik de verloskundige zou vragen of ze me wilde strippen. Ik las op Google dat het alleen werkt als je al een beetje ontsluiting hebt (ok, in 30% van de gevallen). Ik was er heilig van overtuigd dat ik bij die 30% zou horen. Dus toen m’n verloskundige zei dat ik al 2 centimeter ontsluiting had, was ik mega blij! Strip me maar! Zo gezegd, zo gedaan. Daarna ging ik lunchen met mijn collega’s en voelde ik van alles. Harde buiken, krampen, ik bloedde zelfs een beetje. Ik was zo excited, want het zou dan eindelijk gebeuren. Na een drukke dag kwam ik thuis bij m’n ouders en die harde buiken kwamen nog steeds niet constant. Ik dacht: “Als ik nu ga slapen, word ik ‘s nachts vast wel wakker met weeeen”. Nou, de volgende ochtend om 9 uur had ik nergens last meer van. Het strippen heeft niet geholpen. Dus ging ik maar weer vol aan de framboos blad thee. Deze thee zou helpen om de spieren van de baarmoeder te versterken. Hierdoor worden de weeën efficiënter en kan de bevalling dus vlotter en natuurlijker verlopen. Dit mag je drinken vanaf 37 weken. Ik dronk zeker twee liter op een dag. Als mijn bevalling niet vlot zou gaan, wist ik het ook niet meer.
Ik had twee verschillende verloskundige praktijken. Ik woon in Amsterdam, maar mijn ouders en vriendinnen wonen in Den Haag. De kans dat ik dus daar zou bevallen was heel groot, aangezien ik vaak bij mijn ouders sliep als Aaron aan het werk was. Het geluk had ik dus ook dat twee dagen nadat ik gestript was bij de één, ik het bij de ander nog een keer kon vragen. Op de uitgerekende dag,14 november, had ik een afspraak in Den Haag bij de verloskundige. Ook zij zag 2 a 3 centimeter ontsluiting en besloot mij te strippen. Dit kon toch niet meer fout gaan? Ze zei ook: “De kans is groot dat je morgen je kleine meid in je armen hebt”. Je raadt het al, veel gerommel – slijmprop verloren, harde buiken en krampen. Maar GEEN BABY!
Ik besloot het maar op z’n beloop te laten, niks meer te forceren en netjes te wachten tot onze meid zelf haar big entrance kwam maken. Drie dagen later lagen we ‘s avonds in bed, bij mijn ouders thuis. Ik had veel harde buiken, maar ik zocht er niks achter aangezien ik die al bijna een week lang had. Ik ben heerlijk gaan slapen met de gedachte dat ik toch nog lang niet zou gaan bevallen. De volgende ochtend werd ik wakker, inmiddels 40+4 weken. Die harde buiken kwamen om de drie minuten, hielden ongeveer een halve minuut aan. Aaron werd al helemaal zenuwachtig, maar ik stelde hem gerust: “Er is niks aan de hand, want geloof me, als je weeën hebt dan merk je dat heus wel”. Ik ging rustig een serie kijken in bed en Aaron zat naast mij te timen hoevaak ik die harde buiken had en hoelang. “Schat, een schaal van 1 op 10 hoe erg is je pijn?” Nou dat was ongeveer 4. Het was een licht pijntje. “Wordt het dan niet eens tijd dat we de verloskundige bellen?”. “Prima, maar ik zeg je, het is niks!” Dit had ik namelijk al dagen. Hij ging toch de verloskundige bellen. Ze wilde mij meteen spreken en ze vroeg hoe ik me voelde. Ik legde haar uit dat het wel anders voelde als de afgelopen dagen en dat de harde buiken wel heel constant kwamen, maar ik zeker nog wel aanspreekbaar ben. Ze zou binnen het uur langskomen zei ze. Ondertussen in dat uurtje belde ik mijn beste vriendin. Ook zij zei: “Nou jij bent écht niet aan het bevallen. Je kan gewoon nog facetimen! Dat kon ik echt niet hoor toen ik weeën had.” Zelf begon ik toch te twijfelen. De pijn werd iets scherper en ik probeerde het te verzachten door onder de douche te gaan staan. Dit heb ik gedaan tot de verloskundige kwam. Ze ging mijn ontsluiting meten en ja hoor, ik had 6 centimeter ontsluiting! Het was 15.00 uur en ik mocht naar het ziekenhuis. Ik zei tegen Aaron: “Nou als dit weeen zijn, wil ik 10 kinderen. Hoe kunnen vrouwen dit erg vinden?”, vroeg ik me af. We zitten nog geen drie minuten in de auto en ik voel de eerste ECHTE wee. Ik ging door het plafond van de auto. “WAUW. LAAT DIE 10 KINDEREN MAAR”. Vanaf dat moment is alles in een waas aan mij voorbij gegaan. De autorit duurde in mijn beleving een uur (wat in werkelijkheid 10 minuten was). Toen we aankwamen in het ziekenhuis, moesten we wachten bij de receptie tot ik gehaald werd door een zuster met een rolstoel. Die eeuwig lange gang van het Hagaziekenhuis op de Leyweg (Mensen die daar zijn bevallen, THEY KNOW!) duurde in mijn beleving ook 20 minuten. Hoe doen vrouwen dat? Zo rustig in die rolstoel blijven zitten. Ik had alleen maar stuiptrekkingen. Ik had geen enkele pauze tussen de weeën. Wat een pijn. In mijn bevallingsplan had ik gezet dat ik graag mijn weeën in bad zou willen opvangen. Ik verheugde me er dan ook op tijdens die pijn, om in bad te zitten. De zuster zei: “Ik breng je naar verloskamer 1, dan laat ik lekker een bad voor je vol lopen!” Eenmaal aangekomen in verloskamer 1, zegt ze: “Oh, ik was even vergeten dat verloskamer 1 geen bad heeft, maar je kan wel onder de douche!” Huilen wilde ik. Heb ik weer! Geen bad. Die weeën werden steeds heftiger. Ik probeerde ze op te vangen onder de douche, maar ik kon niet lekker zitten. Terug naar het bed. Ook niet. Dan de bank maar proberen. Ook niet. Ik kon niet meer! Ik wilde een ruggenprik. Deze pijn is niet te beschrijven. Ik was pas een uur bezig. De zuster zei dat we moesten wachten op de verloskundige. Ze was er nog niet. Het duurde een uurtje voordat ze binnenkwam. Ik lag ondertussen in bed, op mijn zij met mijn beide armen geklemd om het steuntje van het ziekenhuisbed. Door de pijn had ik totaal geen tijdsbesef. De verloskundige zei dat ik al 8 centimeter had en dat het te snel ging voor een ruggenprik. Ik zou het op eigen kracht moeten doen. Doordat ik een weeënstorm had, (Thanks, framboosblad thee) met buik- én rug weeën, had ik geen pauzes tussen mijn weeën. De bevalling ging wel een stuk sneller zo. De zuster raadde me aan om op mijn zij te gaan liggen, ook dit scheen de bevalling te bevorderen. Na drie uurtjes puffen, steunen en kreunen zei de verloskundige dat als ik iets voelde drukken, ik mocht persen. Door die constante pijn, had ik totaal niet door dat ik uberhaupt al persweeën had. Ik deed maar wat, hoorde ook niks meer om me heen. In die drie uur hebben ze ook mijn vliezen doorgeprikt. Dit heb ik ook niet doorgehad. Na drie persweeën vroeg ik: “Ben ik eigenlijk al aan het bevallen?” De verloskundige zei: “KOM OP, nog twee keer persen en ze is er al!” Dit geloofde ik natuurlijk niet. Ik was pas vijf minuten aan het persen. Van al mijn vriendinnen hoorde ik dat het sowieso 45 minuten zou duren. Dus ik dacht dat die verloskundige me zwaar in de maling zat te nemen, omdat ik al 100 keer om een ruggenprik had gevraagd en ze bleef maar zeggen dat ik het wel zonder kon. Nou, mijn lieve verloskundige, Ramona…. had dus wel gelijk. Twee persweeën later had ik haar in mijn armen. Zo onwerkelijk! En achteraf zo snel. 3,5 Uur nadat ik het ziekenhuis was aangekomen en vijf uurtjes na mijn ‘wat hevigere weeën’. Op 18.11.2018 om 18.20 uur is onze dochter Gaïa Novée Gill geboren. Als je denkt dat het daarmee klaar is. Nee. Dat is het niet. De placenta moet je er namelijk ook nog uit persen, indien je bent geknipt of gescheurd – moet dit ook nog gehecht worden. Mijn verloskundige zei dat ze het wel even ging verdoven. Nou, deze verdoving was echt shit, want ik voelde alles. Later kwam de aap uit de mouw, want ze spuiten er water op. Ze kunnen het niet verdoven. Maar je hebt al zoveel pijn ervaren, dat je denkt dat je de wereld aan kan. Al met al, je krijgt er zoiets moois voor terug, waar je negen maanden lang op hebt gewacht. Maar dat je baby de pijn doet laten vergeten….. Nee. Dat is een leugen.
DESIREE
