Ik als jonge en kersverse moeder zal het vast niet allemaal goed doen. Dit wil ik trouwens ook niet eens, van fouten leer je, werd mij altijd verteld. Nu ik sinds de geboorte van mijn zoon, ervaringen wil delen, dingen van mij af wil schrijven en taboes wil doorbreken, ben ik vooral blij, maar ook wel eens heel erg verdrietig. Want mijn baby huilt regelmatig, ik vond de kraamweek niet leuk en heb regelmatig met mijn handen in het haar gezeten, omdat mijn zoontje niet wilde slapen. Mijn zwangerschap was er één waar ik echt niet over mag klagen. Ik had een gezond jongetje in mijn buik, geen klachten en was erg vrolijk. Mijn dikke buik showde ik ook graag. Ook sportte ik tot de laatste dag van de zwangerschap. Ik zag echt niet tegen de bevalling op en had er zelfs wel zin in.
De bevalling heb ik “doorstaan” in jaloersmakende luttele vier uurtjes zonder medicatie en schade. Maar nu was mijn bevalling alles behalve perfect. Zo zat ik met 10 centimeter ontsluiting in de auto naar het ziekenhuis en had ik alleen maar been- en rugweeen die niet ophielden. Uiteindelijk werd mij verteld dat dit stormweeen waren. Ook had ik bijna geen persdwang gehad en had ik na de bevalling te veel bloed verloren. Zoals ik in reacties las in mijn andere blogs kon ik niet de dag na de bevalling met de hond wandelen of na een weekje mijn oude spijkerbroeken aan. Nu wil ik niet zeuren of klagen, maar ik vond de kraamweken niet leuk. Na mijn droomzwangerschap begon mijn nachtmerriekraamweken. En ja, die van jou hoeft niet zo te zijn.
Vol met hormonen en onzekerheid aan moeten horen dat ik het niet goed deed. Want ik gaf mijn zoontje te veel eten. Of hij dronk juist weer te weinig. Ook wordt er niet begrepen waarom ik nog steeds borstvoeding geef… “Genieten kan je dan niet van je baby. Ik geef kunstvoeding en heb volledige aandacht alleen voor hem”, hoorde ik dan. Oh, oke… Het heeft mij heel veel tijd en moeite gekost. Maar wat is het heerlijk om hem troost te kunnen bieden met iets wat ik altijd bij mij draag. “Als je borstvoeding geeft ben je echt een melkkoe.. vreselijk!”, werd het ook gezegd. En nee, lieve mamamaffia, ik heb niks tegen kunstvoeding. Ik ben blij dat het er is. Ik heb zelf ook vaak genoeg voor de schappen gestaan om een pak mee naar huis te nemen. Maar respecteer vrouwen die borstvoeding geven ook. Ze doen het anders dan jij, maar anders is niet fout. Als je kindje goed groeit en blij is, doe je sowieso iets goeds!
“Jij had niet zwanger moeten zijn, je zeurt teveel”. Deze reactie liet mij huilen. Zou deze mama dat geweten hebben? Ik vind het moederschap heel mooi. Maar kei zwaar. Ik ben blij voor jou, dat je baby doorslaapt, dat jou baby geen krampjes heeft en dat je de kraamweek fantastisch vond. Er zijn vast vrouwen die jou de hand kunnen schudden. Maar ik schrijf voor de vrouwen die het af en toe moeilijk hebben, die niet alles leuk vinden en die zich af en toe alleen voelen. Want het is OK om dingen niet zo te vinden, zoals alle boeken en specialisten het omschrijven. Leven en laten leven, ik moet het nog leren. Helemaal als het over mijn zoontje gaat. Maar ik weet, zolang mijn zoontje troost vindt bij mij, goed groeit, drinkt en lacht, ik het goed doe. Perfect ben ik niet. Maar ik doe mijn best.
Als nieuwe moeder je weg zien te vinden tussen alle gevoelens en meningen om je heen. De balans vinden tussen welke dag van de week het nu is en wanneer je voor het laatst gedoucht hebt. Gezond eten, bewegen, je proberen te herinneren welke borst je hebt gegeven en je ondertussen irriteren aan het ongevraagde advies van mensen om je heen. Maar weet je wat mij nou het meest is tegengevallen van het moederschap? Dat wij als mama’s zo hard, oneerlijk en kritisch zijn tegenover elkaar. De dagelijkse strijd van moeders over hoe fantastisch de kleine spruit is en hoe ver hij vooruit loopt op de ontwikkelingen. Dodelijk vermoeiend en ergens ook heel verdrietig. Want wat is nou de toegevoegde waarde om aan een uitgeputte moeder te vertellen dat je kleintje al maanden de hele nachten doorslaapt? Die moeder die naar de supermarkt gaat en vergeet waarvoor ze kwam en die moeder die in slaap valt onder het voeden. Die moeder, ben ik ook! Ik heb het mooiste kind op aarde gezet, net zoals jij! Ik twijfel ook of ik het wel goed doe, elke dag eigenlijk. Ik lag ook dagelijks te Googelen wat je kon doen tegen die rot buikkrampjes of belde de dokter al als de spruit een kleine verhoging had. Ik kwam erachter dat we hier allemaal doorheen moeten.
Ik ben net als jij. Maar in gesprekken lijkt dit niet te mogen. Gesprekken over hoe zwaar, moeilijk en onzeker moederschap is en hoe eng het soms is dat je zo’n grote verantwoordelijk hebt. De lichamelijke ongemakken die je kent na de bevalling. We moeten het blijkbaar allemaal leuk en geweldig vinden en het is not done als jij het anders ervaart of anders doet. Er wordt zoveel geschreven, zoveel onderzocht en we moeten zoveel. Dus lieve mama’s: breng lieve opmerkingen in plaats van je ongezouten mening. Wees wat liever voor elkaar. Kijk met een liefdevolle blik wanneer je een moeder ziet worstelen. En wees vooral liever voor jezelf! Er mogen dan duizenden boeken en internet sites zijn over opvoeden, maar lieve mama… Er is er maar één zoals jij! En dat kleine wondertje ziet jou als het mooiste, liefste en meest magische wat er bestaat.
JASMIJN
