Een bevalling in Bali, ik kan je vertellen, dat is nogal een uitdaging. Eigenlijk is de hele zwangerschap, bevalling en het hebben van kleine kinderen een behoorlijke uitdaging. Een leuke, dat wel. Sinds ik in 2011 permanent naar Bali ben verhuisd, ben ik al vele uitdagingen aangegaan. Het werken in een totaal andere cultuur, het hebben van Indonesische vrienden die een hele andere blik op vriendschappen hebben, het hebben van een Balinese vriend en sinds 2015 echtgenoot. Eén voor één waren deze uitdagingen spannend, moeilijk, soms frustrerend maar bovenal ontzettend leuk!
Een paar maanden nadat ik trouwde met mijn lieve Balinese man, was ik zwanger. In één keer raak. We zeiden zelf: “Ongepland, maar totaal niet ongewenst”. Wat waren we blij! Een kindje, dat was echt onze droom. Ik kwam er al wel snel achter dat de hele gezondheidszorg rondom zwangerschap nogal anders was dan in Nederland. Zo was er in het begin van de zwangerschap al gelijk onduidelijkheid over de uitgerekende datum. Ik had maar liefst drie data in een tijdspan van drie weken. Uhm.. ok? Dat wordt lastig plannen. Gelukkig konden we rond de 20 weken op vakantie naar Nederland en kon ik dat mooi combineren met de 20-wekenecho. Heerlijk in mijn eigen taal, hen ik een uur lang naar onze baby mogen kijken en mogen horen dat we een meisje kregen!
Op een roze wolk terug naar Bali, de laatste maanden van de zwangerschap in. Ik ging maandelijks op controle bij een gynaecoloog, een hele goede, eigenaar van een prive ziekenhuis en winnaar van allerlei medische prijzen. Daarnaast ging ik ook op controle bij een natuurlijke geboortekliniek, vooral omdat dit wat persoonlijker voelde en omdat ik daar ook mijn zwangerschapsyoga en accupuntuur (bekkenpijn!) kon doen. Ik heb de hele zwangerschap best veel moeite gehad met de andere cultuur en de manier van omgang tijdens een zwangerschap. Waar in Nederland aan je wordt gevraagd hoe je je voelt, en samen wordt gekeken hoe je je beter kan voelen, werd hier voor de vorm gevraagd ‘hoe gaat het’, maar werd er eigenlijk niet naar het antwoord geluisterd. Als ik zei dat ik last had van mijn rug, was het antwoord: “Ja, dat klopt, want je bent zwanger”. Als ik zei dat ik veel last had van duizeligheid of hoofdpijn, dan was het antwoord: “Drink maar wat meer water”. Ik heb nog nooit zoveel gegoogled als toen en ik heb me nog nooit zo onzeker en angstig gevoeld. Ik voelde alsof ik niet werd voorbereid op een bevalling, er werd enkel tegen me gezegd dat ik sterk moest zijn en nogmaals veel water moest drinken.
Tot 37 weken voelde ik me redelijk goed, totdat ik ineens een verhoogde bloeddruk kreeg. Mijn dokter veranderde ineens van een begripvolle, natuurlijke-geboorte-stimulerende-dokter, in een keizersnee-pushende-arts. Mijn bloeddruk was zo hoog, volgens hem, dat als ik natuurlijk zou bevallen de kans had dat mijn ogen eruit zouden vliegen. Even voor de duidelijkheid, mijn bloeddruk was 140/85. Verhoogd, dat zeker, maar niet gevaarlijk. Ook vertelde hij mij dat als ik natuurlijk zou gaan bevallen, ik maar één kind kon krijgen, want een tweede zou er dan niet meer uit kunnen komen, omdat alles van binnen kapot was. Oh, en als ik toch zou kiezen voor een natuurlijke bevalling, dan kon hij de bevalling niet doen, want hij had rugklachten en kon niet zo lang zitten. Ik wist wel dat keizersneden in Indonesie een stuk vaker voorkwamen. Ik heb ook de meest bizarre redenen gehoord voor een keizersnede. Zoals bijvoorbeeld het hebben van slechte ogen, dan kan je niet natuurlijk bevallen. Maar nu overkwam het mij ook. Ik voelde me zo onzeker. Ik wist niet wat ik moest geloven en dat in combinatie met de hormonen maakte dat ik ongeveer non-stop moest huilen. Mijn lieve man wist ook niet goed wat te doen. Wie moet je geloven?
Bij de natuurlijke geboortekliniek zeiden ze dat er absoluut geen reden tot paniek was. Er waren geen eiwitten te vinden in mijn urine, de bloeddruk werd niet hoger en ik voelde me verder goed. Hier werd ik enigszins gerustgesteld. De Amerikaanse oprichtster van het centrum verzekerde me dat zij mijn bevalling zou doen en dat ik helemaal op de goede plek was. En zo gebeurde het dat ik na maanden plannen van een bevalling in een ‘veilig’ ziekenhuis, op het moment dat de weeën begonnen er toch voor heb gekozen om naar het natuurlijke centrum te gaan. Dit centrum stimuleert een natuurlijke geboorte. Is tegen pijnbestrijding en ingrepen zoals vacuumpomp, een episiotomie en dergelijke. Ze staan voor het behouden van de navelstreng tot tenmiste drie uur na geboorte. En baby’s gaan gelijk aan de borst. Het centrum is opgericht door een Amerikaanse vroedvrouw en is gericht op het helpen van Indonesische vrouwen die geen mogelijkheid hebben tot goede zorg, of die net als ik worden gedwongen tot een keizersnede, terwijl dit niet nodig is. Het andere centrum is ontzettend primitief ingericht. Ze waren op dat moment bezig met verhuizen naar een nieuw en mooi gebouw, maar ik kwam nog terecht in het oude gebouw, lees geen airco, kamers delen, 40 graden binnen en tjokvol muggen, geen warm water en hurk wc’s.
JULIE (klik hier voor haar Instagram)
